သမီးငယ္

ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ေအးေနေလာက္ၿပီ။ ႏုိဝင္ဘာကေန ေဖေဖာ္ဝါရီအထိဟာ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ကုိယ္အေနခ်င္ဆံုး အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။ အခုေနာက္ပုိင္း အိမ္ကုိလြမ္းတဲ့အလြမ္းမွာ သခင္မေလး တပါးပါ ပုိလာေပါ့။ အခုလဲ ရံုးမွာ အလုပ္ေတြပါးေနတုန္း ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ထားတဲ့ပံုေတြျပန္ၾကည့္ရင္း သူ႔ပံုေတြေတြ႔လုိ႔ သူ႔အေၾကာင္းေရးခ်င္လာမိတယ္။

 

ဒီပံုေလးက မုိးေတြရြာေနတာကုိ ေငးၾကည့္ေနတာဆုိပဲ။ ညီမေလးက ဒီပံုေလးပုိ႔လုိက္ရင္းနဲ႔ အဲ့လုိေလး ေရးေပးလုိက္တယ္။ ကုိယ္ အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သဘာဝကုိခ်စ္တတ္တာကုိေပါ့။ ကုိယ္သူနဲ႔ အၾကာႀကီးမေနလုိက္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနျဖစ္သေရြ႕ေလးမွာ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလး သူ႔ကုိ ထိန္းေပးခဲ့တယ္။ သူက ဆုိင္ကယ္စီးရတာ အရမ္းသေဘာက်တာ။ ညေနတုိင္း ဆုိင္ကယ္ပတ္စီးေပးရတယ္။ ငယ္ေသးေတာ့ ေနာက္က ထုိင္ခုိင္းရင္ ျပဳတ္က်မွာစုိးလုိ႔ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ေခၚထားၿပီး လက္တဖက္က သူ႔ကုိ ထိန္းၿပီး ေျဖးေျဖးေမာင္းေပးရတယ္။ အဲ့ဒါကုိ သခင္မက ေျဖးေျဖးေမာင္းလုိ႔ဆုိၿပီး “ျမန္…. ျမန္...” နဲ႔ တတ္တဲ့တလံုးထဲနဲ႔ ဆရာလုပ္ေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကုိ ကုိင္ထားလုိ႔ဆုိၿပီး လက္ကုိ ဆြဲဆြဲဖယ္တယ္။ သူနဲ႔ဆုိင္ကယ္စီးတုိင္း တလမ္းလံုး ရန္ျဖစ္လာရတယ္။ တခါတခါမ်ား မတ္တပ္ထရပ္လုိက္ေသးတယ္။ တခါက အိမ္ျပန္ရင္း မုိးရြာလာေတာ့ ကုိယ့္က သူစုိမွာစုိးလုိ႔ နည္းနည္းသက္သာလည္းေတာ္ေသးတယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းေပၚလက္အုပ္ထားတာ မမက ဆြဲဖယ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိေမာ့၊ မုိးစက္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚက်လာတာ သေဘာက်ၿပီး တေဝးေဝးနဲ႔ ထေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ “ျပန္ဘူး၊ ျပန္ဘူး” က လုပ္ေသးတယ္။

 

ဒုတိယတေခါက္ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူစကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာတတ္ေနၿပီ။ ညတုိင္က်ရင္ ကုိယ္က ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆံုး ကေလးသီခ်င္း Twinkle Twinkle ဆုိဆုိျပတယ္။ ကုိယ္စာသင္ခဲ့တဲ့ တေလ်ာက္ ကေလးေတြက အဲ့ဒီသီခ်င္းေလးကုိ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ညီမေလးက သမီးေလးကုိ ကုိယ္ဝန္ရွိကတည္းက ဘုိက္နား ေရဒီယုိကပ္ထားတတ္တယ္။ သူကေလးကေမြးၿပီးတပတ္ေလာက္ကတည္းက ေရဒီယုိက သီခ်င္းသံၾကားရင္ ေခါင္းလည္ေနေအာင္ကုိ အသံလာရာဆီ လုိက္လုိက္ၾကည့္တတ္ေနေရာ။

 

သူ႔ကုိ သိပ္ရင္ အရမ္း သိပ္ရခက္တယ္။ အိပ္ခ်င္ၿပီဆုိရင္၊ စိတ္ၾကည္ေနရင္ေတာ့ ခန နဲ႔အိပ္တယ္။ သူ႔ကုိသိပ္ရင္ ဆုိေနၾက ဘုရားသီခ်င္းေလးရွိတယ္။ အဲ့ဒါေလးနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္ေနၾက။ တေန႔ သူ႔ေန႔လည္အိပ္ခ်ိန္မွာ သူစိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔မုိလုိ႔ ပုခက္ထဲထည့္လုိက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးတန္းမိွတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ကုိယ္က ဆုိေနက်သီခ်င္းေလးဆုိလုိက္တယ္။ ဆုိရင္းနဲ႔ ကုိယ္က ဒါႀကီးပဲဆုိၿပီး တျခားသီခ်င္းေျပာင္းဆုိတာ မ်က္လံုးဖ်တ္ခနဲဖြင့္ၿပီး တဟမ္းဟမ္းနဲ႔ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆုိေနက်သီခ်င္းျပန္ဆုိမွ ဟင္းးးးးး ဆုိၿပီး သက္ျပင္းခ်ၿပီးမွ မ်က္စိျပန္မွိတ္ အိပ္သြားတယ္။

 

အဲ… အဲဒါနဲ႔ အစျပန္ေကာက္ရရင္ Twinkle Twinkle Little Star သီခ်င္းေလးကုိ သူ႔ဆုိျပရင္း မုိးေပၚကုိ လက္ညွဳိးထုိးၿပီး

 

“Star ဆုိတာ အဲ့ဒီၾကယ္ကေလးေတြကုိေျပာတာေလ သမီးရဲ႕” 

 

လုိ႔ ေျပာျပတာေပါ့။ ညည ဆုိင္သိမ္းၿပီး ျပန္လာလုိ႔ သူ႔ကုိ ခ်ီလာရင္ ပံုမွန္မခ်ီပဲ ကုိယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီးလုပ္ၿပီး ကုိယ္က

 

“သမီး ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚမွာ ၾကည့္စမ္း ၾကယ္ေလးေတြ”

 

လုိ႔လည္း ေျပာေျပာျပေနၾက။ အဲ့ဒီေတာ့ သူက ေနာက္ဆုိ ညတုိင္ ဆုိင္ကျပန္လာရင္ ပံုမွန္ခ်ီထားရင္ ေခါင္းႀကီးေမာ့ေမာ့ၿပီး မုိးေပၚၾကည့္ရတာအေမာ။ အဲ့ဒီက်ရင္ ကုိယ္က အလုိက္တသိ ပက္လက္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ခ်ီေပးရတယ္။ ေဘးကဆုိင္နီးခ်င္းေတြကေတာ့ထင္မွာပဲ။ ကေလးေတာင္မခ်ီတတ္ဘူးဆုိၿပီး။ တိမ္ထူလုိ႔ ၾကယ္မထြက္ရင္၊

 

“တီတီ ၾကယ္ ရွိဘူး၊ ၾကယ္ေရာ”

 

နဲ႔ ေမးေတာ့တာပဲ။

 

တေန႔ ညေနခင္း မေမွာင္တေမွာင္မွာ အိမ္ေရွ႕ ဂိတ္အဝင္ဝမွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထုိင္ၿပီး ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိလုိ႔ ညီမေလးက

 

“သမီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ အိမ္ထဲဝင္”  ဆုိေတာ့ “ၾကယ္ၾကည့္ေနတာ” တဲ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ 

 

အဲလုိျပန္ေျပာၿပီး ထုိင္ရာက မထဘူး။ ကုိယ္သူ႔ေဘးနားသြားၿပီး ဘယ္ၾကယ္ကုိမ်ားၾကည့္ေနလဲလုိ႔ သြားၾကည့္တာ ကုိယ္လဲသတိထားမိတဲ့ မေမွာင္ခင္မွာဆုိ ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ ၾကယ္တလံုးျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၿဂိဳလ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုးမွာ အဲ့ဒီၾကယ္ေလးတလံုးပဲ ျမင္ရေသးတာ တကယ္ေတာ။့ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္က အပင္ေတြက ကြယ္ေနတတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒါကုိ သူမုိ႔ ေတြ႔တတ္တယ္။ သူ႔လုိ ငုတ္တုတ္ထိုင္လုိက္မွ အရြက္ေတြၾကားက အဲ့ဒီၾကယ္ကေလးကုိျမင္ရေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။

 

 

လြမ္းလုိက္တာ သမီးေလးရယ္။

ခ်စ္လုိ႔

ခရီးထြက္ၿပီးျပန္လာတဲ့သူကုိေတာ့ ခရီးထြက္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြအေၾကာင္း ေျပာေစခ်င္မွာကေတာ့ ခန္႔မွန္းလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမဦးဆံုးေတာ့ ခရီးထြက္တယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္လုိကြ်န္မနားလည္လဲဆုိတာကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အရုိးဆံုး၊ အရွင္းဆံုးေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခရီးသြားတယ္ဆုိတာ မိမိေနရာအရပ္မွ အျခားသုိ႔သြားျခင္းပါပဲ။ ကုိယ့္ေနရာအရပ္ကေန အျခားအရပ္တစ္ခုကုိ သြားတယ္ဆုိတာကေတာ့ အေၾကာင္းရွိတတ္ပါတယ္။ ပညာကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေတြေၾကာင့္၊ မိသားစုကိစၥ၊ လူမွုေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ ဘာသာေရးအရ ဘုရားဖူး၊ အဓိဌာန္ျပဳစသည္တုိ႔ေၾကာင့္၊ ေမြးရာပါေျခဖဝါးက ေဗြရဲ႕လွုံ႕ေဆာ္မွုကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္တာေၾကာင့္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ စဥ္းစားလုိ႔ရပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕သာမန္ေနရာကေန အျခားေသာေနရာကုိ အခ်ိန္တိုကာလေလးအတြက္ပဲျဖစ္ေစ၊ ကာလရွည္ၾကာစြာပဲျဖစ္ေစ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားတဲ့သေဘာပါပဲ။
 

အဂၤလိပ္အဆုိတစ္ခုအရ “ခရီးသြားျခင္းသည္ စိတ္ကူးဥာဏ္ကုိ က်ယ္ျပန္႔ေစတယ္” တဲ့။ ကြ်န္မက ဒီသေဘာတရားကုိ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနရာေဟာင္းကေန ေနရာသစ္ကုိ သြားခြင့္ရၿပီးမွ အေတြးအေခၚသစ္ေတြ ဘာမွကုိမရခဲ့ဘူးဆုိရင္ သြားရက်ဴိးက ဘာရွိမွာလဲ။ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ပစၥည္းသစ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဝယ္ခဲ့၊ ရႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ေက်နပ္သူေတြ ရွိၾကမွာပါ။ ဒါကေတာ့ သာမညအက်ဴိးမွ်သာလုိ႔ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ တကယ္တန္ဖုိးရွိတဲ့ ရလဒ္မဟုတ္ပါဘူး။

ကြ်န္မ ပထမဦးဆံုးထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖအထက္ျမန္မာျပည္သြားတုန္းက လုိက္ပါသြားခဲ့ရတဲ့ခရီး။ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ မိတၳီလာကန္ေပါင္ေပၚ ရုိက္ထားတဲ့ပံု၊ မႏၱေလးေတာင္ေပၚက ေက်ာက္ေျမြႀကီးေတြနားမွာ ရုိက္ထားတဲ့ပံု၊ ဘြားဘြားေဒၚစုအိမ္မွာ မိသားစုစံုညီရုိက္ထားတဲ့ပံု၊ ေမၿမိဳ႕ (ယခုျပင္ဦးလြင္) မွာ ရုိက္ထားတဲ့ပံု၊ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ခရီးသြားစဥ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိေတာ့ လူႀကီးေတြေျပာျပလုိ႔ သိရပါတယ္။ ကားျပတင္းေပါက္ကေန အဆက္မျပတ္ၾကည့္ေနၿပီး၊ ႏြားေတြေတြ႕ရင္

“ႏြားေတြ၊ ႏြားေတြ၊ ႏြားေတြ၊”

ဆုိၿပီး ေရရြတ္လုိက္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း-ေရကန္ ေတြ႔ရင္

“ေရေတြ၊ ေရေတြ၊ ေရေတြ”

ဆုိၿပီး ေရရြတ္လုိက္နဲ႔ ခရီးသြားရွုခင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္ခ်ရတာ၊ ကြ်န္မေရာ၊ ၾကားရသူပါ အေမာပါပဲတဲ့၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ေရွ႕ကားမွာ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္မက ကြ်န္မတုိ႔အေဒၚနဲ႔ ေနာက္ကားမွာ၊ ခရီးလမ္းမွာ ကားရပ္ၿပီးနားတဲ့အခါမွပဲ ဆံုၾကရပါေတာ့တယ္။ ကားရပ္တာနဲ႔ (လူႀကီးေတြအေျပာပါ၊ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ မမွတ္မိပါဘူး။) ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ ကြ်န္မက ေဖေဖ့ဆီ တန္းေျပးၿပီး

“ေဖေဖ… ေဖေဖ၊ ကေလးေလးက ခီ်ပါတဲ့၊ ခ်ီပါတဲ့”

လုိ႔ေျပာပါသတဲ့၊ ေဖေဖကလည္း အင္မတန္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟုတ္လား၊ ဘယ္လုိတံု႕ျပန္ရမလဲ သိတာေပါ့။

“ဘယ္ကေလးေလးကလဲ သမီးရဲ႕”

လုိ႔ျပန္ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မဆုိတဲ့ ကေလးလည္က ရင္ဘတ္ကုိ လက္ကေလးနဲ႔ျပၿပီး

“ဒီကေလးေလးက”

လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ေဖေဖက သေဘာက်လုိ႔ မဆံုးေပါ့။ ခရီးသြားတယ္ဆုိတာနဲ႕ စိတ္ကူးဥာဏ္ေတြ က်ယ္ျပန္႔လာၿပီး ေဖေဖက်ေအာင္ ခြ်ဲနည္းတစ္မ်ဳိးတတ္လာတာေလ။ ခရီးသြားရက်ဳိး မနပ္ေပဘူးလား။

 

ေဖေဖ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ေမေမခရီးထြက္တာေတြကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသတိရပါတယ္။ အိႏၵိယကုိသြားတာက ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းကုိ လုိက္ပုိ႔ၾကတယ္။ ေမေမက မသြားခင္ ကြ်န္မကုိခ်ီထားတုန္း (ဓါတ္ပံုထဲမွာ ကတံုးေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ကြ်န္မ သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိပါလိမ့္မယ္။) ေလယာဥ္ကြင္းက အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က ေၾကြပန္းအုိးႀကီးကုိင္လာၿပီး ေမေမ့ကုိ ေရနဲ႔ေလာင္းမယ္လုိ႔ ကြ်န္မကုိ စပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းခဲ့တာကုိ အခုထိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိပါဘူး။ ေမေမေရစိုသြားမွာကို တကယ့္ေၾကကြဲဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္ႀကီးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ငုိပါေလေရာ။ ေမေမခ်ီထားရင္း ပါးစပ္ၿပဲႀကီးနဲ႔ ငိုေနတဲ့ ကြ်န္မနဲ႔ ပန္းအုိးႀကီးနဲ႔ ေမေမ့ကုိေလာင္းမလုိ႔လုပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားကုိရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ ခုထိရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဓါတ္ပံုရုိက္ေနတာကုိ လံုးဝသတိမျပဳမိဘူး။ ေမေမေရစုိမွာကုိ ေသာကျဖစ္ေနတာ၊ အုိးကုိ ေမွာက္လုိက္ေတာ့ ေရမထြက္လာဘဲ သဲကေလး အနည္းငယ္က်လာေတာကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အဦးဆံုးမွတ္မိတဲ့ျဖစ္စဥ္တခုပါပဲ။ ခရီးသြားျခင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနေတာ့ ကြ်န္မမွာ ခရီးသြားျခင္းကိစၥေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားပတ္သက္ရမဲ့ ဇာတာပါတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္မွာေပါ့ေနာ္။

 

ဆြစ္ဇာလန္ႏုိင္ငံ၊ ဂ်ီနီဗာၿမဳိ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ကမာၻ႕က်န္းမာေရးအဖြဲ႕အစည္း (WHO) ႏွစ္ပတ္လည္ညီလာခံကုိ တက္ဖုိ႔သြားတာ ေမေမ့ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ဥေရာပခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇြန္လ ၁၃ ရက္က ကြ်န္မစထြက္ခဲ့တဲ့ ဥေရာပခရီးဟာ ဂ်ီနီဗာၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ညီလာခံသြားတာနဲ႔ စခဲ့ရတာဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိသားစုအစဥ္အလာကုိ ထိန္းလုိက္ရသလုိပါပဲ။

 

ဒီတစ္ပတ္ ဒီမွ်သာ…။  ။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

 

 

ဒီစကား မွ

အေတြးမ်ား

ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုိခ်င္မွန္း၊ ဘာကုိႀကိဳက္မွန္း၊ မႀကိဳက္မွန္းေတာင္မသိဘူးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာတယ္။ သူေျပာမွ စဥ္းစားမိတယ္။ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အဲဒီလုိမသိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ သိရင္ေရာ။ ကုိယ္လဲ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရရွည္အတြက္ တခါမွ မစဥ္းစားၾကည့္မိဘူး။ ကုိယ္အခုလုပ္ေနတာကုိ လုပ္ေနႏုိင္ေသးသေရြ႕လုပ္မယ္။ မတတ္ႏုိင္တဲ့ တေန႔ ထားခဲ့လုိက္မယ္။ အဲ့ဒီလုိပဲ စိတ္ကူးေနမိေသးတယ္။ အခုထိေတာ့။

သူေျပာေတာ့မွ တသီႀကီး ေတြးေနမိတယ္။ ကုိယ္အခုအထိ လုပ္ခဲ့သမွ်အရာတုိင္းဟာ ရက္လြန္ဒိတ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြခ်ည္းလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တခ်ိန္ ကုိယ္ထားခဲ့ႏုိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရက္မလြန္ခင္ ကုန္ေအာင္ သံုးလုိက္၊ လုပ္လုိက္နုိင္မယ္။ ခုထိေတာ့ မေနခ်င္ရင္ ထြက္ေျပးလုိ႔ရေသးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကုိယ္ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလအပုိင္းအျခားတခုအထိေတာ့ ကုိ္ယ္ဟာ ကုိယ္မဟုတ္ေသးသလုိေတာ့ ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒီလုိေနတာ ၾကာလာရင္ အစတခုခု ေတြ႔တာနဲ႔ ထြက္ေျပးခ်င္ေျပးလုိ႔ရမယ့္ အစလား၊ ထားခဲ့မယ္ဆုိ ထားခဲ့လုိ႔ရမယ့္ အစလား ကုိယ္ေတြးေနမိေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္။ သိပ္စိတ္ခ်လုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ တာဝန္ယူလုိစိတ္မရွိတာလည္း ျဖစ္ေနမလားပဲ။ အင္းးး ျပစ္ခ်က္ေတြကလည္း မ်ားလုိက္တာ။

စကားမစပ္ ခုတေလာ ကင္ဆာ ဆုိတဲ့ စကားလံုး ကုိယ့္အနားမွာ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာကုိ မုန္းတယ္။

စိတ္အေျခအေနေတြဟာ လုပ္ငန္း ကြ်မ္းက်င္လာတာနဲ႔အမွ်၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေကာင္းတဲ့ ကူညီတတ္တဲ့ သူေတြရွိေနတာနဲ႔အမွ် တက္လုိက္က်လုိက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ ပံုမွန္လား။ ဟုတ္မွာပါ။ မွ်တေတြး၊ ျဖန္႔ထြက္ေတြး၊ ျဖန္႔က်က္ေတြး၊ သူ႔ေနရာဝင္ေတြး၊ ေတြး... ေတြး... ေတြး...။ ဒါေတြနဲ႔ တည့္တည့္တုိးေတာ့ ေတြးရမွာ ပ်င္းတဲ့ကုိယ္နဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္သလားလည္း မေမးနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ေတြးတာေကာင္းပါတယ္။ အေတြးေနာက္ အလုပ္ပါ ပါႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ 

အလုပ္ထဲမယ္ ကုိယ္ေခါင္းခနခနေမာ့ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အဲ့ဒီလုိေမာ့မိတာ။ မေန႔က ဖဘ ထဲမယ္ ေလ်ာက္ဖတ္ရင္း ေတြ႔တာက စိတ္ဖိဆီးမွဳမ်ားလာရင္ ေခါင္းေမာ့ေပးရတယ္ဆုိပဲ။ အဲ့ဒါဆုိ သက္သာတယ္တဲ့။ ကုိယ့္ခႏၵာခမ်ာ သနားပါတယ္။ ကုိယ္ဂရုမစုိက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ၾကည့္က်က္ေနရွာတယ္။ စိ္တ္မပူပါနဲ႔ဟယ္၊ ငါေရကူးဝတ္စံုဝယ္ၿပီးသြားၿပီ...ေနာ္။

အာလူး ကတ္တလတ္

ညက် ေရးေပးမယ္ေျပာၿပီး ကတိမတည္လုိက္ႏုိင္ဘူး။ ခ်စ္ေပါက္ ခြင့္လႊတ္ပါေလ။

အာလူးအေနေတာ္ ၈လံုး

Gee (မခမ္း) တဇြန္း
ဆား အနည္းငယ္
ၾကက္ဥ ႏွစ္လံုး (အႏွစ္နဲ႔ အကာခြဲထားပါ)
ဆီ

 

အာလူးေတြကုိ ျပဳတ္လုိက္ပါတယ္။

ျပဳတ္ထားတုန္း ခြဲထားတဲ့ ၾကက္ဥအကာကုိ ခေလာက္ထားပါ။

အာလူးက်က္ၿပီဆုိ အခြံႏႊာၿပီး ေျခ ပါ။

ေျချပီးရင္ မခမ္း၊ ဆားနဲ႔ ၾကက္ဥအႏွစ္ကုိထည့္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေရာနယ္လုိက္ပါ။

 

ဆီပူေအာင္တည္ၿပီးလုိ႔ ဆီက်က္ရင္ နယ္ထားတဲ့ အာလူးအေရာကုိ စိတ္ႀကိဳက္ အရြယ္ေတာ္ ေလးေတြလုပ္ၿပီး ခေလာက္ထားတဲ့ ၾကက္ဥအကာထဲ ႏွစ္လုိက္ပါ။

 

ၿပီးရင္ ဒယ္အုိးထဲထည့္ၿပီး ေၾကာ္လုိ႔ရပါၿပီ။ တေယာက္ႏွစ္ခုႏွုန္းဆုိ ငါးေယာက္စားလုိ႔ရပါတယ္။

ဒါက တတ္ႏုိင္သေရြ႕ ခ်ဳံ႕ထားတဲ့ အာလူးကတ္တလတ္ လုပ္နည္းပါ။ အပ်င္းနည္း လို႔ လဲ ေထာပနာ ျပဳၾကပါတယ္။

 

ကုိယ့္ေမေမလုပ္တဲ့ ကတ္တလတ္က အသားပါပါတယ္။ အမဲသားပါ။ ေတာက္ေတာက္စင္းထားတဲ့ အမဲသားကုိ ၾကက္သြန္ျဖဴ နီ ျငဳပ္သီးမွဳန္႔ ဆႏြင္း ဆီ နဲ႔ ဆီသတ္ၿပီး ခြက္ထဲလွယ္ထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ အတုံးလုိက္လွီးထားတာ ကုိ အစိမ္းလုိက္ထည့္ၿပီး ေရာလုိက္ပါတယ္။ အာလူးအေရာကုိ လက္ထဲမွာ ျပားထားၿပီး နည္းနည္းေလး ခြက္ေအာင္လုပ္၊ ၿပီးေတာ့ အသားေရာကုိထည့္ၿပီး ထာပနာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ၾကက္ဥ အကာထဲထည့္ၿပီး ေၾကာ္လုိက္ရင္ အေမလုပ္တဲ့ ကတ္တလတ္ရပါတယ္။ အေမက မခမ္း မထည့္ပါဘူး။ ဒီနည္းက ေရးေတာ့သာ ျမန္တာပါ။ လုပ္ရတာ သိပ္လက္ဝင္ပါတယ္။  အသား ထာပနာထားေတာ့ ကတ္တလတ္ အလံုးႀကီးက ႀကီးသြားေရာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ေၾကာ္ရတာ ၾကာပါတယ္။ ထာပနာထားတာ ပြင့္ဖုိ႔လည္း လြယ္ေတာ့ သိပ္ရွုပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေမ့ဒီဟင္းခ်က္ရင္ ကုိယ္က အလယ္သားေတြ အကုန္ဖယ္ၿပီး အာလူးပဲစားတာ။

 

အဲဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ကတ္တလတ္က ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ အာလူးပဲပါေတာ့တာေပါ့။ မခမ္းကလည္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ႀကိဳက္လုိ႔ထည့္တာ။ ၾကက္ဥ အကာနဲ႔ အျပင္က မံတာက အာလူးအစေလးေတြ ဖြာမထြက္ဘဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးလည္းျဖစ္ ေၾကာ္တဲ့သူအတြက္လည္း အလုပ္မရွုပ္ေတာ့ေအာင္လုိ႔ပါ။ ေၾကာ္တဲ့အခါလည္း လက္မွာ ကပ္မက်န္ခဲ့ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေရာနယ္တဲ့အထဲ အကာထည့္နယ္ရင္ၾကေတာ့ အာလူးက မေစးေတာ့ပဲ ျပားျပားေလးလုပ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ အလံုးေလးလည္း မရပါဘူး။ ေရာနယ္ရင္ အႏွစ္ပဲ ထည့္ရမွာပါ။ ေရႊဝါေရာင္သန္းလာရင္ေတာ့ ဆယ္လုိ႔ရပါၿပီ။

 

အာလူးေျခတာမွာ တခ်ဳိ႕က ေထာင္းပါတယ္။ ကုိယ္လဲ အစက ေထာင္းပါတယ္။ တေန႔ အေဒၚတေယာက္အိမ္လာတုန္း အိမ္မွာ ကတ္တလတ္လုပ္စားတာနဲ႔ႀကံဳေတာ့ သူသင္ေပးသြားတဲ့နည္းနဲ႔လုပ္တာ အင္မတန္လူသက္သာသြားပါတယ္။ အာလူးေထာင္းရင္ အားသိပ္စုိက္ရတယ္။ အေဒၚကေတာ့ အာလူးေလး ဘယ္လက္ေပၚတင္ၿပီး ခရင္းပက္လက္နဲ႔ အာလူးကုိ ဘယ္ညာျခစ္လုိက္ေတာ့ ေထာင္းစရာမလုိေတာ့ပဲ ေၾကမြေနတဲ့အာလူးေတြရလာပါတယ္။ ေအာက္က လင့္ကေတာ့ လက္ေပၚတင္ေျခတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခက္ရင္းနဲ႔ေတာ့ ေျချပထားတာပါ။

 

 

ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကတ္တလတ္က မခမ္းမ်ားသြားလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ့ၿပဲသြားပါတယ္။ ေၾကာ္မရေအာင္ မျဖစ္သြားတာ ေတာ္ေသးတယ္။ စားေတာ့လည္း အီစိမ့္အစ္သြားေရာ။ ထမင္းနဲ႔စားဖုိ႔ဆုိ မခမ္း မထည့္တာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အနံ႕ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ပါေလကာေလး ထည့္တာပဲ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။

 

ကုိယ္က ေဂ်းမ်ားတယ္။ မခမ္းဆုိ ကုိယ့္ၿမိဳ႕က မခမ္းမွ မခမ္းထင္တာ။ ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းက ရန္ကုန္ကေရာင္းတဲ့ မခမ္း ဘယ္ေတာ့မွ မဝယ္ဘူး။ မယံုတာလဲပါတာေပါ့ေလ။ ၿမိဳ႕လူႀကံဳရွိမွ မွာတာ။ ဒီေရာက္လာေတာ့လည္း အာလူးသာ ဝယ္ထားတာ လုပ္မစားျဖစ္ေသးဘူး။ တေန႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လစ္တဲလ္အင္းဒိယ သြားမယ္ လုိက္မလားဆုိလုိ႔ လုိက္ျဖစ္သြားရင္ မခမ္း ေတြ႔တာနဲ႔ အိမ္ေခၚလာလုိက္တာ။ တနဂၤေႏြမွာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ရင္း အမ်ဳိးေတြအကုန္ဆံုမွာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ပါစားရေအာင္ လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။
 

ေခၚေနၾကက အာလူးကတ္တလိပ္ဆုိေတာ့ ဖဘမွာ ဒါတ္ပံုတင္ေတာ့ ဒါဘာလဲလုိ႔ လာေမးတဲ့ မေလးသူငယ္ခ်င္းကုိ ရွင္းျပဖုိ႔ရာ ဂူဂဲတာ ဘယ္လုိမွ ဂဲ မရဘူး။ ဘယ္ရပါ့မလဲ potato catlate ေတြေရာ catalate ေတြေရာ နဲ႔သြားရွာတာကုိး။ ေနာက္မွ ဂူဂဲလည္း သနားလာလုိ႔နဲ႕တူတယ္  potato cutlet  လုိ႔အႀကံေပးရွာတယ္။ အဲ့ဒီအတိုင္းလုိက္ရွာေတာ့ မွ အဆင္ေျပသြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မွတ္မိေနေအာင္ ကတ္တလတ္လုပ္ထားတာ။

 

 

ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ဖတ္တာေတာင္ ကန္႔လန္႔ႀကီး။

 

 

ေတာ္ရာ

ငါလုိအုိင္းစတုိင္းကုိ ယူလ္ဘရုိင္းနား နီးနီး လုပ္ႏုိင္တဲ့ေရေတြရွိတဲ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာ မေနခ်င္ဘူးကြယ္။

မ်က္ရႈ

မေန႔က အိမ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ viber ေက်းဇူးက ႀကီးလွပါတယ္။ အခုဆုိ ပုိက္ဆံလည္း မကုန္၊ အရင္လုိ ႏွစ္ပတ္တခါေလာက္မဟုတ္ဘဲ ေန႔တုိင္းနီးပါးလည္း ေျပာလုိ႔ရၿပီ။ ၾကားလား၊ ၾကားတယ္ နဲ႕ မၾကားရဘူး တုိ႔ကေတာ့ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ေတြေပါ့။ အိမ္က သခင္မက စိတ္လုိလက္ရရွိရင္ စကားလာေျပာတယ္။ သူမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိ "ဟင္... ဘာမွ မၾကားရဘူး" ဆုိၿပီး သူ႕အေမ ကုိယ့္ညီမကုိ ဖုန္းျပန္ေပးလုိက္တတ္တယ္။ တခါတေလမ်ား ကုိယ္က ေျပာခ်င္လြန္းရင္ ဘာမွာမလဲ၊ မုန္႔လား အင္းက်ီလားလုိ႔ေမးခုိင္းတယ္ဆုိမွ ဖုန္းလာကုိင္တယ္။ "ဂါဝန္ေလးေလ… ေခ်ာကလက္ေလ" နဲ႔ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားဆုိတဲ့ပံုနဲ႔ ဖုန္းလာေျဖေတာ္မူတယ္။ မေန႔ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား သီခ်င္းေတြ ဆုိျပေနတယ္။ ဘာေကာင္မေလးမွန္းကုိ မသိဘူး။ ညီမကလည္း အခု အတင္းတုပ္စရာ ေနာက္တေယာက္အေၾကာင္း ထပ္ရသြားတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ညီမက အေမ့အတင္းတုတ္ေနၾက။

 

ကုိယ့္အေမက သူ႔ေျမးနဲ႔ တည့္လုိက္ မတည့္လုိက္ပါပဲ။ မတည့္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ သူ႔ေျမးမုန္႔စားခ်ိန္နဲ႔ ကုိယ့္ညီမ အိပ္ၿပီး တီဗီၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ တေန႔ သမီးေလးက သူ႔အေဖနဲ႔အျပင္ကျပန္လာလုိ႔ မုန္႔ပါလာတယ္။ အိမ္ထဲလည္းဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ ကုိယ့္အေမက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနတာလည္းေတြ႕ေရာ မုန္႕ထုပ္ကုိ သူ႕ကုိယ္ေနာက္ကုိ ဖြက္လုိက္တယ္။ ညီမေလးက အိမ္အေပၚထပ္မွာဆုိေတာ့ ေလွခါးရင္းသြားၿပီး "ေမေမေရ… ေမေမေရ" နဲ႔ ေအာ္ေခၚေတာ့တာပဲ။ ကုိယ့္အေမဆုိ ေဆြ႕ေဆြ႕ကုိ ခုန္ေနေရာ။ ကုိယ္တုိ႔တီဗီၾကည့္ရင္ တခါတေလ ဆက္တီေပၚမွာ လွဲၿပီး ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ခါးေနာက္ခုတဲ့ကူရွင္ေလး ဒါမွမဟုတ္ အရုပ္ေတြကုိ ေခါင္းအုန္းရင္းေပါ့။ အဲ့ဒါ တေန႔ ကုိယ့္ေမေမက ကူရွင္ေခါင္းအုန္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေရာ။ သမီးနဲ႔ သူ႔အေမ၊ ကုိယ့္ညီမက သမီး အႀကိဳက္ ကာတြန္းကားၾကည့္ေနရင္း ညီမက ပ်င္းလာေတာ့ လွဲအိပ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သမီးေလးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကုိယ့္အေမအိပ္ေနတဲ့ ခံုကုိသြားၿပီး ေခါင္းအုန္းကုိ သြားဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမေရာ့ ဆုိၿပီး ကုိယ့္ညီမကုိ သြားေပးတယ္။ ကုိယ့္အေမက လန္႔ႏုိးၿပီး ၿပံဳးရမလုိ၊ ဆူရမလုိျဖစ္သြားရေရာ။ အဲ့ဒါမ်ဳိးက သူ႕အေမမွမဟုတ္ဘူး သူ႕အေဖအိပ္ေနလည္းအဲလုိပဲ။ သူ႕အေဖကုိဆုိ ပုိသဲေသး။ အိမ္မွာက အဲ့ဒီလုိကူရွင္ေလးက တခုပဲရွိတာ။ သူ႕အေဖေရာ အေမေရာ အတူတူဆုိ သူ႕အေဖကုိ ဦးစားေပးတယ္။

ဒင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာလုိ႔ကုိ မကုန္ႏုိင္ဘူး။

ဂုိးဂြင့္ဂြက္ေဂြ

တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေတြ႕လိမ့္ႏုိးႏုိး
တုိးဝင္လာခဲ့မိတယ္…
လမ္းမသိေတာ့လည္း ျဖည္းျဖည္းေလးပဲေပါ့ကြယ္။

တေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ ေမြ႔လိမ့္ႏုိးႏုိး
တမ္းတေနခဲ့မိတယ္…
ကမ္းမရွိေတာ့လည္း ေဝး...ေဝး...သြားရင္းေပါ့ကြယ္။

တေပြ႕ေပြ႕နဲ႔ ျပည့္လိမ့္ႏုိးႏုိး
တုိင္တည္ေနခဲ့မိတယ္
စန္းမရွိေတာ့လည္း ေဆြးေဆြးေလးပဲေပါ့ကြယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီကဗ်ာက စပ္ရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဂုိးဂြင့္ဂြက္ေဂြ ျဖစ္သြားရရွာတာ။ မဖ်က္ရက္တာနဲ႔ပဲ တင္လုိက္တာ။ ရုပ္ဆုိးေပမယ့္လည္း ကုိယ့္သားသမီးေတာ့ ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းဆုိေတာ့လည္းေလ...။

ဆီသည့္လက္သုတ္

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာ ၾကာလွၿပီေကာ။ ဘယ္လုိမွလည္း ေရးလုိ႔မထြက္။ ေရးမယ္ႀကံလုိက္ရင္ သင့္ပါမလား၊ ေကာင္းပါ့မလား ေတြက အရင္ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ေတြ အရင္လုိေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘယ္လုိမွ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ အရင္ေရးထားတဲ့ စာတခ်ဳိ႕ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရီသံစြက္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ကုိယ္ အဲ့ဒီလုိျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႕။

အသက္က ထိပ္စီးေနာက္တခုေျပာင္းေတာ့မယ္ စိတ္ကေတာ့ ရင့္က်က္မလာဘူးတဲ့အျပင္ ပုိ ပုိၿပီး ႏု နဲ႔ လာသလုိပဲ။ ခံႏုိင္ရည္ေတြကလည္း ပုိ ပုိ ပါးလ်ားလာတယ္။ စိတ္မရွည္၊ စိတ္အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ျဖစ္မလာေသးတာေတြကုိ ႀကိဳပူပန္ေနမိျပန္ေရာ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကုိယ္မပုိင္ႏုိင္ေသးတာေလာက္ ခံရခက္တာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ခုထိေပါ့ေလ။

ႀကံဳေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူတုိင္းနီးနီးကုိ စိတ္တုိင္းမက်ပဲ၊ သာမန္ကာ လွွ်ံကာပဲ သေဘာထားေနမိတဲ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ စိတ္ပ်က္ပါရဲ႕။ အမ်ားနဲ႔တေယာက္မွာ ကုိယ္ကပဲ မွားေနတာလား၊ အမ်ားကပဲ မွားသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွားသလား၊ မွန္ေနၾကတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ကုိယ့္အတၱနဲ႔ကုိယ္ေတာ့ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္ေနမိတယ္။ 

အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေနႏုိင္ၿပီဆုိ မိဘအတြက္ ပူပန္ေနရတဲ့စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္လုိ႔ ထင္မိတာ အမွားႀကီးမွားတာပဲ။ ငယ္ရြယ္တုန္းမုိ႔ မိဘကုိ အားကုိးေနရတာမုိ႔ သူတုိ႔မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနခဲ့မိတယ္လုိ႔ ထင္ထားတာ၊ အသက္ႀကီးလာေလ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္စိတ္ပုိမ်ားလာေလပါပဲလား။ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သူတေယာက္အေနနဲ႔ သူတုိ႔သာမန္ေလး ဖ်ားနာတယ္ဆုိတဲ့စကားကုိေတာင္ မခံစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ္အသည္းငယ္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။  

သြားေနက်ေနရာက ျမင္ေနက်သစ္ပင္တပင္ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္ ခံစားရခက္တဲ့ကုိ္ယ္... တေန႔ေန႔ကုိ မေတြးရဲဘူး။ ေဆးလိပ္နဲ႕ကြမ္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အေဖ၊ ေသြးတုိး၊ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးခ်ဳိရွိၿပီး ဗုိက္ေလးခါခဲြထားတဲ့၊ က်န္းမာေရးကို လံုးဝဂရုမစုိက္တဲ့အေမ၊ သူတုိ႔နားမွာ မေနေပးႏုိင္ေသးတဲ့ကုိယ္။

သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။

သူ

တၿမိဳ႕လံုး အံုးအံုးကြ်က္ကြ်က္နဲ႔ ေတြ႕သမွ်လူ အၿပံဳးကုိယ္စီနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ေန႔ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္သာမျမင္ခဲ့ရရင္ ဘယ္လုိမွကုိ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေန႔ေပါ့။ သူလာမယ္ဆုိတဲ့ေန႔။

ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ေန႔။

မနက္ကတည္းက ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ပဲပိတ္ရမလား၊ ထုိင္ရမလား၊ ထရမလား ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကုိ မသိဘူး။ ပန္းသည္ကလည္း ဒီေန႔က်မွ လာခ်ိန္မွာ မလာေသးဘူး။ စိတ္ကလည္း ပူလာၿပီ။ ကံ့ေကာ္ေရာ စံပယ္ေရာ ႏွင္းဆီေရာ အကုန္ေပးခ်င္ေနတာ။

သူ႔ကားတန္းျဖတ္မယ့္ ေနရာက လမ္းမတန္းႀကီးကေနပဲ ျဖတ္မလုိလုိ၊ ကုိယ္တုိ႔ဆုိင္ေရွ႕လမ္းကပဲ ျဖတ္မလုိလုိနဲ႔ သတင္းက ႏွစ္ခုထြက္ေနတယ္။ ညီမက ဆုိင္တဖက္ ကေလးတဖက္၊ ကုိယ္က မီးဖုိေခ်ာင္တဖက္ အိမ္ေရွ႕က အလုပ္သမားေတြတဖက္ ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမယ္မွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။ ဆုိင္ေရွ႕ကသာ မျဖတ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလုိ႔လဲ ခဏခဏေတြးမိတယ္။
လာမယ့္အခ်ိန္ကလည္း အလုပ္သမားေတြ ထမင္းစားျပန္မယ့္အခ်ိန္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့လုိ႔မရရင္ ဒုကၡဆုိတာလည္း စိတ္ထဲေရာက္ေရာက္လာျပန္တယ္။

အေမက ရန္ကုန္သြားေနေတာ့ အိမ္မွာ လူႀကီးက ကုိယ္ပဲျဖစ္ေနရတာ တဖူနာတာပဲ။

သူလာမယ့္အခ်ိန္က ပထမၾကားထားသလုိမဟုတ္ဘဲ ေဟာတမ်ိဳး ေဟာတမ်ဳိး ေျပာတာ ၾကားလာရျပန္တယ္။ အလုပ္သမားေတြလဲ ထမင္းသြားစားၾကၿပီ၊ ပန္းကလည္းမရေသး။ ဒီအခ်ိန္မွာမ်ားလာလုိက္လုိ႔ကေတာ့ကြာဆုိၿပီး မခ်င့္မရဲေတြျဖစ္လာရျပန္ေရာ။

အ့ဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီမေလးက ႏွင္းဆီပန္းစည္း၊ စံပယ္ကံုးနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြကုိင္ၿပီး အိမ္ထဲ ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ကမန္းကတန္း ပန္းစည္း စည္းဖုိ႔ျပင္ၾကေရာ။ ခက္တာက တခါမွ မစည္းဖူးတာပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာဆုိပီး You Tube ထဲက တခါၾကည့္ဖူးတဲ့အတုိင္း ပန္းေတြကုိ စီလုိက္တယ္။ ဆူးေတြကလဲ တုတ္ခို္င္လြန္းေတာ့ ေရစုိဝတ္နဲ႔လဲသပ္ခ်လုိ႔မရ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ညီမေလးကုိ အိမ္ေရွ႕က သတင္းစာ သြားယူခုိင္းၿပီး တေစာင္လံုးနဲ႔ပတ္ပလုိက္တယ္။ ၿပီးေရာ။ ၿပီးေတာ့ တိပ္နဲ႔ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ အလွစကၠဴနဲ႔ပတ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒါေတြ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီမက အိမ္ေရွ႕ေျပးလုိက္ စနည္းနာလုိက္ ျပန္လာလုိက္နဲ႔။ သမီးေလးက ဟုိဖက္ေျပးလုိက္ ဒီဖက္ေျပးလုိက္နဲ႔။ မ်က္ႏွာမွာလည္း သူ႔ဦးေလးကပ္ေပးထားတဲ့ စတစ္ကာနဲ႔ ဟုတ္ေနတာ။

ကုိယ္အံ့ၾသမိတာ အဲ့ဒီ ပန္း စည္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ကုိယ့္စိတ္ကုိပဲ။ ပန္းေတြကလဲ ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာ အရမ္းကုိ လွေနတာ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ပန္းေတြ သူရပါေစဆုိတဲ့စိတ္။ သူ႔ကုိေပးဖုိ႔ ငါပန္းစည္း စည္းေနပါ့လားဆုိတဲ့စိတ္က ရင္ထဲမယ္ ဘယ္လုိေအးျမမွန္းကုိ မသိဘူး။ တခါမွလည္း အဲ့ေလာက္ ေစတနာစိတ္ မျဖစ္ဖူးဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမေလးကုိေျပာမိေတာ့ သမီးလည္း အဲ့လုိပဲတဲ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကုိယ္က သူ႔ကုိ အရမ္းသေဘာက် ႏွစ္သက္တဲ့၊ ဘာလုပ္လုပ္အေကာင္းျမင္ေပးႏုိင္တဲ့ သူမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာင္ အ့ဲဒီလုိျဖစ္ရင္ သူ႕ကုိ ကုိယ့္ထက္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြရဲ႕ သူ႔အေပၚထားတဲ့ စိတ္ေစတနာ ရုိက္ခတ္မွဳေတြကုိ သူရမွာ မလြဲပါဘူး။ ေမတၱာဓါတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး သက္ေရာက္တယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ္ယံုတယ္။ တႏုိင္ငံလံုးနီးပါးရဲ႕ ေမတၱာဓါတ္ရတဲ့သူ႔မွာ ခြန္အားေတြအနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ျပည့္မွာပါ။

ကုိယ့္ေမေမနဲ႕ ညီမေလးက ကားအရမ္းမူးတတ္တယ္။ တကယ္ကုိ မခံႏုိင္ေအာင္ မူးတာ။ ကုိယ္အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ သူတုိ႔ကုိ အရမ္းသနားတာပဲ။ လူဆုိတာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္တယ္။ သူလည္း အင္မတန္ကားမူးတတ္တယ္တဲ့။

ပန္းစည္း စည္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားမလုိ႔ အိမ္က လက္သမားေတြလဲျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔အိမ္ကုိထားခဲ့ၿပီး သမီးနဲ႔ညီမေလးေခၚၿပီး ဆုိင္ကုိထြက္ခဲ့တယ္။ အခုထိေတာ့ ကားကုိ မျမင္ရေသးဘူး။ လူေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာၿပီ။ ေဟာေျပာမယ့္ ကြင္းထဲမွာလည္း သြားေစာင့္ေနရာဦးထားတာ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ အခ်ိန္ေနာက္က်ရတာက လမ္းမွာ ႏွုတ္ဆက္တဲ့သူေတြ တအားမ်ားလုိ႔ လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ကုိယ္လဲ ဆုိင္ကယ္ဆြဲၿပီး တေထာက္နား ထမင္းစားမယ့္ ေဟာ္တယ္ကုိ ထြက္လာလုိက္တယ္။ အခ်ိန္ စနည္းနာရေအာင္လုိ႔ပါ။ ေနာက္ ဘယ္လမ္းကလာမလဲ လဲ သိခ်င္လုိ႔။ ေဟာ္တယ္ေရွ႕မွာလဲ ဆုိင္ကယ္ေတြဆုိတာ ေအာတုိက္။ ခဏေန လာေတာ့မယ္ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ဘာသတင္းထူးမွ မရတာနဲ႔ ဆုိင္ကုိ ျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကေတာ့

လာပါၿပီ ကားတန္းႀကီး။

ၾကည့္မိတဲ့ သတင္းေတြ၊ တျခားၿမိဳ႕ေတြကသတင္းေတြအရဆုိ ကားက ေျဖေျဖးေလးပဲလာလုိ႔ လူေတြ သူ႔ကုိ ေသခ်ာျမင္ၾကရေတာ့ ကုိယ္လဲ အဲ့လုိေမွ်ာ္လင့္ထားတာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕က်မွ တလြဲ။ လူေတြက ေဟာမယ့္ကြင္းထဲ အကုန္နီးနီးေရာက္ေနေရာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကုိယ္စီနဲ႔ ကားတန္းေနာက္ကေနပါလာတယ္။ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ လူမရွိေတာ့ ကားက ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ဇယားအတုိင္းဆုိ ေနာက္က်ေနၿပီဆုိေတာ့ ကားကုိ အျမန္ေမာင္းပါေလေရာ။ ပန္းစည္းေပးမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ယဲ့ယဲ့ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ သမီးေလးကေတာ့ ခ်ီထားတဲ့ ညီမေလးေပၚမွာ ပန္းစည္းႀကီးကုိင္ၿပီး "အေမသု အေမသု" လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒင္းက ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သူ႔ပံုေတြ႔ရင္ ဘယ္သူမွလည္း သင္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အၿမဲနမ္းတယ္။ "ဒါ အေမစု လုိ႔ေခၚတယ္ သိလားသမီး" လုိ႔ေတာ့ ေျပာျပဖူးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ မယ္မင္းႀကီးမက တခြန္းေမးဖူးတယ္ "အာ့ပါစု" ေရာတဲ့။ ပထမ ဘာေျပာလုိက္မွန္း နားမလည္လုိက္ဖူး။ သူက သူ႔အေမကုိ အေမလုိ႔ေခၚၿပီး အေဖကုိ ကရင္လုိ အာ့ပါလုိ႔ေခၚတယ္ေလ။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တယ္။ အေမစု ဆုိတာရွိရင္ အာ့ပါစု ေရာဘယ္မွာလည္းလုိ႔ ေမးတာ ဆုိတာကုိ။

အဲ့လုိပန္းစည္းေပးမယ့္သူက ကုိယ္တုိ႔ဆုိင္ပဲရွိေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ညီမေလးကုိ တျခားဆုိင္ေတြကလူေတြက ဝုိင္း ၾကည့္ေနၾကေရာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သေဘာတက်က် နဲ႔ "ဟဲ့ ေရွ႕နားတုိးထားေလ ေတာ္ၾကာ မေပးလုိက္ရပဲေနမယ္" လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အိမ္မွာသာ ညီမႏွစ္ေယာက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာ လူၾကားထဲၾကေတာ့မွ ရွက္ေနၾကေရာ။ အျပင္ထြက္ေစာင့္ရင္လဲ ေနက တအားပူေတာ့ ပန္းေတြ ညွဳိးမွာကလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုး ပူပူကြာ ဆုိၿပီး အျပင္ထြက္ရပ္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ထီးလာေဆာင္းေပးတယ္။ ကားတန္းလဲအနားေရာက္လာေရာ ေနာက္နားကတေယာက္က "ပန္းစည္းေပးခ်င္လုိ႔၊ ပန္းစည္းေပးခ်င္လုိ႔" လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ ကားက နည္းနည္းေႏွးသြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဖ်ပ္ဆုိ ဘယ္နားကမွန္းမသိေရာက္လာတဲ့မိန္းမတေယာက္က ပန္းစည္းကုိ ဆြဲယူလုိက္ၿပီး လွမ္းေပးလုိက္တယ္။ ညီမေလးဆုိတာေလ ေဒါသေတြထြက္လုိက္တာမွ။ ကုိယ္က အဲ့ဒါေတြ ဘာမွမသိလုိက္ဘူး။ ဓါတ္ပံုရုိက္ႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးျမင္ရဖုိ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနလုိ႔။

ကားက ေႏွးတယ္ဆုိေပမယ့္ အရမ္းမေႏွးေတာ့ ကုိယ္ သူ႔ကုိ မျမင္လုိက္ရဘူး။ ညီမေလးကေတာ့ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ဝတ္ထားတာက အနီေရာင္ေလး။ အသားဝင္းတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ သိသာတာ။ ကုိယ့္မွာ လက္ဖ်ံေလးပဲျမင္လုိက္ရတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ ေက်နပ္သြားတာေပါ့။

ကုိယ္လဲ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမေလးကုိ ငါ ကြင္းထဲလုိက္သြားမယ္ေျပာၿပီး ကြင္းထဲ ထြက္ခဲ့တယ္။ ထင္တ့ဲအတို္င္းပါပဲ။ တုိးလုိ႔ကုိ မေပါက္ဘူး။ ေျခက်င္မဟုတ္ေတာ့ စီးလာတဲ့ဆုိင္ကယ္ ဘယ္သြားထုိးရမလဲမသိဘူး။ ဆုိင္ကယ္စီးရင္း ကုိယ္သတိထားမိတာတခုက ေနပူတယ္လုိ႔မထင္ရတာပဲ။ ကုိယ္လဲ ကုိယ့္ေနာက္ကပါလာတဲ့ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းကုို "ေနက ပူတယ္လုိ႔မထင္ရဘူးေနာ္" ဆုိၿပီး မေနႏုိင္လုိ႔ေျပာမိေတာ့ သူကလည္း "ဟုတ္တယ္အမ သမီးလည္းအဲ့လုိပဲ" တဲ့။

ကံမေကာင္းတတ္တဲ့ကုိယ္ ကြင္းထဲမွာလည္း ေဝးေဝးကပဲလြမ္းခဲ့ရျပန္တယ္။ ေျပာသမွ် ဆံုးတဲ့အထိနားေထာင္ခဲ့ရင္း တေန႔ေန႔ေတာ့ အနီးကပ္ ေတြ႔ကုိ ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္လုပ္အုန္းမယ္လုိ႔ ႀကံဳးဝါးရင္း ျပန္လာခဲ့လုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆက္သြားတဲ့ ေနာက္တၿမိဳ႕ုကုိ လုိက္ခ်င္ေသးတာ။ အိမ္မွာ လူေစာင့္မရွိေတာ့ ျပန္ရမွာမုိ႔သာ။

တေန႔ေန႔ေပါ့။ ။

အသက္ျပန္ဝင္ျခင္း

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္ဇြဲရွိလည္းဆုိတာ ဘေလာ့ေရးမွပဲ ပုိပုိ သိလာေတာ့တယ္။ အာရံုမ်ားလုိ႔မရတဲ့ကုိယ္က ဘေလာ့ေရးဖုိ႔ကုိ စမိလုိက္တာ က်ားၿမီးဆြဲၿပီးမွ လႊတ္မရေတာ့သလုိပါပဲ။ ဘေလာ့ပိတ္ဖုိ႔ဆုိရင္လည္း ေရးသက္ျဖင့္ဘယ္ေလာက္မွမရွိဘဲနဲ႔ ပိတ္ဖုိ႔ကအရင္ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စိတ္ပ်က္မိမွာ၊ ဆက္ေရးဖုိ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း မထြက္၊ ဒါနဲ႔ပဲ အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ေအာင္ ဘေလာ့ေလးကုိ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ပံုေလးေျပာင္းထားလုိက္တယ္။ ဒါေတြေတာင္ တေန႔ကမွ ေလ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတြ႔တာ။ ကုိယ္က မတတ္ဘဲေလ်ာက္လုပ္လုိ႔ ေရးထားသမွ် အကုန္ ကုန္သြားမွာ၊ ဘေလာ့ပံုပ်က္သြားမွာကလည္း ေၾကာက္ေသးတာ။ 

ဟုိးတေန႔က ကြန္ျပဴတာထဲက ဖုိင္လ္ေတြရွင္းရင္း ဖုိင္လ္အေဟာင္းေတြထဲက ထြက္လာတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးမွာ မတင္ရေသးတဲ့ ပုိစ့္ေလးတပုဒ္ကုိ ျပန္ေတြ႔တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီပုိစ့္ေလးက ၿပိဳင္ပြဲဝင္ထားတာ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ ေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဖာသာကုိ္ယ္ ျပန္ဖတ္တုိင္း ရီခ်င္မိတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္မ်ား ေရးမိပါလိမ့္ဆုိၿပီးလည္း ေတြးမိတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲေလးက အၾကြားၿပိဳင္ပြဲေလးေပါ့။ တကယ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းအရာလဲျဖစ္ရမယ္၊ ၾကြားႏုိင္သေလာက္လည္း ၾကြားရမယ္ေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဝင္ၿပိဳင္ၾကည့္မိရင္း ဒီပုိစ့္ေလး ရလာတာပါပဲ။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္မွ ၂၅ ၀၉ ၀၉ တုန္းက ေရးထားမိတာပဲ။

*****

25 09 09

အစကေတာ့ သူ့ကုိ အေပ်ာ္သေဘာအေနနဲ့ပဲ သေဘာထားခဲ့တာပါ။ သူ့ဘက္က အရမ္းၾကီးေလးနက္လာၿပီး ကုိယ္မွကုိယ္။ ကုိယ္သာလွ်င္သူ့ဘဝရဲ့ အရွင္သခင္၊ သူ့အသည္းႏွလုံးရဲ့ ဧကရီ ဘုရင္မ၊ သူ့ရဲ့ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္လာရေတာ့ ကုိယ္ဘာတတ္ႏုိင္ေတာ့မွာလဲကြယ္။ သူထားခဲ့သမွ် ရည္းစားေတြ၊ အေပ်ာ္တြဲခဲ့သမွ်ေတြကုိ အကုန္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လုိက္တာကလည္း အေျပာမဟုတ္၊ လက္ေတြ့ဆုိေတာ့၊ ကုိယ္ကလည္း နဂုိကမွ ရုပ္အဆင္းလွသလုိ အသည္းျဖဴအူစင္း၊ ႏွလုံးသားမာေက်ာတဲ့သူမဟုတ္ေလေတာ့လည္း သနားမိတာေတာ့အမွန္ပါ။ ခ်စ္၊ မခ်စ္ကေတာ့ ေသခ်ာစဥ္းစားရအုန္းမယ္။ တဘဝလုံးအေရးမဟုတ္လား။ ဒယ္ဒီ၊ မာမီတုိ့ကေတာ့ သူ့ကုိ လုံးဝ အဖက္မလုပ္ဘူး။ သေဘာလည္း လုံးဝ မတူဘူးေလ။ မတူလည္း မတူစရာကုိးေလ။ သူေပးတာေတြကုိ ကုိယ္လက္ခံေနတာ ကုိလည္းလုံးဝ မၾကိဳက္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ကလည္း တသက္လုံးသူမ်ားတကာကုိ အႏုိင္က်င့္လာတဲ့ သူ့ ကုိ ဒုကၡ ေပးခ်င္လုိ့ပါ။

သြားစရာရွိရင္ ေလေၾကာင္း၊ ေရေၾကာင္း၊ ေျမေၾကာင္း အရာရာကုိ အေကာင္းဆုံးေနရာကေန အဆင္သင့္။ ကမာၻတပတ္ ဘယ္ေနရာသြားခ်င္တယ္ပဲေျပာလုိက္။ သူေတာ့လုိက္လုိ့မရဘူးေလ။ ဆန္ရွင္ထိထားရွာသကုိး။ သနားစရာ။

စားစရာဆုိ  ”မ”  ဂ်ပ္(စ္)နိမ္း(မ)မစ္(ထ) ဆုိၿပီး ဘာမဆုိ၊ ဘယ္ေနရာကမဆုိ သူကုိယ္တုိင္ရေအာင္ယူေပး၊ ဝတ္ခ်င္တာမွန္သမွ် မရဘူးမရွိေစရ။ ဘာဘရန္း၊ ဘယ္ဒီဇုိင္နာ ပဲေၿပာ။ ေနာက္ေန့အသင့္။ ဟုိတေလာကေတာင္ စုဖုရားလတ္ ဝတ္ခဲ့တဲ့ အကၤ်ီဝတ္ခ်င္တယ္လုိ့ေနာက္မိတာ ေနာက္ေန့ေရာက္လာေရာေလ။ ဧည့္ခန္းထဲကသဥၹာလီလည္း ျပန္ထားလုိက္လုိ့ေျပာရအုန္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ ကုိယ္ကစမ္းသပ္လုိက္၊ သူကယူလာေပးလုိက္နဲ့ အမ်ဳးိသားျပတုိက္မွာ ျပည္သူေတြၾကည့္စရာ ဘာမွမက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္။

ေနစရာအိမ္ဆုိလည္း သာေကတက ကုိယ့္အိမ္ကုိ မေနနဲ့ေတာ့ဆုိၿပီး ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ရွိ ရွိသမွ်ၿမိဳ့ရြာေတြက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ေနရာတုိင္းမွာ အလွဆုံး၊ အဆန္းဆုံး၊ အခမ္းနားဆံုး အိမ္ေတြကုိ အထိမ္းအမွတ္ေန့ ေခါင္းစဥ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးရတာအေမာ။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္ဟုတ္၊ သူအလကားမတ္တင္းနဲ့ ရ ထားတဲ့ အဲဒါေတြ တခုမွကုိ မလုိခ်င္ဘူး၊ သူကုိယ္တုိင္ေဆာက္ေပးတာပဲလုိခ်င္တယ္လုိ့ ေျပာလုိက္ေတာ့ ျဖစ္ရေစမယ္တဲ့ေလ။

ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။

ကုိယ္လဲ ေျပာၿပီး၊ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလာလုိက္တာ သာေကတက ကုိယ္တို့အိမ္မွာ အိမ္သာအသစ္ျပင္ေဆာက္ဖုိ့ ရာေနတုန္း သူေရာက္လာတယ္။ သူေပ်ာက္ေနတဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္အတြင္း ကုိယ့္ကုိစိတ္မခ်လုိ့ ထား ထားတဲ့ သူ့ ဘက္(စ္)မန္းေတြက သတင္းေပးလုိက္လုိ႔ ခရီးေရာက္မဆုိင္ နားေတာင္မနားပဲ ကုိယ့္အိမ္ တန္းလာတာတဲ့ေလ။ ကုိယ္လဲ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆုိးသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မေနရဘူးေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါအုန္း။ ဒါနဲ့ကုိယ္လဲ သူ့ကုိ လုံးဝ ဂရုမစုိက္ေတာ့ပဲ စာအုပ္ဖတ္ေနလုိက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ျခံေနာက္က တဒုန္းဒုန္း တဒုိင္းဒုိင္း အသံေတြၾကားတာနဲ့ ကုိယ္လည္း ထြက္ၾကည့္ေရာ 

လားးးးးးးးးးးး လားးးးးးးးးးးးးး                ကုိယ္ေတာ္ေလးရယ္ေလ၊ ေခၚထားတဲ့ အလုပ္သမားေတြကုိမေစာင့္ပဲ အိမ္သာကို သူကုိယ္တုိင္ေဆာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ၿပီးေနပါေရာလား။ အမယ္ ဒါေတာင္လွမ္းေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကြ်င္းေတာင္တူးၿပီးသားမုိလုိ့တဲ့။ ကုိယ္လည္း ေတာ္ေတာ္သနားသြားတယ္။ ေနပူၾကီးထဲမွာ ကုိယ္စိတ္ဆုိးသြားလုိ့ စိတ္ေျပပါေစေတာ့ဆုိၿပီး လုပ္ေပးရွာတဲ့သူ့ကုိ ကုိယ္ေလ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ သနားသြားတယ္။ အလုပ္ၿပီးလုိ့ သူအိမ္ေပၚ္ျပန္တက္လာေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ကုိယ့္အတြက္ အရမ္းၾကီးက်ယ္ ခမ္းနား တဲ့ အေဆာက္အအုံ မ်ဳိးကို ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေဆာက္ေပးခ်င္လုိ့ ကမာၻ႕အေကာင္းဆုံး ေက်ာင္းမွာ သြားတက္ေနတာပါတဲ့။ ဘယ္ေက်ာင္းကုိ ေျပာလဲေတာ့ ကုိယ္လဲမသိ။ အဲဒီေတာ့မွ သူ့ဖုိးဖုိး ကုိယ္တုိင္အိမ္ကုိ္လာၿပီး ေပးသြားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြနဲ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းသဝဏ္လြွာ အေၾကာင္းကုိ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင္၊့ ကုိယ္သူ့ကုိလူရာသြင္းၿပီးဆက္ဆံတာေၾကာင့္ သူ့ေျမး နဲနဲပါးပါး ေတာ္လာလုိ့ေနမွာေပါ့။ ကုိယ္နဲ့ေတာင္မေတြ့လုိက္ပါဘူး။ အိမ္ကေကာင္မေလးကပဲ အိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိတာနဲ့ဲၿခံဝထြက္ၿပီး ယူထားလုိက္တယ္ေလ။ ဒယ္ဒီ၊ မာမီ တုိ့နဲ့သာေတြ့ရင္ ေမာင္းထုတ္ခံရမွာ။

ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အေပၚထားတဲ့ သူ့သေဘာထားအမွန္ေတြကုိ သိလာၿပီ၊ ၂၀၁၀ လည္းနီးလာၿပီ ဆုိေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္းေအာင့္ကာနမ္း၊ သူ့ကို ကုိယ္ လက္ခံလုိက္ေတာ့မယ္လုိ့ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိတယ္။ ကုိယ့္ကုိ အရမ္း ရူးသြပ္ ျမတ္ႏုိး တန္ဖုိးထား ေလးစား အေလးထားတဲ့သူဆုိေတာ့ သူေရြးေကာက္ပြဲမဝင္ဖုိ့ ကုိ ကုိယ္တားႏုိင္ေလာက္ပါရဲ့ေလ။ အမိျမန္မာျပည္ၾကီးကုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္ကေနၿပီး ရသေလာက္ေလးကယ္တင္ၾကည့္တာပါ။

*****

ဒါေတာင္ သိပ္မၾကြားသလုိျဖစ္သြားလုိ႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုမရလုိက္ဘူး။ ဒုိင္လူႀကီးက သူ႔ပုိစ့္သူ ဆုျပန္ေပးလုိက္တာလည္း ပါသေပါ့ေလ။ (စပ်စ္သီးခ်ဉ္ပံုေတာ့ ေပါက္သြားသလုိပဲ။)

ခ်စ္သူအေတြး

ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက တေန႔မွာ အမစာအုပ္ထဲကေန စာရြက္ေခါက္ေလးတခု ထြက္က်လာလုိ႔ ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကဗ်ာေလးေရးထားတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အမကုိ ဖတ္ၾကည့္ရမလားဆုိေတာ့ ဖတ္ခြင့္ေပးတယ္။သူလည္း ႀကိဳက္လုိ႔ သူမ်ားဆီက ကူးထားတာတဲ့။

ကုိယ္လည္း ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လေတြေရာ၊ ၾကယ္ေတြေရာ၊ ပန္းေတြေရာ၊ ေရေတြေရာနဲ႔ ဘယ္လုိေလးမွန္းမသိဘူး။ ကဗ်ာေလးက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာတပုိဒ္ဆံုးတုိင္း  "ေနာ့"  "ေနာ့" ဆုိတာေလးကလည္း ဘယ္လုိေလးမွန္းမသိဘူးေပါ့။ အဲလုိနဲ႔ ေတာင္းကူးထားလုိက္တာေပါ့။  တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီကဗ်ာကုိ အမဆီကေန ကူးခြင့္ေတာင္းတုန္းက အမွန္ေျပာရရင္ ဘာဆုိလုိမွန္း နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအမက လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ ကဗ်ာေလးရယ္ သူ႔လက္ေရးရယ္က သိပ္လုိက္လြန္းေတာ့ ဖတ္ရံုတင္မက ၾကည့္ရတာလဲ မ်က္စိပသာဒရွိတယ္လုိ႔ အဲ့ဒီတုန္းကအေတြးနဲ႔ ခံစားမိတယ္။ ကူးထားတာေတာင္ အမေရးထားတဲ့ ပံုစံအတုိင္း လုိက္ကူးထားတာ။ သူ႔လုိမ်ား လွမလားလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ အခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တမ်ဳိးပဲ။ အရင္ကႀကိဳက္ခဲ့သေလာက္ မႀကိဳက္ေတာ့သလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီဘေလာ့ေပၚမွာ အမွတ္တရေလးအေနနဲ႔ေတာ့ တင္ထားခ်င္မိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးက ခ်စ္သူအေတြး တဲ့။

*     ' လမင္းက အရွင္

        ၾကယ္စင္က ကုိယ္ ဆုိပါေတာ့

        ေျမကမာၻ ပတ္ခ်ာဝုိက္လုိ႔

        လုိက္ပါ့မယ္ ေနာ့'

*     'ႏွင္းဆီက ကလ်ာ

       ဆူးညွာက ကုိယ္ ဆုိပါေတာ့

       ေရႊလိပ္ျပာ ေတာင္ပံကားကုိ

       တားပါ့မယ့္ ေနာ့'

*     'ေဗဒါက သခင္

        ေရျပင္က ကုိယ္ ဆုိပါေတာ့

        ေသာင္မတင္ လုိရာၾကြေအာင္

        ေဆာင္ပါ့မယ္ ေနာ့'

*     'သုိ႔ေပမယ့္

        ေၾကြပြင့္က ခ်စ္ႏွမ

        အပင္က ကုိယ္ သာလွ်င္

        ျဖစ္ခ်င္ဘူး ကုိယ္ေတြး'

*     'ေၾကြပြင့္ငယ္ ခ်ာခ်ာဝဲ

        ေလထဲမွာ ပ်ံ ပ်ံ ကာ

        သင္လြင့္ရာ ကုိယ္မၾကြႏုိင္ဘု

       အထီးက်န္ မ်က္ရည္စငယ္နဲ႔

        လြမ္းရမယ္ေလး'...။

အားငယ္ေမြ

အစကေတာ့

တလက္ေသာ ေစာင္း

တခုေသာ စည္းနဲ႔

တပုဒ္ေသာ ေတး ရယ္ပါ...။

ေနာင္က်ေတာ့

ယမကာရည္က တလံုး ႏွစ္လံုး

ကညာေမက တရံုးရံုး

သျပာေငြက ဝင္ေလမဆံုး...။

ေဟာ... ေက်ာ္ၾကားမွဳအလင္း

ညင္းညင္းေသြေပ်ာက္

ဘဝေလွေမွာက္ေတာ့

ေရွ႕ ေနာက္ ေျမာက္ ေတာင္

ေမွ်ာ္ေယာင္ေခၚမိ

အပါးမွာေလ ဘယ္သူမွမရွိ...။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ေလ

အမ်ားဖယ္ေသြ သြားပါေစ

အပါးမွာေန အားငယ္ေမြ

က်န္ရစ္ေလတာက

တလက္ေသာ ေစာင္း

တခုေသာ စည္းနဲ႔

တပုဒ္ေသာ ေတး ရယ္ပါ...။

ျမင့္မုိရ္ေဆြ

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၁၁ (ဇာတ္သိမ္း)

တရားသူႀကီးက သမီးတုိ႔ကုိ လူစုလူေဝးနဲ႔ေဝးရာ ေနာက္ အခန္းတခုထဲ ေခၚသြားပါတယ္။

တရားသူႀကီးက ေမးပါတယ္။
 

"ဖက္္ဇ္ အလီ သာမာ သင္ဟာ ဒီကေလးမေလးနဲ႔ အိပ္ခဲ့သလား... ဟုတ္္တယ္ မဟုတ္္ဘူးပဲ ေျဖပါ"

သမီး အသက္ေအာင့္ထားမိတယ္။

"ဟုတ္ပါတယ္"  လုိ႔ အဲ့ဒီသတၱဝါက ေျဖပါတယ္။  "ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ သူမအေပၚ ၾကင္နာပါတယ္။ ဂရုစုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရုိက္လည္း မရုိက္ပါဘူး"

သူ႔အေျဖဟာ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ရုိက္လုိက္သလုိပါပဲ။ ရုိက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ရုိက္ခ်က္ေတြ၊ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာဆုိခ်က္ေတြ၊ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတာေတြကုိ သတိေပးလုိက္သလုိပါပဲ။

"အဲ့ဒါ မမွန္ဘူး"  ဆုိၿပီး သမီး ေအာ္ထည့္လုိက္မိတယ္။

အားလံုးက သမီးကုိ လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။

သမီးကုိယ္ သမီးလည္း ဒီလုိေအာ္လုိက္မိလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္လုိက္မိဘူး။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ပ်က္သြားပါတယ္။

သမီး အေဖက သူ႔ကုိ သမီး အသက္ကိုညာၿပီးေျပာတယ္၊ သစၥာေဖာက္တယ္လုိ႔ အဲဒီ သတၱဝါက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေဖက ေဒါသထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာေတာ့တယ္။ မင္းပဲ ငါ့သမီးကုိ အရြယ္ မတုိင္ေသးခင္အထိ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတုိ႔ဘဲ ထားပါမယ္ဆုိ တဲ့။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ သတၱဝါက ကြာရွင္းဖုိ႔ သူ႔ဖက္ကေတာ့ အဆင့္သင့္ပဲဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ တခ်က္ေတာ့လုိက္ေလ်ာေပးရမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း
ေျပာဆုိလာပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ သမီး အေဖက သူ႔ကုိ သမီးကုိတင္ေတာင္းထားရတဲ့ တင္ေတာင္းေငြကုိ ျပန္ေပးရမယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေဖကလဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကုိ အဲဒီသတၱဝါ ဘာေငြမွ မေပးရေသးဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္း။

ဒါဟာ ေစ်းလား။ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ကလဲ။ ဘယ္လုိလဲ။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တရားသူႀကီးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က သမီးကုိ ကယ္တင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ကြာရွင္းျပတ္စဲခြင့္ ျပဳလုိက္သည္။

က်မရဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းက က်မဘဝကုိ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ က်မ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ တခါတခါ မိန္းမႀကီးေတြက က်မကုိလွမ္းေခၚရင္း ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာၾကတယ္။ က်မလည္း ဦးေလးအိမ္ကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မမိဘေတြဆီကုိ ျပန္ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ က်မတုိ႔အားလံုး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

က်မ မိဘေတြက ဒါရိစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေနရာသစ္ကုိ ေျပာင္းၾကျပန္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ က်မညီမေလး ဟုိင္ဖွာကုိ က်မ ပုိေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္လာတယ္။ သတၱိရွိတဲ့သူ လာေတာင္းေလ။ က်မကေတာ့ က်မညီမေလးအတြက္ ခုခံရမွာပဲ။ ဘယ္သူမွ လက္မခံ နားမေထာင္ရင္ေတာ့ ရဲ တုိင္ရမွာေပါ့။

က်မရဲ႕ အိပ္မက္ဆုိးေတြဟာ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ပေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆုိးေတြအစား ေက်ာင္းအိပ္မက္ကုိ က်မ ျပန္မက္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မနက္ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီး ေရာက္ေနပါတယ္။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူမွုေရး အဖြဲ႔အစည္းတခုက က်မနဲ႔ ညီမေလး ဟုိင္ဖွာ တုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းလခကုိ အဲဒီဦးေလးႀကီးနဲ႔အတူ ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ က်မ ေက်ာပုိးလြယ္အိတ္ေလးကုိ လြယ္လုိက္တယ္။

က်မႀကီးလာတဲ့တေန႔က်ရင္ ရွာဒါ့လုိ ေရွ႕ေနျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ က်မျဖစ္ခဲ့သလုိ ခံစားေနရတဲ့ ကေလးမေလးေတြကုိ ကာကြယ္ေပးဖုိ႔အတြက္ေပါ့။

ဆရာမတေယာက္က က်မတုိ႔ကုိ ထုိင္ခံုေနရာ ခ်ေပးပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္နဲ႔နီးတဲ့ ခံုကုိ က်မ ေရြးလုိက္တယ္။ က်မပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အေပ်ာ္သက္ျပင္းေတြ ခ်ခ်မိေနတာကုိုေတာ့ တားဆီးလုိ႔ မရႏုိင္ခဲ့ဘူး။ က်မရဲ႕ အျဖဴအစိမ္း တူညီဝတ္စံုေလးအရ က်မဟာ  ဒီအခန္းထဲက ေက်ာင္းသား ၅၀ ထဲက တေယာက္ပါပဲ။ က်မဟာ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းက ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသူေလး တေယာက္
ပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္စာလုပ္မယ္။ ၿပီးရင္ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြနဲ႔ ပံုဆြဲမယ္။

ဒီေန႔ဟာ က်မ သာမန္ကေလးေလး တေယာက္ျပန္ျဖစ္လာတဲ့ေန႔ပါပဲ။ ဟုိးးးး အရင္တုန္းကလုိေလ။ က်မဟာ က်မပဲေပါ့။

***************

မွတ္ခ်က္။         ။ ၂၀၀၉ ဧၿပီလမွာပဲ ယီမင္ ပါလီမန္ကေန ဥပေဒထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ တရားဝင္ အိမ္ေထာင္ျပဳႏုိင္တဲ့ အရြယ္ကုိ ၁၇ ႏွစ္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေန႔မွာပဲ အတုိက္အခံပါတီက လက္မခံေၾကာင္း ေျပာဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ ယီမင္ႏုိင္ငံမွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ တရားဝင္ အိမ္ေထာင္ျပဳႏုိင္တဲ့ အရြယ္သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ညွိႏွဳိင္းေနဆဲ အေျခအေနမွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၁၀

အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနၾကပံုပါပဲ။ သမီးတုိ႔အေရွ႕ေနျဖတ္သြားေတာ့ ဟုိသတၱဝါက မ်က္လံုးအၾကည့္ကုိ ေအာက္ခ်ထားရင္းမွ ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ ရွာဒါ့ဖက္ကုိ လွည့္လုိက္ၿပီး
"ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိပ္ဂုဏ္ယူေနတယ္ေပါ့... ေဟ့..."   ဆုိၿပီး စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ ေအာ္ပါေတာ့တယ္။

ရွာဒါက မ်က္ေတာင္တခ်က္ေတာင္ မခတ္ပါဘူး။ သူ႔မ်က္ဝန္းအၾကည့္ဟာ အဲ့ဒီသတၱဝါ အေပၚမွာ သူထားတဲ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕မွဳ အလံုးစံုကုိ ေပၚလြင္ေစလွပါတယ္။ သမီး သူ႔ဆီကေန အမ်ားႀကီးပဲ သင္ယူရရွိလုိက္တယ္။

"သူ႔ကုိ နားေထာင္မေနနဲ႔"  လုိ႔ သမီးကုိ သူက ေျပာပါတယ္။

သမီးရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္။ သမီး ေမာ့ၾကည့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ အေဖ အရမ္း စိတ္ပ်က္ ေနပံုပဲ။  "ဂုဏ္သိကၡာ" တဲ့။  အေဖေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေပါ့။ အေဖ့ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အဲဒီစကားရဲ႕ ရွဳပ္ေထြးလွပံုကုိ သမီး နားလည္စျပဳလာတယ္။ အေဖ့မ်က္ဝန္းထဲကေနတဆင့္ အေဖစိတ္ဆုိးေနတယ္၊ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရွက္လည္း ရွက္ေနတယ္ဆုိတာ သမီး ေတြ႔ရတယ္။ သမီးလည္း အေဖ့ကုိ  အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း အေဖ့အတြက္ ဝမ္းနည္းေနတာကုိေတာ့ မတားဆီးႏုိင္ျပန္ဘူး။ 

သမီး ေလးစားရတဲ့ တျခားသူတေယာက္လည္း ရွိပါေသးတယ္၊ အရမ္းလဲ အေရးႀကီးတဲ့ သူတေယာက္ေပါ့။

အဲဒါကေတာ့  သမီးရဲ႕ အမွုအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့၊ စားပြဲျမင့္ႀကီးရဲ႕ေနာက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ မုိဟာမက္ အယ္လ္ ဂါဇီ ပါပဲ။ တရားသူႀကီး အဗ္ဒူလ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေဘးက ခံုမွာ ထုိင္ေနပါတယ္။
 

"အနတၱတန္ခုိးေတာ္၊ သနားဂရုနာေတာ္ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ဂုဏ္ေတာ္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ အဖဘုရားသခင္၏ နာမေတာ္၌ ဤ တရားသဘင္ကုိ ဖြင့္လွစ္လုိက္သည္"  လုိ႔ အယ္လ္ ဂါဇီက ေၾကျငာပါသည္။ သမီးတုိ႔ကုိလည္း ခံုတန္းေတြဆီမွာ လာထုိင္ဖုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရွာဒါက သမီးကုိ သူ႔ေနာက္ကေန လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚပါတယ္။ သမီးတုိ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္က အေဖနဲ႔ ဟုိသတၱဝါတုိ႔လည္း ေရွ႕ကုိ တိုးလာရသည္။ သမီးတုိ႔ရဲ႕ေနာက္က လူအုပ္ႀကီးဟာ ေဒါသထြက္ေနတယ္လုိ႔ သမီးခံစားရတယ္။ သမီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီခနမွာ ၾကြက္ငယ္ကေလးတေကာင္ ျဖစ္သြားဖုိ႔ရာ ဘာမဆုိ ေပးလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕ဆုိတဲ့ စိတ္တခု ျဖစ္ေနတယ္။

အခု တရားသူႀကီး အဗ္ဒူလ္ ေျပာဆုိရမယ့္ အလွည့္ပါ။
 

"အခုအမွုဟာ ကေလးမေလးတေယာက္က သူမရဲ႕ အလုိမပါဘဲနဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေစခုိင္းျခင္း ခံရတယ္ဆုိၿပီး တုိင္တန္းထားတဲ့ အမွဳျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲနဲ႔လည္း  လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကုိ ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခါတ္ဒ္ဂ်ီ နယ္ကုိ အဓၶမ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း ခံရပါတယ္။ အဲ့ဒီအရပ္မွာပဲ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ သူမကုိ အရြယ္မေရာက္ေသးဘဲလ်က္၊ အရြယ္ေရာက္တဲ့သူေတြ ျပဳမူတဲ့ အမွဳကိစၥေတြအတြက္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့ အရြယ္ျဖစ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ အလုိမတူပဲ အဓၶမမွု ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရုိက္ႏွက္ျခင္း၊ ေစာ္ကားေျပာဆုိျခင္း မ်ားလည္း ျပဳခဲ့ပါေသးတယ္။ သူမ အခု ဒီကုိေရာက္ေနရတာကေတာ့ ကြာရွင္းျပတ္စဲမွုကုိ လုိခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။"

အခ်ိန္အခါေကာင္း ဆုိက္ေရာက္လာပါၿပီ။ အျပစ္ရွိတဲ့သူေတြ စီရင္ျခင္းခံရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

အယ္လ္ ဂါဇီက တူေသးေသးေလးနဲ႔ စားပြဲကုိ အၾကိမ္ အနည္းငယ္ ထုလုိက္ပါတယ္။

"ကြ်ႏု္ပ္ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါ "   လုိ႔ သူက သမီး မုန္းလွတဲ့ ဟုိ သတၱဝါကုိ ေျပာပါတယ္။ "သင္ ဤမိန္းကေလးကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လက လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔ အတူတူအိပ္ခဲ့တယ္။ သူမကုိ ရုိက္ႏွက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါေတြဟာ မွန္သလား မမွန္ဘူးလား ဆုိတာ ေျဖပါ။"

အဲဒီသတၱဝါက မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ 

"မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါေတြဟာ မမွန္ပါဘူး။ သူနဲ႔ သူ႔အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ကုိ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။"

သမီး ရွာဒါ့ အက်ီကုိ ဆုပ္ကုိင္ရင္းေျပာမိတယ္။

"သူညာေနတာ"

တရားသူႀကီးဟာ အေဖ့ဘက္ကုိ လွည့္လုိက္တယ္။

"သင္ လက္ထပ္ဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့သလား"

"ဟုတ္ကဲ့"

"သင့္ သမီး အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"

"ကြ်န္ေတာ့ သမီး အသက္ ၁၃ႏွစ္ ရွိပါၿပီ"

၁၃ႏွစ္... သမီး အသက္ ၁၃ႏွစ္လုိ႔ ဘယ္သူကမွ သမီးကုိ မေျပာခဲ့ ဖူးဘူး။ သမီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိဖုိ႔ လက္တဖက္နဲ႔တဖက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကုိင္ ထားလုိက္မိတယ္။

"ကြ်န္ေတာ္... ကြ်န္ေတာ့ သမီးကုိ သူမ်ားေတြ ခုိးယူသြားမွာ ေၾကာက္လုိ႔ အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးလိုက္တာပါ။ "

အေဖဘာေတြေျပာေနလဲ သမီး နားမလည္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ အေျဖေတြက ရွင္းလင္းမွဳမရွိပဲ  ရွုပ္ေထြးလာေလေလ တရားသူႀကီးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျဖဆုိဖုိ႔ရာ နားလည္ရခက္လာေလ ျဖစ္လာတယ္။

အသံေတြဟာ ျမင့္တက္လာၾကတယ္။ စြပ္စြဲခံရတဲ့သူေတြက ျပန္ခုခံၾကတယ္။ သူတုိ႔အသံေတြ အခန္းထဲမွာ က်ယ္လာတာနဲ႔အမွ် သမီး ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏွုန္းဟာလည္း ျမန္လာတယ္။

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၉

သမီး ရွာဒါ့ ဆီကေန အေျဖကုိ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ သူ႔ကုိ ေျပာၾကတယ္။ ယီမင္ႏုိင္ငံက အေတာ္ဆံုး အမ်ိဳးသမီး  ေရွ႕ေနေတြထဲက တေယာက္ ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနသူျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း။

သူဟာ စပါယ္န႔ံေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ လွပတဲ့ သူတေယာက္ေပါ့။ သမီး သူ႔ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ အရမ္း သေဘာက်သြားတယ္။ သူဟာ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ မကာထားဘူး။ ရွာဒါဟာ အမဲေရာင္ ပုိးဝတ္ရံုရွည္ကုိ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး အေရာင္စံုပုဝါေလးကုိ ဦးေခါင္းတဝုိက္မွာ ၿခံဳထားတယ္။

သူသမီးဆီကုို ပထမဆံုး လာတဲ့အေခါက္မွာတင္ပဲ သူ႔အၾကည့္ေတြကုိ သမီး ျမင္လုိက္တယ္။ စာနာမွုနဲ႔ ခံစားခ်က္အျပည့္ပါတဲ့ အၾကည့္ေတြေပါ့။ ဘာစကားမွာ မေမးရေသးခင္ပဲ "ဘုရားေရ" လုိ႔ သူ တ လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နာရီကုိ တခ်က္ ၾကည့္ရင္း၊ သူ႔ အလုပ္အခ်ိန္ဇယားစာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၿပီး မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့ သူ႔ အခ်ိန္ဇယားေတြကုိ ညွိေနခဲ့တယ္။ သူ႔မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ဆီကုိ ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရင္း သူ ခနခနေျပာေနတဲ့ စကားေလးကေတာ့ 

"က်မ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ အမွဳကုိ လက္ခံရမယ္"   ဆုိတာပါပဲ။

ဒီအမ်ဳိးသမီးကုိ ၾကည့္ရတာ မဆံုးႏုိင္ေသာ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ ျပတ္သားမွုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသလုိပါပဲ။

"ႏူဂြ်တ္ သမီးကုိ အေဒၚ ပစ္မထားပါဘူးကြယ္"  တဲ့။ 

သမီးကုိ တုိးတုိးေလးေျပာတယ္။ သူနဲ႔ဆုိရင္ လံုၿခံဳတယ္လုိ႔ သမီးခံစားရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္စကားေျပာရမလဲဆုိတာ အင္မတန္သိတဲ့ အမ်ဳိးသမီး။
ညင္သာလွတဲ့ သူ႔ရဲ႕ စကားေတြဟာ သမီးကုိ တကယ္ပဲ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

"သမီးကုိ သမီး ေယာက္က်ားအိမ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္သြားစရာ မလုိေတာ့ဘူးလုိ႔  အေဒၚ ကတိေပးႏုိင္မလားဟင္ "
 

"အဲဒီလူ သမီးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္ထပ္မရွာေတာ့ေအာင္ အန္တီ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးလည္း ႀကံ႕ခုိင္ရမယ္ေနာ္။ ဒီကိစၥက အခ်ိန္ယူလိမ့္မယ္ကြယ့္။ အၾကမ္းတမ္းဆံုး အေျခအေနေတြဟာ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီကြယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ သမီးက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကုိ သမီး အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။ ကဲ... အခု  ေမးခြန္းတခုအေဒၚ ေမးခ်င္တယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးမ်ား ထြက္ေျပးဖုိ႔အတြက္ အင္အားေတြရလာတာလဲ သမီး။ ဒီ တရားရံုးအထိေရာက္လာေလာက္ေအာင္ေပါ့။"

"ထြက္ေျပးဖုိ႔ အင္အား ??? .... သမီး သူ႔ရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမွုေတြကုိ ေနာက္ထပ္ မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါ။ ဘယ္လုိမွ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။"

ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးက ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ေစာၿပီး ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။  တရားရံုးဆုိတာ ျပည့္လွ်ံေနတာပါပဲ။ ရွာဒါရဲ႕ မီဒီယာကေန ေၾကျငာထားျခင္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မွဳေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ သမီးတသက္ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ကင္မရာေတြ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သမီးရဲ႕ ပုဝါအနက္ေအာက္မွာေတာ့ ေခြ်းေတြ ရႊဲနစ္ေနတယ္။
 

"ႏူဂြ်တ္ ၿပံဳးပါဦး"  လုိ႔ ဓါတ္ပံုဆရာတေယာက္က ေအာ္ေျပာပါတယ္။ သမီးရဲ႕ အေရွ႕မွာ ကင္မရာတန္းႀကီး။ သမီး ရွာဒါ့နားကုိ ကပ္ထားလုိက္တယ္။ သူ႔ဆီကရတဲ့ စပါယ္န႔ံေလးဟာ သမီးကုိ တကယ္ပဲ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစႏုိင္တာ အခုေတာ့  သမီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာပါၿပီ။

သမီးစိတ္ရဲ႕ အနက္ရွဳိင္းဆံုးတေနရာမွာေတာ့ ေအးခဲ ေနသလုိပါပဲ။ လွဳပ္လဲ မလွဳပ္ရွားႏုိင္ေတာ့သလုိပဲ။ ကြာရွင္းဖုိ႔ကိစၥက ဘယ္လုိျဖစ္လာမွာပါလိမ့္။ မေတာ္လုိ႔မ်ား အဲဒီ သတၱဝါက မကြာေပးႏုိင္ပါလုိ႔ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ တခြန္းထဲ ေျပာျပစ္လုိက္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ သူ တရားသူႀကီးကုိမ်ား ၿခိမ္းေျခာက္ေလမလား။

တရားရံုးရဲ႕ အဝင္ဝမွာလဲ ကင္မရာသမားေတြဟာ ေနရာေကာင္းရဖုိ႔အတြက္ တုိးေဝွ႔ေနၾကျပန္ပါတယ္။

သမီး တုန္ရင္လာျပန္တယ္။ 

အေဖ... ၿပီးေတာ့ ဟုိ သတၱဝါ၊ ရဲသားႏွစ္ေယာက္က ဝန္းရံၿပီး ေခၚထုတ္လာၿပီ။

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၈

ဒုတိယေျမာက္ တရားသူႀကီးတေယာက္ အခန္းထဲထပ္ဝင္လာျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ စိတ္အားထက္သန္မွုေတြကုိ ေသးငယ္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့သူေပါ့။ 

"ကေလး... ဒီကိစၥဟာ သမီးထင္ထားတာထက္ကုိ ပုိၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ယူလိမ့္မယ္ကြယ့္... ၿပီးေတာ့ ေျပာရရင္ သမီးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ဦးေလး အာမ မခံ၊ ကတိ မေပးႏုိင္ေပဘူး..."

ဒီ တရားသူႀကီး နာမည္ကေတာ့ မုိဟာမက္ အယ္လ္ ဂါဇီတဲ့။ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးတယ္။ သမီးလုိ အမွဳမ်ိဳး သူတခါမွ မႀကံဳဖူးဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ ေျပာၾကေသးတာက ယီမင္ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္လည္း အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္တဲ့။ ဆုိလုိတာက တရားဝင္အိမ္ေထာင္ျပဳႏုိင္တဲ့ အသက္ ၁၅ႏွစ္ မတုိင္ခင္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ေရွးကတည္း က်င့္သံုးလာခဲ့ၾကတာ လုိ႔လည္း တရားသူႀကီး အဗ္ဒူလ္က ထပ္ျဖည့္ေျပာျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူသိသေလာက္ေတာ့ ဒီလုိ လက္ထပ္မွုေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ကြာရွင္းျခင္းနဲ႔ အဆံုးမသတ္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဘယ္သူငယ္မေလးေတြကမွ အခုထိ တရားရံုးကုိ လာေရာက္တုိင္တန္းတယ္ ဆုိတာ မရွိေသးလုိ႔ပါပဲတဲ့။

"ဦးေလးတုိ႔ ေရွ႕ေနလည္း ရွာရမယ္"  လုိ႔ အဗ္ဒူလ္က ရွင္းျပပါတယ္။

သူတို႔ေတြ သတိေရာရၾကရဲ႕လား။ သမီး အခုလုိ ဘာ အာမခံခ်က္မွ မပါပဲ အိမ္ျပန္သြားခဲ့ရင္ သမီးေယာက္က်ားက သမီးကုိ လာျပန္ေခၚၿပီး အရင္လုိပဲ ႏွိပ္စက္လိမ့္အုန္းမယ္ဆုိတာ။
 

"သမီး ကြာရွင္းခ်င္တယ္ "  လုိ႔ သမီးတကယ္ေျပာေနမွန္း သူတုိ႔ေသခ်ာသိေအာင္ မ်က္ေမွာင္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ကုတ္ႏုိင္သမွ်ကုတ္ၿပီး ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လည္းဆုိ သမီး ကုိယ့္အသံကုိယ္ျပန္ၾကားရတာ ထခုန္မတတ္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

"ဦးေလးတုိ႔ ေျဖရွင္းဖုိ႔ရာ နည္းလမ္းရွာပါ့မယ္"   လုိ႔ အယ္လ္ ဂါဇီက သူ႔ေခါင္းေပါင္းကုိ တည့္ေအာင္ျပဳျပင္ရင္း တုိးတုိးေလး ေရရြတ္တယ္။

ေန႔လည္ ၂ နာရီလည္း ထုိးေပၿပီ။ ရံုးလည္း ပိတ္ၿပီ။ ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔။ မြတ္စလင္မ္ တုိ႔ရဲ႕ စေန တနဂၤေႏြကဲ့သုိ႔ ရံုးပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ စတင္ေပေတာ့မည္။

"ၿပီးေတာ့  ဒီသူငယ္မ အိမ္ျပန္ရမလားဆုိတာကလည္း တကယ္ေတာ့ ေမးဖုိ႔ကုိ မသင့္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲေလ"  လုိ႔ အယ္လ္ ဂါဇီက ထပ္ေျပာသည္။ တတိယေျမာက္တရားသူႀကီး အဗ္ဒဲလ္ ဝါဟဒ္ ကေတာ့ သူကူညီမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ သမီးကုိ ခနထားဖုိ႔အတြက္ေတာ့ အခန္းရွိပါတယ္တဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုေတာ့ ခနပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးအတြက္ လံုၿခံဳသြားပါၿပီ။

စေနေန႔ မနက္ ၉ နာရီမွာ တရားရံုးက အဗ္ဒဲလ္ ဝါဟဒ္ ရဲ႕ ရံုးခန္းထဲမွာ သမီးရယ္၊ အဗ္ဒူလ္ရယ္၊ မုိဟာမက္ အယ္လ္ ဂါဇီ ရယ္ အတူတူ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။ အယ္လ္ ဂါဇီကေတာ့ အရမ္းကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ေနပံုပါပဲ။

"ယီမင္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒအရဆုိရင္ သမီး အေဖနဲ႔ ေယာက္က်ားကုိ အမွုဖြင့္ဖုိ႔ဆုိတာ အေတာ္ေလးခက္ခဲလိမ့္မယ္... " လုိ႔ သမီးကုိ သူက ေျပာပါတယ္။ ယီမင္က ရြာငယ္ေလးေတြမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနည္းတူ သမီးမွာလဲ ေမြးလက္မွတ္ မရွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တစံုတေယာက္ကုိ တရားစြဲဆုိႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း သမီး အရြယ္က သိပ္ကုိငယ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါ့အျပင္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆုိတာကလည္း သမီးရဲ႕ မိသားစုဝင္ ေယာက္က်ားသားေတြ ကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးထားတာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ယီမင္ ဥပေဒအရဆုိရင္ အဲ့ဒါဟာ တရားဝင္ပါတယ္။

"အခုအခ်ိန္ကေတာ့ က်ေတာ္တုိ႔ ျမန္ျမန္ ထက္ထက္ လုပ္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္။ ႏူဂြ်တ္အေဖနဲ႔ ေယာက္က်ားကုိ ခနတာ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားဖုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အႀကံေပးခ်င္တယ္...ဒီကေလးမကုိ ကာကြယ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္ေနတာထက္ ေထာင္ထဲမွာ ထည့္ထားတာက ပုိ လံုၿခံဳလိမ့္မယ္... "  လုိ႔ မုိဟာမက္ အယ္လ္ ဂါဇီ က သူ႔ အေဖာ္ တရားသူႀကီးေတြကုိ ေျပာပါတယ္။

ေထာင္ !!!

အေဖ သမီးကုိ ဒီတသက္ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့မလား။ ရွက္ရြံ႕ျခင္းနဲ႔ အျပစ္မကင္းျခင္းေတြကုိ သမီး ခံစားလုိက္ရတယ္။

ယီမင္မွာ သမီးလုိ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးစခန္း မရွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း သမီး အဗ္ဒဲလ္ ဝါဟဒ္တုိ႔နဲ႔ ဆက္မေနလုိေတာ့ပါဘူး။ သူ သမီးကုိ အမ်ားႀကီး ကူညီခဲ့ၿပီးၿပီေလ။

သမီးရဲ႕ အခင္မင္ အားအကုိးရဆံုး ဦးေလးအေနနဲ႕  ဘယ္သူရွိလဲ လုိ႔ တရားသူႀကီးတေယာက္က သမီးကုိ ေမးပါတယ္။

သမီးထင္တာကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေမာင္၊ ဦးေလး ရွဳိရီ ပါပဲ။ သူက စစ္ျပန္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ သမီးတုိ႔ အမ်ဳိးထဲမွာ အတန္အသင့္ လူေလးစားခံရတဲ့၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ သူဟာ သမီးတုိ႔ ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့ေနရာမွာ သူ႕ မိန္းမႏွစ္ေယာက္၊ ကေလး ၇ေယာက္တုိ႔နဲ႔ အတူတူ ေနပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ သူလည္းပဲ သမီးရဲ႕ မဂၤလာကိစၥကုိ မကန္႔ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူဟာ သူ႔ကေလးေတြကုိ မရုိက္တတ္တဲ့ သူတေယာက္ေလ။

ဦးေလး ရွဳိရီဟာ သမီးကုိ ဘာမွ သိပ္မေမးပဲနဲ႔ သမီး ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေလးေတြနဲ႔ ေပးေဆာ့ပါတယ္။ တကယ္တန္းေတာ့ သမီး လုပ္လာခဲ့တဲ့ အရာေတြအားလံုးကုိ သူမႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ေတာ့ သမီးထင္ပါတယ္။

ေနာက္သံုးရက္ေလာက္က သမီးဟာ တရားရံုးမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တာပါပဲ။ အံ့ၾသဖြယ္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မွုေတြမ်ား ျဖစ္ပ်က္လာေလမလားဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ တရားရံုးကုိ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ထပ္ထပ္သြားေနရမွာပါလိမ့္။ အဗ္ဒူလ္ကေတာ့ သမီးကုိ သတိေပးပါတယ္။ သမီးရဲ႕ အမွဳက ပံုမွန္သူတုိ႔ေတြ႔ႀကံဳေနက် အမွဳမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ကဲ... အဲဒါဆုိ အခုေတြ႔ၿပီေလ။ ဒီအမွုကုိ တရားသူႀကီးေတြ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္မွာပါလိမ့္။

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၇

တရားသူႀကီး အဗ္ဒူလ္ဟာ သူ႔အံ့ၾသမွုကုိ ဖံုးကြယ္ႏုိင္စြမ္း မရွိျဖစ္ေနပါတယ္။

"သမီးက... ကြာရွင္းခ်င္လုိ႔"

"ဟုတ္ကဲ့"

"ေနပါဦး... ဒါဆုိ... ညည္းက... ညည္းက လက္ထပ္ထားတယ္ေပ့ါ"

"ဟုတ္ကဲ့"

သူ႔ဆီမွာ သမီးကုိ ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အက်ီအျဖဴေရာင္နဲ႔ သံလြင္သီးေရာင္ သူ႔အသားဟာ တခုနဲ႔ တခု ပုိမုိထင္းလင္းေစရန္ အျပန္အလွန္ ကူညီေနၾကသလုိပါပဲ။ သမီးရဲ႕ အေျဖကုိ ၾကားေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ပုိလုိ႔ေတာင္ မည္းေမွာင္သြားပါေတာ့တယ္။

"ဒီအရြယ္နဲ႔... ဘယ္လုိလုပ္မ်ား ဒီအရြယ္ေလးက လက္ထပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနရတာလဲကြယ္..."

သမီးလည္း သူ႔ေမးခြန္းကုိ ျပန္မေျဖပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသားအတုိင္း   "သမီး ကြာရွင္းခ်င္ပါတယ္"   လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

သူဟာ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေတြကုိ  စိတ္လွဳပ္ရွားလြန္းစြာ ပြတ္သပ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူ သမီးကုိ ကယ္မယ္လုိ႔ ေျပာမိမွာ စုိးလုိ႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ေလ။

"ကဲ... ဒါဆုိ သမီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြာရွင္းခ်င္ရတာလဲ..."   လုိ႔ သူက ဆက္ေမးပါတယ္။

သမီး သူ႔ကုို တည့္တည့္ စုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

"ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သမီး ေယာက္က်ားက သမီးကုိ ရုိက္တယ္..."

သမီးအဲ့ဒီလုိေျပာလုိက္တာ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ သမီးက ရုိက္လုိက္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ သူ ၾကက္ ေသ ေသသြားတယ္။ မယဥ္ေက်းေပမဲ့လဲ သူ သမီးကုိ ေမးရေတာ့တာက

"သမီးက အခုအထိ အပ်ဳိဘဝမွာပဲလား"

 ထြက္လာမဲ့ စကားလံုးေတြကုိ သမီး ခက္ခဲစြာ ျပန္ၿမိဳခ်မိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိေျပာဖုိ႔ရာ သမီး ရွက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဆက္တည္းမွာပဲ သမီး ႏုိင္ဖုိ႔ရာ ေျပာမွျဖစ္မယ္။ ေျပာကုိ ေျပာရမယ္။

"ဟင့္အင္း ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္တဲ့အထိ ခံစားခဲ့ရပါတယ္..."

တရားသူႀကီး တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ ဖံုးကြယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သမီး သူ႔ရဲ႕ အံ့ၾသမွုေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္။ သူ ပင့္သက္ တခ်က္ရွုိက္လုိက္ရင္းနဲ႔ သမီးကုိ ေျပာတယ္။

"သမီးကုိ ဦးေလး ကူညီပါ့မယ္..."

သမီး လြတ္လပ္သြားတယ္လုိ႔ ခံစားလုိက္ရတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့ သူ႕လက္ေတြနဲ႔ ဖုန္းကုိ ကုိင္လုိက္တာကုိ သမီးၾကည့္ေနတယ္။ ကံေကာင္းခဲ့ရင္၊ သူက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ေပးခဲ့ရင္ သမီး ဒီေန႔ ညေနပဲ မိဘေတြဆီ ျပန္ႏုိင္ၿပီ၊   ေမာင္ႏွမေတြ အရင္လုိ႔ ျပန္ေဆာ့ႏုိင္ၿပီ။ ကြာရွင္းျခင္း။ တေယာက္ထဲ ညတုိင္က် သမီး ေယာက္က်ားဆုိတာႀကီးနဲ႔ တခန္းထဲ အတူရွိေနရဖုိ႔ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕မေနရေတာ့ဘူး။ 

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၆

သမီးအေဖက ေဒါင္လကုိ လံုးဝ လ်စ္လ်ဴရွဳထားလုိက္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က ေဒါင္လဟာ သူနဲ႔ သူ႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းစားရပါတယ္။ ေဒါင္လက သမီးကုိ အိမ္ထဲဝင္ဖုိ႔ေျပာရင္း အိမ္တဝက္ေလာက္ေနရာယူထားတဲ့ ေကာက္ရုိးဖ်ာေပၚမွာ ထုိင္ခုိင္းပါတယ္။ ဖ်ာေဘးက မီးဖုိေသးေသးေလးေပၚမွာေတာ့ ေရေႏြးေတြ ပြက္ေနပါတယ္။

"ႏူဂြ်တ္... သမီး ဘာေတြစိတ္ပူေနတာလဲ" လုိ႔ မေသခ်ာ မေရရာသလုိ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သမီးလည္း သမီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကုိ ဖြင့္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေဒါင္လ လည္း သမီးရဲ႕ စကားေတြ
အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခံစားသြားရသလုိပါပဲ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေအာင္ တိတ္တဆိတ္ စဥ္းစားေနၿပီး သမီးအတြက္ လဖက္ရည္ ငွဲ႔ေပးပါတယ္။ သမီးကုိ လွမ္းေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ္ကုိ ကုိင္းလုိက္ၿပီး သမီးမ်က္လံုးထဲကုိ စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။

"ႏူဂြ်တ္"   လုိ႔ တုိးတုိးေလးေခၚတယ္။  

"သမီးကုိ တေယာက္မွ နားမေထာင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သမီး တရားရံုးကုိသာ တန္းသြားေပေတာ့"

"ဘယ္ကုိ"

"တရားရံုး"

ဟုတ္ပါတယ္။ တရားရံုး ကုိဆုိတာ သမီး သိပါတယ္။ သမီးအာရံုထဲမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ တရားသူႀကီးေတြရယ္၊ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးေတြရယ္၊ မိသားစုအေရး ခုိးမွဳ အေမြမွဳေတြကုိ လာေရာက္တုိင္တန္းေန တဲ့ ေယာက္က်ား၊ မိန္းမႀကီးေတြရယ္ဟာ တန္းစီၿပီး ေပၚလာပါတယ္။ တရားရံုးခန္းရဲ႕ ျမင္ကြင္းကုိလည္း ဟုိးအရင္ ၾကည့္ေနက် အိမ္နီးခ်င္းေတြအိမ္မွာ ျပတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား ရွဳိးတခုမွာ ျမင္ဖူးတယ္။

ေဒါင္လက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ 

"တရားရံုးကုိသာ သြားေပေတာ့... ေရာက္ရင္ တရားသူႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာ... သူ႔အလုပ္ဟာ မတရားခံရတဲ့သူေတြကုိ ကယ္ဖုိ႔ပဲ..."

သမီး ေဒါင္လကုိ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားမိတယ္။ သမီးလက္ထဲကုိ ေဒါင္လ္စ္ ၂၀၀ (70 cents) ထည့္ေပးတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ သူ တမနက္လံုး ေတာင္းလုိ႔ ရထားတဲ့ ပုိက္ဆံ အကုန္ပဲဆုိတာ။

ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ အေမႏုိးဖုိ႔ကုိ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနမိတယ္။ " ႏူဂြ်တ္"  လုိ႔ အေမက ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါင္လ္စ္ ၁၅၀ ေပးရင္း  "မနက္စာ ေပါင္မုန္႔ဝယ္စား"  လုိ႔ ေျပာတယ္။

"ဟုတ္ကဲ့ အေမ" လုိ႔  ရုိက်ဳိးစြာ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

လမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ မုန္႔ဖုတ္တဲ့ဆုိင္ကုိ ဦးတည္တဲ့လမ္း အတုိင္း ေလ်ာက္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆုိၿပီး မိန္းလမ္းမႀကီးဆီကုိသြားဖုိ႔ လမ္းေျပာင္းလုိက္တယ္။ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ကာဖုိ႔အတြက္ ပုဝါကုိ ဆြဲဖံုးလုိက္တယ္။  ဒီအဝတ္စဟာ သမီးအတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အသံုးဝင္လာခဲ့တယ္။ သမီးေပ်ာက္ေနတာကုိ မိဘေတြမသိခင္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ထြက္ၿပီး  ၿမိဳ႔လယ္ကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အဝါ အျဖဴၾကား မီနီဘတ္စ္ေလးေပၚ ခုန္တက္လုိက္တယ္။

ကားျပတင္းက ပိတ္ထားပါတယ္။ ကားမွန္ျပတင္းကေနတဆင့္ ၿမိဳ႕ကုိ ေငးရင္းလုိက္လာခဲ့တယ္။

"ကဲ ဂိတ္ဆံုးၿပီ"   ဆုိတဲ့ ကားေမာင္းသူရဲ႕ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့ လက္နဲ႔ ေငြအေၾကြအနည္းငယ္ကုိ လက္မွတ္စစ္ကုိ ေပးလုိက္တယ္။ 

တရားရံုးဘယ္မွာလဲ ဆုိတာလဲ သမီးမသိ။ စိတ္ပူပန္ ေမာပန္းမွုေတြက သမီးတကုိယ္လံုးကုိ လႊမ္းၿခံဳထားတယ္။ လမ္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ ရပ္ေနရင္း အငွားကားတစီးကုိေတြ႔ေတာ့ သမီးရဲ႔ အေတြးစေတြကုိ ျပန္စုဆည္းလုိက္ႏုိင္တယ္။

မုိနာနဲ႔ အတူူ ဘာ့ဘ္ အယ္လ္ ယီမင္ ကုိ သြားတုန္းက ဒီလုိ အငွားကားမ်ဳိး သမီး စီးဖူးတယ္။ လက္ကုိ ေျမွာက္လုိက္ရင္း ကားကုိရပ္ေပးဖုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္ေတာ့တယ္။

"တရားရံုးကုိ သြားခ်င္ပါတယ္"  လုိ႔ တအံ့တၾသနဲ႔ သမီးကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ ကားဆရာကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာတခြန္းမွ မေမးပဲ သမီးကုိလုိက္ပုိ႔ေပးတာမွာ သမီး သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေက်းဇူးတင္တယ္ဆုိတာကုိ ကားဆရာႀကီးကေတာ့ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ 

ဘရိတ္နင္းသံနဲ႔အတူ သမီးစီးလာတဲ့ ကားေလးဟာ တရားရံုးရဲ႕ ဝင္းအေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္ပါတယ္။

တရားရံုး။

သမီး ကားေပၚကေန အျမန္ဆင္းၿပီး ကားဆရာႀကီးကုိ သမီးမွာ က်န္သမွ် ပုိက္ဆံ အကုန္လံုးကုိ ထုိးေပးလုိက္ေတာ့တယ္။ 

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၅

ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြမွာ သမီးက ေယာကၡမရဲ႕ အမိန္႔ေတြကုိ နာခံရတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လွီးခြ်တ္ရတယ္။ ၾကမ္းတုိက္ရတယ္။ ပန္းကန္ေဆးရတယ္။ ခနေလး နားလုိက္တာနဲ႔ သမီးေယာကၡမက ဆံပင္ဆြဲေတာ့တာပါပဲ။

တေန႔မနက္မွာေတာ့ သမီးနဲ႔ ရြယ္တူ ကေလးေတြနဲ႔ သြားကစားဖုိ႔ ေယာကၡမကုိ ခြင့္ေတာင္းမိတယ္။


"မျဖစ္ႏုိင္တာ။ ငါတုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်ဆင္းေအာင္ နင့္ကုိ ခြင့္ျပဳရမွာလား..."


သူဟာ မနက္တုိင္း အိမ္က ထြက္သြားၿပီး ေနမဝင္ခင္ ျပန္လာေလ့ ရွိတယ္။ သူျပန္လာသံၾကားလုိက္တုိင္း သမီး ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေလ်ာ့တဲ့ ထိတ္လန္႔နာက်င္ျခင္းေတြဟာ အၿမဲ ေနရာယူခဲ့တယ္။
ညေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း ဘာေတြကုိ ျပန္လည္ ႀကံဳရအုန္းမလဲဆုိတာ ေသခ်ာသိေနျပန္တယ္။ မေလ်ာ့တဲ့ ရက္စက္ျခင္းေတြ၊ မေလ်ာ့တဲ့ နာက်င္ရျခင္းေတြ၊ ဝမ္းနည္းရျခင္းေတြ။


သူသမီးကုိ ရုိက္ႏွက္လာတာ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပထမ လက္နဲ႔ရုိက္ေနရာကေန တုတ္ပါ ပါလာပါတယ္။ သူ႔အေမကလည္း သူ႔ကုိ ျပည့္ျပည့္ဝဝကုိ ေထာက္ခံ အားေပးပါတယ္။ သူ သမီးကုိ မေက်နပ္တာေတြ ေျပာတာနဲ႔ သူ႔အေမကလည္း သူ႔ကုိ အၿမဲ အားေပးေနၾကစကားရွိပါတယ္။


"ပုိနာေအာင္ ထပ္ရုိက္မွေပါ့.. သူ မင္းစကားကုိ နားေထာင္ရမယ္ေလ... မင့္ မယားပဲဟာ"


သမီးေလ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေတာ့မဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနရသလုိပဲ။ တတ္ႏုိင္ရင္ ေခ်ာင္ တခုမွ ပုန္းေနရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိက္ခ်င္တယ္။ ေန႔ေတြ ညေတြကုိ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းေနရတယ္။ သမီးရဲ႕ ၿမိဳ႕ ဆာနာကုိလည္းလြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းကေလးကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြကုိေရာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဟုိင္ဖွာ။ သူ သမီးလုိမ်ဳိး မဂၤလာမေဆာင္ျဖစ္ပါေစနဲ႔။


တမနက္မွာေတာ့ သမီး ငုိလြန္းမက ငုိၿပီး ေျပာလာေတာ့ သူ သမီးကုိ အိမ္ျပန္လည္ဖုိ႔ ခြင့္ေပးပါတယ္။ သူက သမီးနဲ႔ အတူတူလုိက္ခဲ့ၿပီး သူ႔ အကုိ အိမ္မွာ ေနမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ သမီးက သူနဲ႔ အတူ ျပန္လုိက္လာရမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ သမီး ကမန္းကတန္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလုိက္တယ္။


"နင့္ ေယာက္က်ားကုိ စြန္႔ဖုိ႔ဆုိတာ ေမးဖို႔ကုိ မလုိတဲ့ေမးခြန္းပဲ..."


အေဖ့တံု႔ျပန္မွဳဟာ မယံုႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ သမီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ခရီးရဲ႕ အေပ်ာ္ကုိ အဆံုးသတ္လုိက္သလုိပါပဲ။ အေမကလည္း ဘာမွဝင္မေျပာပဲ  "ဘဝဆုိတာဒါပဲ ႏူဂြ်တ္။ ဒါေတြဟာ မိန္းမေတြ လက္ခံ သင္ယူရမယ့္ အရာေတြပဲ"  ဆုိတာကုိပဲ တုိးတုိးေလး ေရရြတ္တယ္။


ဒါဆုိ အေမ ဘာလုိ႔ သမီးကုိ သတိမေပးခဲ့သလဲ။ ခုေတာ့ သမီးမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ေရာက္ေနရၿပီေလ။


"ႏူဂြ်တ္"    လုိ႔ အေဖက ေခၚတယ္။   "အခု သမီး ဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္ေနၿပီ။ သမီး ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ပဲ ေနရမွာပဲ။ နင့္ေယာက္က်ားကုိ နင္ကြာရွင္းရင္ ငါ့ညီအစ္ကုိေတြနဲ႔ ဝမ္းကြဲေတြက ငါ့ကုုိ သတ္လိမ့္မယ္။ ဂုဏ္သိကၡာဟာ ပထမထားရမဲ့ အရာပဲ"


သမီး စက္ဝန္းေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနသလုိပါပဲ။ လမ္းဆံုးကုိ မျမင္ရဘူး။ သမီး အေဖ၊ အစ္ကုိေတြ၊ ဦးေလးေတြ တေယာက္မွ သမီးခံစားခ်က္ကုိ နားမေထာင္ေပးၾကဘူး။


သမီး ေဒါင္လ ကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ဒုတိယမိန္းမေပါ့။ သမီးတုိ႔ လမ္းတဖက္မွာ ကေလးငါးေယာက္နဲ႔အတူ အခန္းေသးေသးေလးမွာ ေနထုိင္တယ္။ အမ်ားသံုးအိမ္သာနဲ႔ အမွဳိက္ပံုေတြက အနံ႔ေတြကေန သက္သာဖုိ႔ ႏွာေခါင္းပိတ္ရင္းနဲ႔ ေလွခါးအတုိင္း တက္သြားတယ္။  အနီနဲ႔ အနက္ စပ္ၾကား အက်ီရွည္နဲ႔ ေဒါင္လဟာ တံခါးဖြင့္ေပးရင္း သမီးကုိ အၿပံဳးနဲ႔ ႀကိဳေနခဲ့တယ္။

"ႏူဂြ်တ္ရယ္ မထင္ပဲ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာလုိက္တာ...လာ...လာ..."


သမီး ေဒါင္လကုိ သေဘာက်တယ္။ အရပ္ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္နဲ႔ ႏူးညံ့တယ္။ အေမ့ထက္လည္း လွတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မဆူဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူလဲ အဆင္ေျပ လွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၄

သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မႏုိးထေတာ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ သမီးရဲ႕ အခန္းတံခါး ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သံေၾကာင့္ သမီး ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ႏုိးသြားတယ္။ သမီး မ်က္လံုးကုိေတာင္ မနည္းအားယူၿပီးဖြင့္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ
အေမႊးအမ်ွင္ေတြနဲ႔ စုိစုိထုိင္းထုိင္း ခႏၵာကုိယ္ႀကီးတခု သမီးအေပၚ ဖိစီးထားတယ္လုိ႔ ခံစားလုိက္ရတယ္။ တေယာက္ေယာက္ မီးအိမ္ကုိ ၿငိွမ္းထားတယ္နဲ႔တူတယ္။ အခန္းဟာ ေမွာင္မုိက္လြန္းၿပီး ဘာကုိမွ မျမင္ရ။


အဲ့ဒါ သူပဲ။


စီးကရက္နဲ႔ ခက္ထ္ နံ႔ေတြ မႊန္ထူလြန္းေနလုိ႔သူ႕ကုိ သူမွန္း သမီး မွတ္မိသြားတယ္။ သမီးကုိ သူ႔ကုိယ္လံုးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနခဲ့တယ္။


"သမီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးေလးရယ္... သမီးကုိ မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔..."  လုိ႔ သမီး တုန္တုန္လွုပ္လွုပ္နဲ႔ သူ႔ကုိ ေတာင္းပန္တယ္။


"နင္ဟာ ငါ့မိန္းမပဲ..."


သမီး ခုန္ ထလုိက္တယ္။ တံခါးဟာ ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္မထားေသးဘူးပဲ။ မီးေရာင္ မွုန္မွုန္ေလး ျမင္ေနရတာနဲ႔ သမီးလည္း ၿခံထဲေရာက္တဲ့အထိ တဟုန္ထုိး ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ သူ သမီးေနာက္ကေန ေျပးလုိက္လာတယ္။


"ကယ္ၾကပါဦး... ကယ္ၾကပါရွင္..."


သမီး ငုိရွုိက္ရင္း ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္။ သမီးဘယ္ေလာက္ပဲေအာ္ေအာ္ သမီးေအာ္သံဟာ ညအေမွာင္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲကုိပဲ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ သမီး အေမာဆုိ႔တဲ့အထိကုိ ေျပးေနမိတယ္။ တစံုတခုနဲ႔ ခလုတ္တုိက္မိလုိ႔ ေျခေထာက္ကုိ ဆြဲထုတ္ေနတုန္းမွာပဲ လက္တစံုဟာ သမီးကုိ တင္းၾကပ္စြာနဲ႔ ဆုပ္ကုိင္ထားတာ ခံလုိက္ရတယ္။ အိပ္ခန္းထဲကုိ တြန္းထုိးဆြဲေခၚသြားရင္း သမီးကုိ ဖ်ာေပၚ ေဆာင့္တြန္းခ်လုိက္တယ္။  ခႏၵာကုိယ္ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသလုိမ်ဳိး၊ သြက္ခ်ာပါဒလုိက္ေနသလုိ တကုိယ္လံုး လွုပ္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခံစားရတယ္။


မိန္းမေဖာ္ အကူအညီရလုိရျငား သမီး ေယာကၡမကုိ ေအာ္ေခၚမိျပန္တယ္။


"အေမေရ... ေဒၚေဒၚ..."


ဘာသံမွ ျပန္မၾကားရ။


သူ႔ရဲ႕ က်ဴးနစ္ခ္ အက်ီကုိ ခြ်တ္ေနတုန္း လြတ္လုိလြတ္ျငား သမီး လွိမ့္ထြက္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ သမီးကုိ အက်ီကေန လွမ္းဆြဲထားလုိက္တယ္။ သမီး လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ထပ္ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္တယ္။


"သမီးအေဖနဲ႔ တုိင္ေျပာမယ္..."


"နင့္အေဖကုိ နင္ႀကိဳက္တာ ေျပာႏုိင္တယ္။ သူ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးၿပီးသား။ နင့္မွာ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရွိဘူး.."  လုိ႔ေျပာရင္းနဲ႔ ဆုိးဝါးလွစြာ ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။


"နင္ဟာ အခုငါ့မိန္းမ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ ဘာမဆုိ နင္ လုပ္ေပးရမွာပဲ.."

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ သမီးကုိ ဟာရီကိန္းမုန္တုိင္းႀကီးက  ရုိက္ခတ္လုိက္သလုိမ်ဳိး၊ မုိးႀကိဳးပစ္ခ်လုိက္သလုိမ်ဳိး အားအျပည့္နဲ႔ ေဆာင့္တြန္းလုိက္သလုိခံစားလုိက္ရၿပီး ဘယ္လုိမွကုိ ျပန္မခုခံႏုိင္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ လွတဲ့ အရာမ်ားဟာ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သမီး ရဲ႕ ရင္ထဲကုိ တုိးဝင္ ေလာင္ၿမိဳွက္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ဘယ္လုိပဲ သမီး ေအာ္ဟစ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းလည္း တေယာက္မွ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ကုိ နာက်င္လြန္းလွပါတယ္။ ျပင္းထန္စြာ ေနာက္ထပ္ ေအာ္ဟစ္ေနရင္းနဲ႔ သမီး ေမွာင္အတိက်သြားတယ္။


ဘဝသစ္ကုိ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ သမီးအျမန္ႀကိဳးစားရတယ္။ သမီးမွာ ဒီအိမ္ကုိ စြန္႔ခြါဖုိ႔၊ အထြန္႔တက္ဖုိ႔၊ မလုပ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးမရွိပါဘူး။

(ဆက္ရန္)

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၃

သမီး မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ ရက္ဟာ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သမီးရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ သမီးကုိ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူးဆုိတာ စ သိလုိက္ရတာကေတာ့ သမီး ရဲ႕ အိမ္ေထာာင္ဖက္ျဖစ္လာမယ့္သူရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြက သမီးကုိ ေက်ာင္းဆက္မတက္ရဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကတာကုိပါပဲ။ 

သမီးေက်ာင္းကုိခ်စ္တယ္။ ေက်ာင္းကသာ သမီးရဲ႕ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ။ သမီးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရွိတဲ့ တခုတည္းေသာေနရာ။

မဂၤလာေဆာင္မယ့္ ေန႔ေရာက္လုိ႔ သမီး မဂၤလာပြဲထဲ ဝင္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ သမီးရဲ႕ ဝမ္းကြဲအမေတြက လက္ခုပ္ေတြတီး၊ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနတဲ့ သမီး၊ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေတြကုိ မျမင္ရပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သမီးနဲ႔ အဆမတန္ႀကီးေနတဲ့ မဂၤလာဝတ္စံုကုိ တက္မနင္းမိဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားေနရေသးတယ္ေလ။ သမီးရဲ႕ ေခ်ာကလက္ေရာင္လြင့္လြင့္ ရွည္လ်ားလွတဲ့ က်ဴးနစ္ခ္ ဝတ္စံုဟာ သမီး ခဲအုိေတာ္ရေတာ့မယ့္သူရဲ႕ ဇနီးရဲ႕ ဝတ္စံုပါ။ ဆံထံုးကေတာ့ သမီးရဲ႕ အမ်ဳိး အေဒၚႀကီးေတြက ထံုးေပးထားတာ။ ေခါင္းအေနာက္ဖက္မွာ ပံု႔ပံု႔ႀကီး က်လုိ႔ေပါ့။

သမီးကုိ လာေတာင္းရမ္းခဲ့တဲ့ေန႔ကစလုိ႔ ႏွစ္ပတ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္က ကုန္လြယ္ခဲ့လုိက္တာ။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ သမီးရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကုိ သမီးမိဘေတြရဲ႕ ေသးငယ္လွတဲ့ အိမ္ကေလးထဲမွာ က်င္းပပါတယ္။ အားလံုး အေယာက္ေလးဆယ္ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ ဦးေလးတေယာက္အိမ္မွာ စုေနၾကၿပီ။  သမီးရဲ႕ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကုိေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကပဲ အမ်ဳးိသားေတြခ်ည္းပဲ စုေဝးရင္း ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ၾကတယ္။ သမီးရသင့္တဲ့ တင္ေတာင္းေငြကုိ ရုိင္လ္စ္ တစ္သိန္းခြဲ ($740 ခန္႔) လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ၾကတယ္။

ေနဝင္သြားတာနဲ႔အမွ် ဧည့္သည္ေတြလည္း ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ သမီးလည္း ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အဝတ္အစားေတာင္ မလဲႏုိင္ပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ အေမက သမီးကုိ ႏွဳိးတယ္။ သမီးရဲ႕ အဝတ္ထုတ္ကေလးက အိမ္တံခါးဝအေရွ႕မွာ။ အျပင္ဖက္က ကားဟြန္းသံၾကားေတာ့ အေမက အက်ီနက္နဲ႔ ေခါင္းပုဝါကုိ ကူၿခံဳေပးတယ္။ 

"ဒီေန႔ကစၿပီးေတာ့ သမီးဟာ လမ္းထြက္တုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လံုလံုၿခံဳၿခံဳကာကြယ္ဝတ္ဆင္ရမယ္။ သမီးဟာ အခု အိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီလုိ မဝတ္ရင္ သမီးအိမ္သားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ က်ေစႏုိင္တယ္။"

သမီး ဝမ္းနည္းစြာ ေခါင္းၿငွိမ့္ျပလုိက္တယ္။

အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ SUV ရဲ႕ေနာက္မွာ အျဖဴေရာင္ ဇာနာ ဝတ္စံုကုိ ဝတ္ထားၿပီး ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ခပ္ပုပု လူတေယာက္ ရပ္ေနရင္း သမီးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္တုိေတြဟာ ရွဳပ္ပြေနၿပီး မ်က္ႏွာမွာလည္း အေမႊးအမွ်င္ေတြက က်ဴိးတုိးက်ဲတဲနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရိပ္သင္ထားပံု မေပၚပါဘူး။ သူဟာ လူေခ်ာ လူခန္႔တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆုိ ဒါဟာ ဖက္ဇ္ အလီ သာမာ ေပါ့။

ကားစက္ႏွဳိးၿပီးလုိ႔ စထြက္တာနဲ႔ သမီး တိတ္တိတ္ေလး ငုိေနမိတယ္။ ကားျပတင္းကတဆင့္ အေမ့ပံုရိပ္ ေသးေသးေလးကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

ခါတ္ဒ္ဂ်ီက ေက်ာက္တုံးအိမ္မ်ားစြာရဲ႕ တခုေသာအိမ္ဝင္ေပါက္ေရွ႕မွာ သမီးတုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ သူ သမီးကုိ မႏွစ္လုိဘူးဆုိတာ ျမင္ျမင္ခ်င္း သမီး တန္းသိလုိက္ပါရဲ႕။ သမီးရဲ႕ အသစ္စက္စက္ေယာကၡမဟာ အုိမင္းၿပီးေတာ့ သူ႔ အသားအေရေတြဟာ ပုတ္သင္ညိဳတေကာင္လုိ တြန္႔လိပ္ေနပါၿပီ။ သူက သမီးကုိ ဝင္ ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္ေဝွ႕ရမ္းျပတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ပရိေဘာဂဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အိပ္ခန္းေလးခန္း၊ ဧည့္ခန္းနဲ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ ေသးေသးေလးတခု။ ဒါပဲ။

သူ႔ အမေတြ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းကုိ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သမီး စားပစ္လုိက္တယ္။ သမီးတုိ႔ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ရြာထဲက လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ခက္ထ္ ဝါးဖုိ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ သမီးရဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးဆုိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ဟာ သူတုိ႔ေတြ တေယာက္မွကုိ မအံ့ၾသေစခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း သမီးသိလာတာ သမီးတုိ႔လုိ အရြယ္ေလးေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းအမွဳဆုိတာ သမီးတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနၾကအျဖစ္အပ်က္၊ အထူးအဆန္းမဟုတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ ဆုိတာပါပဲ။ 

ဘာတဲ့... ဆုိရုိးေတာင္ရွိေသးဆုိပဲ။ " ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးအာမခံခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင့္အရသာ ဟာ ၉ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးကုိလက္ထက္မွသာလွ်င္ ရရွိပါလိမ့္မယ္" တဲ့။

သမီးကုိ အခန္းထဲ သြားနားလုိ႔ ရၿပီလုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ယက္ထားတဲ့ ဖ်ာရွည္ရွည္ေလးတခု ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခင္းထားတယ္။ သမီး အိပ္ယာေပါ့။ သမီးအိပ္ေပ်ာ္သြားဖုိ႔ မီးပိတ္ဖုိ႔ေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။

(ဆက္ရန္)