စိတ္ေရျပင္ေပၚက အတိတ္ေျခရာမ်ား... ၂

ဒီလမ္းသြယ္ေလးက တုိပါသည္။ ဆက္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ အမဲေလးတလံုးႏွင့္ ညာဖက္မွာ တုိက္တန္းလ်ားေလးတခု။ စာသင္ေဆာင္ကေတာ့ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဟု ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆံုးျဖတ္ကာ တုိက္တန္းလ်ားေလးဖက္ ထပ္ ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေျမနီလမ္းကေန လူတေယာက္ေလ်ာက္စာ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးဆီသုိ႔ နိမ့္ဆင္းသြားရာအဆံုးတြင္ ကုိယ္တုိ႔တက္ရမည့္ ႏွစ္ခန္းတြဲ စာသင္ခန္းရွိပါသည္။ တခန္းက ေက်ာင္းရံုးခန္းလုပ္ထားေတာ့ စာသင္ခန္းက တခန္းထဲေပါ့။ 

ကြန္ျပဴတာေတြကုိ ဘယ္မွာထားမွန္းေတာ့ မသိေသးေပ။

*****
ေကာလိပ္ကစာသင္ခန္း ဆုိေပမယ့္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းအျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ အခန္းတခန္းပါပဲေလ။ အခန္းထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ေရာက္ေနၾကၿပီ။ လူ ေလး၊ ငါးေယာက္ ထုိင္လုိ႔ရတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေတြကုိ အတန္းသံုးတန္းခြဲခ်ထားသည္။ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလးခြဲထားပံုမေပၚလုိ႔ ေတြ႕ရာ အနီးဆံုးေနရာမွာပဲ အတူတူဝင္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ 


ထူးမျခားနား စာသင္ခ်ိန္ေတြျဖတ္သန္းၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္က်လာေလၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အတန္းထဲကထြက္ရင္း မုန္႔ဆုိင္စနည္းနာလုိက္ေတာ့ ေစာနကေတြ႔ခဲ့ရာပ်ဉ္ေထာင္အိမ္အမည္းေလးက ကုိယ့္တုိ႔ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ကန္တီးန္ ေလးပါတဲ့။ ကုိယ္တုိ႔လဲ စာသင္ရင္း မိတ္ဖြဲ႔ရင္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္နဲ႔အတူ ေျခာက္ေယာက္သား မုန္႔သြားစားၾကသည္။ 


ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အကုိႀကီးတေယာက္နဲ႔ ညီမေလး သံုးေယာက္ရသလုိပါပဲ။

*****

ေနာက္တေန႔ၾကေတာ့ ကုိယ္လူလည္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဝတ္ေနၾက ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲ ဝတ္ခဲ့သည္။ 

အုိးးးးးးးးး ေလ်ာက္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ 

မေန႔ကထက္ အျပတ္အသတ္လွလြန္းတဲ့လမ္းကေလးကုိ ေလ်ာက္လုိ႔ကုိမဝ။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း စပ္စပ္စုစုနဲ႔ မေန႔ကေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာျပလုိ႔ ဂ်ပန္ပိေတာက္ပင္ေတြ ပတ္လည္ဝုိင္းေနတဲ့ ေရကန္ေလးကုိလဲ ဒီေန႔မွ သတိထားမိေတာ့တယ္။ 

ဒီေန႔ေတာ့ ေနရာသတ္သတ္မွတ္မွတ္ထုိင္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးရင္း ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲ ေနရာယူလုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ႀကိဳက္တဲ့ကုိယ္ ျပတင္းေပါက္နဲ႔အနီးဆံုး ခံုတန္းမွာပဲ ထုိင္လုိက္သည္။ ဟုိတေယာက္ကေတာ့ မေန႔က သူ႔အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔သြားထုိင္သည္။ ကိစၥမရွိပါေလ။ သူ႔မွာကမွ တေယာက္ထဲ။ ကုိယ့္မွာ သံုးေယာက္ေတာင္။


ဒီလုိနဲ႔ သင္တန္းခ်ိန္မစေသးေတာ့ ကုိယ္ေလ်ာက္ေငးေနရင္း မျမင္ခ်င္ဆံုးလူတေယာက္မ်က္ႏွာက ကုိယ့္အျမင္အာရံုထဲဝင္လာသည္။ ဒင္း... ဘာလာလုပ္ပါလိမ့္။


မဝင္လာပါေစနဲ႔... မဝင္လာပါေစနဲ႔...


မေျပာင္းလဲစြာ ပ်က္တိပ်က္ေခ်ာ္အၿမဲျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေက်ာေရပက္မ်က္ႏွာဟာ ၾကခတ္ဝါးႏွစ္ေခ်ာင္းရဲ႕သယ္ေဆာင္ရာအတုိင္း အခန္းထဲကုိ ေထာင့္မက်ဳိးစြာနဲ႔ဝင္လာပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ကုိယ့္ ေက်ာင္းသြားဖက္ သူငယ္ခ်င္းကုိလည္းေတြ႔ေရာ

"ဟားးးးးးး ေဟ့ေရာင္... ေယာက္ဖ" 

ဆုိတဲ့ ေအာက္ကလိအာအသံနဲ႔အတူ လက္ခုပ္လက္ဝါးခ်င္းရုိက္ၾက၊ မိတ္ဆက္ၾကနဲ႔ ဒင္းတုိ႔ေတြ... မျမင္ခ်င္အဆံုး ရွုပ္ရွက္ကုိ ခတ္ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။

(ဆက္ရန္)

ရီးဒါးစ္ ဒုိင္ဂ်က္စ္ႏွင့္ စာတေစာင္

ကုိယ္ အဂၤလိပ္လုိေရးရမွာ ေတာ္ေတာ္ဝန္ေလးတဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကုိယ္ေဆာင္းပါးတေစာင္ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လုိ႔ ဝန္အေလးဆံုးအလုပ္ လုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ကုိယ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ရီးဒါးစ္ ဒုိင္ဂ်က္စ္ ေဆာင္းပါးတခုကုိ မေၾကလည္ေၾကာင္းပါ။ သူ႔တုိ႔ျပန္စာကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကမွ ရတယ္။ ဒါေတာင္ အရင္စာကုိပဲ ေဖာ္ဝပ္ဒ္ လုပ္ပီး ရီမုိင္ဒါ လုိ႔ေရးၿပီး ထပ္ပုိ႔လုိက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံအႏွ႔ံကစာေတြနဲ႔ သူတုိ႔လည္း အခ်ိန္မီမျပန္ႏုိင္တာ နားလည္ပါတယ္။ 

 ကိစၥက အယ္ဒီတာျပန္လုိက္တဲ့စာက ကုိယ္ဆုိလုိတာကုိ သူတမ်ဳိး အဓိပါယ္ေကာက္ၿပီး ျပန္လုိက္တာပါ။ အဲ့ဒီစာကုိ ကုိယ္နဲ႔ အီးဒီ ႏွစ္ေခါင္းေပါင္းၿပီး ေရးထားတာ။ ကုိယ္တုိ႔စာက ဒီလုိပါ။

Dear Editor of Reader's Digest,

I am a regular reader of RD for two years and I love most of the articles in RD.

But now, I have one thing which I am quite unhappy about. That is from the article on June 2011. I felt really sorry while I was reading "Street food: heaven on earth" by "K F Seetoh" on page 72.

In the article, the very first picture is the scene of Yangon, Myanmar street food and the food in that picture is the most famous food among Myanmar people called Mont-hin-ga (rice noodle with fish soup).

When I finished reading the article, I realized that the author mentioned almost all the famous foods in Asia and put the photos with captions in detail about the type of food and name of place or city where the food shop located. But in the first photo which is from Myanmar, the author just captioned as " A typical busy street food scene in Asia ". I wonder if  the author did not know that picture is from Myanmar? Even if the author did not, the photographer would definatly know that. Anyhow, the author has full responsibilities of what he or she writes about.

The author mentioned about the street food of Singapore, Thailand, Malaysia, Philippines, Indonesia and Taiwan but there is no single line about Myanmar food in the article even though he used the photo of Myanmar street food. And captioned the photo in randomly as I mentioned above.

I have nothing to comment about anything concern with that article if the author did not use the photo but since he or she used the photo, he or she should captioned in right way and explain about the Myanmar food. 

I expected RD to treat our country the same as other South East Asian countries and looking forward to read more articles under the umbrella of Equity and Justice.

Thank you very much for your time and wish RD could contribute the right information to the readers more and more.

Best wishes,
...


သူကဒီလုိစာျပန္လာပါတယ္။
 
Dear...,

Thanks for your email. I apologise for not responding sooner. Yes, we are aware that the opening photograph is from Myanmar. We chose to lead with the image because I felt it was a very strong picture which depicts a typical street food scene you can find in many cities across Asia and thus was captioned as such. Myanmar street food wasn't mentioned because page space was limited. I'd like to point out that though we included Taiwan, we did not include Japanese or Korean foods. We weren't able to include Vietnam or Cambodia either due to space constraints.

We do hope to publish a couple of Myanmar stories next year, but I hope to have your understanding on reaching out to our readers in our largest markets. I do hope you continue to enjoy reading the magazine and I do appreciate you writing in with your thoughts and comments.

Regards,

Dora Cheok
Editor-in-Chief
Reader's Digest Asia


အဲ့ဒါကုိ ကုိယ္က ဒီလုိထပ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။

Dear Dora Cheok,


Thank you for your response. I do really appreciate that you take care of your reader's complaint. 


I understand the fact you pointed out but what I meant was different from what you explained.


I totally don't mind that there is no story about Myanmar food as Singapore, Thailand, Malaysia, Philippines, Indonesia and Taiwan.


What I meant was: since you used the picture of Myanmar street food, why don't you put the name of the country in the caption? All I want is a caption on the photo. Not a story. I am not complaining for the equal right. There is no equal right in this whole world; I understand, and accept it. But you captioned all the food pictures from different Asian countries and the names of the country. I know there's no Japanese or Korean foods in that month article. And one more thing is there's no pictures of Japanese or Korean foods, too.


This is the very first time of me writing a compliant so if I used any inappropriate words, I do sorry for that.


Wish RD for success as always anyway.


Best wishes and Happy Sweet December,

...

ကုိယ္ထင္တာေတာ့ ပထမဆံုး ကုိယ္တုိ႔ပုိ႔လုိက္တဲ့စာမွာ (ကုိယ္ စာလံုးအျပာနဲ႔ေရးထားတဲ့) ပါသြားတဲ့ စာေၾကာင္းေၾကာင့္ သူလည္း ဒီလုိျပန္လုိက္တာနဲ႔တူပါတယ္။ ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ အဓိပါယ္ေရာက္ေအာင္မေျပာႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေတာ္ေတာ္ အားမရျဖစ္သြားတယ္။ ဒုတိယတႀကိမ္ျပန္လုိက္တဲ့စာမွာ နည္းနည္းေလးရင့္သီးေနသလုိျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကုိယ့္ကိစၥေတြနဲ႔ကုိယ္ ေဒါသေတြထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာင္းပန္ထားတဲ့ စာတေၾကာင္းကေတာင္ ခုေနခါျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ ေဒါင့္မက်ဴိးသလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္လုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေနာင္ျပန္စဥ္းစားရင္ မလုပ္လုိက္မိေလျခင္းဆုိၿပီး ေနာင္တမရ ရေတာ့ဘူးေပါ့။


ကုိယ့္ကုိ စာေတြကူေရး၊ ကူဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ အီးဒီကုိလည္း တကယ္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

လက္ေဆာင္

ဒီဇင္ဘာ ( သုိ႔ ) DECEMBER !!!

ဒီက ယူပါတယ္။

ဒီက ယူပါတယ္။

at Vatican Embassy, Bangkok.

at Vatican Embassy, Bangkok. 

ဒီပံုထဲက အရုပ္ေလးေတြ အကုန္လံုးက Hand Made ေတြလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

 ဟုိးအရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ခရစ္စမတ္ကုိ လက္ေဆာင္ရဖုိ႔အတြက္ပဲ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစေတာ့ ဆုိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ခရစ္စမတ္မေရာက္ခင္ တပတ္အလုိဆုိ ဒယ္ဒီက ဦးေဆာင္ၿပီး တအိမ္လံုး ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ဝတ္ဖုိ႔ေပါ့။ မန္မီကေတာ့သံုးရက္ေလာက္အလုိဆုိ ၂၅ရက္ေန႔မွာ ေကြ်းေမြးဖုိ႔ ေစ်းသြားၿပီ။

နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ကယ္ရုိလ္ဆင္းဂင္း ဆုိခ်င္လုိ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ ဒီဇင္ဘာရယ္လုိ႔ တ ရျပန္တယ္။ သီခ်င္းဆုိတဲ့အိမ္တုိင္းက ေကြ်းတာစားႏုိင္ဖုိ၊႔ ဘုိက္ဆန္႔ေအာင္ ေလ်ာ့စားရတာ ပညာပါမွန္း အဲ့ေတာ့မွသိတယ္။ ေပါ့ပါးတဲ့ ဂစ္တာဟာ ညအခ်ိန္အုိလာတာနဲ႔အမွ် အေလးခ်ိန္ေတာ္ေတာ္စီးပါလားလုိ႔ သိလာခဲ့ျပန္တယ္။ သီခ်င္းသံဟာ လူ႔စိတ္ကုိ ႏူးညံ့ေစေပမယ့္၊ ႏူးညံ့မွဳဟာ ေငြနဲ႔ဝယ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ထင္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ "ေဟ့... အဲ့ဒီအိမ္ၿပီးရင္ ဒီမွာ လာဆုိေပးစမ္းပါ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ" ဆုိတဲ့ေမးသံကုိ "ပုိက္ဆံေပးစရာမလုိပါဘူး။ ေပးၾကတယ္ဆုိတာလည္း အလွဴေငြေပးတာပါ" ဆုိၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပန္ေျဖတတ္ဖုိ႔ လုိေၾကာင္း သင္ခန္းစာလည္း ရခဲ့ျပန္တယ္။ မွန္ခ်ဳိရယ္၊ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ရယ္ ဟာ လည္ေခ်ာင္းအတြက္ ေဆးစြမ္းေကာင္းေတြပဲ ဆုိလုိ႔ ေသာက္ရျပန္တယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေရာ... ... ...

ခရစ္စမတ္ဆုိတာ Christ နဲ႔ Mass ကုိ ေပါင္းစပ္ေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဆုိတာရယ္၊ အခ်စ္ငတ္တဲ့ ခရစ္စမတ္မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆုိတဲ့ တခုေသာခရစ္စမတ္မစာၦးတရားေတာ္ျမတ္တခုမွာ ဘုးန္ေတာ္ႀကီးတပါးရဲ႕ တရားစကားနာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစလုိ႔ အေပ်ာ္ဆုိတာထက္ စိတ္ႏွလံုးသားထဲမွာ တကယ္ကုိ Christ နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ေပါင္းစပ္ႏုိင္ၿပီလား၊ ကုိယ္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုးသူကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကဲ့သုိ႔ခ်စ္ေလာ့ဆုိတဲ့ ပညတ္ေတာ္ကုိ ဘယ္အတုိင္းအတာထိလုိက္နာႏုိင္ၿပီလဲ၊ ကုိယ္ဟာ အခ်စ္ငတ္ေနတဲ့လူလား၊ အခ်စ္ငတ္ေစတဲ့လူလား ဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိေျဖဖုိ႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ သာမန္အားျဖင့္ ၁၅၀၀ နဲ႔ ၅၂၈ ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေခါင္းရြက္သည္ဆီက ေစ်းဝယ္ၿပီးရင္ ခ်ထားတဲ့သူ႔ေစ်းဗန္းကုိ သူမႏုိင္ေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ကူမေပးလုိက္တဲ့အျပဳအမူက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ အေသးဆံုး ျပယုဂ္ တခုပါ။  ႀကီးမားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ေမ့ေလာက္မွတခါ ျဖစ္ပ်က္တတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေသးအဖြဲအရာေလးေတြဟာ အၿမဲျဖစ္ပ်က္ေနတာပါ။ အဲ့ဒီအရာေတြကုိ ကုိယ္မ်က္စိရွမ္းခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ရွိေနပါလိမ့္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမပါတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ ကုိယ္ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ၾကည့္ခဲ့မိပါလိမ့္။

ဂြက်တဲ့ကုိယ္ဟာ တကယ့္ ခရစ္ေတာ္ဖြားျမင္ခ်ိန္ဟာ ေဆာင္းတြင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိရေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ကုိ စိတ္ထဲသိပ္မထားမိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေန႔ဆုိတာလဲ တိတိက်က်မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေမြးေန႔ဟာ ေမြးလုိ႔သာျဖစ္လာရတာဆုိတဲ့အတြးနဲ႔ပဲ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔ေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။  ဒါေပမယ့္ ခရစ္ေတာ္ေမြးေန႔မဟုတ္ဆုိတဲ့အသိကလြဲရင္ ဒီဇင္ဘာရယ္ ႏွင္းရယ္ အလွဆင္ထားတဲ့ထင္းရွဴးပင္ရယ္ ဟာ တခုနဲ႔ တခု လုိက္ဖက္ညီ လွတဲ့၊ တခုေလ်ာ့လုိ႔မျဖစ္တဲ့ လွပျပည့္စံုၿပီးသား ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပါပဲ။

ဒီသီခ်င္းေလးက ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြထဲမွာ ကုိယ္အႀကိဳက္ဆံုးပါပဲ။

ေန႔ရက္တုိင္းဟာ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကယ္ရုိဆင္းဂင္းဆုိရင္ ေနာက္ဆံုးအပိတ္သီခ်င္းက ေကာင္းႀကီးမဂၤလာဆုေတာင္းသီခ်င္းပါ။ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးအေပၚ သီခ်င္းေလးထဲက အတုိင္း မဂၤလာမ်ား ျပည့္စံုစြာ သက္ေရာက္ပါေစ။

သီခ်င္းနာမည္က ♫.♫ ေကာင္းခ်ီးမုိး♫.♫ တဲ့

၁.¯˜"*°•♥•°*"˜¯` ခ်စ္ေဆြတုိ႔ရယ္ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`သီခ်င္းသည္ တုိ႔တေတြ ေတာင္းဆုျပဳပါတယ္။ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`ဘုရားရွင္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးမုိးေတြ၊ က်န္းမာျခင္းဆုေက်းဇူးေတြ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`သင္တုိ႔ေပၚအၿမဲသက္ေရာက္ၾကပါေစ။¯˜"*°•♥•°*"˜¯`

၂. ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`ခ်စ္ေဆြတုိ႔ရယ္ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`သီခ်င္းသည္ တုိ႔တေတြ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`ဘုရားရွင္ရဲ႕ေထြးပုိက္မွဳနဲ႔၊ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳေတြ သင္တုိ႔ေပၚအၿမဲသက္ေရာက္ၾကပါေစ။ ¯˜"*°•♥•°*"˜¯`ဘုရားရွင္အၿမဲ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။¯˜"*°•♥•°*"˜¯`

  _██_                 

   (´• ̮•)                

  ( . • . )        

 ( ...'•'...)     

¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°´¯˜"*°•♥•°*"

အလင္း ပန္းခ်ီကား

အိမ္ေျမွာင္ဗုိက္ကား
ပုိးေကာင္စား၍
ကားရားေျခလက္၊ တြားသြားလ်က္။

ေျမြတေကာင္သည္
အိမ္ေျမွာင္ကုိဖမ္း၊ အၿမီးယမ္းလ်က္
အငမ္းမရ မ်ဳိေလၿပီ။

ႏုိင္ရာဖမ္းစား၊ ညပံုကားကုိ
ဖန္သားမီးလံုး၊ တစ္ညဆံုးထိ
ႏွလံုးမသာ ရွဳၾကည့္ရာမွ
နီလာမုိးေသာက္ 
အေမွာင္ေပ်ာက္ၿပီ။


မုိးေအာက္ေျမသား
အလင္းကားလည္း
လွဳပ္ရွားေပၚလာ၊ ဆူညံစြာတည့္
ႏုိင္ရာစားၾကေလဦးမည္ ။     ။




ၾကည္ေအာင္

ဆရာ နာတာရွည္

နာသံုးနာႏွင့္

ဆရာဘဝေရာက္ခဲ့တယ္။

အနာစံုလုိ႔

ဆရာတဂုဏ္ရခဲ့တယ္။

အနာတက္လုိ႔ 

ဆရာသက္ရင့္ခဲ့ၿပီ။

 အနာႀကီးလုိ႔

ဆရာႀကီးလည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ေက်ာင္းမွာဆရာ၊ အိမ္မွာေစ်းေရာင္း

ဆီးေပါင္းကြာစိ၊ ႀကံမိႀကံရာ

ကြမ္းဖုိးဖာဖာ၊ ေစ်းဖုိးကာကာ

လကုန္ဖုိ႔ရာ ၾကာလုိက္တာ။

ေသရြာပါအေၾကြးတထုပ္ႏွင့္

ေစတနာဆရာေလးကြ်ႏု္ပ္

ေျဖစရာ ကဗ်ာေတးတပုဒ္ကေတာ့

ႏွဳတ္တလွည့္

တုတ္တလွည့္

မွဳတ္ခဲ့၊ မန္းခဲ့သမွ်

မႏြမ္းမယ့္၊ လန္းခဲ့တဲ့

ဟုတ္ကဲ့...

က်ဳပ္တပည့္ ပန္းကေလးမ်ား ။    ။

စလင္းခင္ေမာင္ရည္

ကြ်န္းကေလး သင္

ေရပတ္လည္ဝန္း

ကုန္းေျမစြန္းကုိ

ကြ်န္း ဟုေခၚတြင္

မ်က္စိတဆံုး ၊ မုိးကုပ္ခံုးတုိင္

ေရလံုးက်ယ္ျပန္႔ ၊ ေဗြပင္လယ္တြင္

ေလးနယ္ပတ္ဝုိင္း ၊ ဝိသမလွဳိင္းတုိ႔

ေလးနယ္ပတ္ဝုိင္း ၊ ဆႏၷလွဳိင္းတုိ႔

ေလးနယ္ပတ္ဝိုင္း ၊ ပေယာဂလွဳိင္းတုိ႔

မုန္တုိင္းလွံဳ႕ႏွဳိး ၊ မုိးသုိ႔ခုန္ပ်ံ

လုပ္ႀကံတုိက္စား ၊ မရပ္နားလည္း

ျခားနားခုိင္ခံ့ ၊ အသင္ႀက့ံခဲ့

အံ့ေလာက္ပါ၏ ကြ်န္းကေလး..... သင္ ။     ။

ညြန္႔ေဝ (ကသာ)

၁၇ ၁၀ ၀၁ 

၂၇. ၁၂. ၁၁   ကဗ်ာေတြကုိႏွစ္သက္ရင္သာ ကူးထားမိေပမယ့္ ေရးသူေတြကုိေတာ့ဘယ္တုန္းကမွ မွတ္မွတ္ရရ မရွိတတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညြန္႔ေဝ (ကသာ) ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ဒီေန႔ေတြ႔မိေတာ့ ဘယ္မွာျမင္ဖူးပါလိမ့္စဥ္းစားရင္းမွ ဒီကဗ်ာပုိင္ရွင္မွန္းသတိရလုိက္မိတယ္။ ဒီႏွစ္ ခရစ္စမတ္ေန႔မွာ ဘဝကူးေျပာင္းသြားတဲ့ဆရာ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။ 

အမည္မသိ

ကုိယ္တုိ႔ တကၠသုိလ္ စတက္တဲ့ႏွစ္မွ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ တကၠသုိလ္ စဖြင့္တာ။ မဟုတ္ရင္ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ပဲခူးမွာ သြားတက္ရတယ္။ ကုိယ္က ေက်ာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေရစက္ပါသလဲဆုိ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြေတာင္ ေဆာက္လုိ႔မွမၿပီးေသးဘူး Human Resource Development အေနနဲ႔ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဖြင့္ရမယ္ဆုိေတာ့ အဲ့သင္တန္းကုိအားေနတာနဲ႔ တက္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီသင္တန္းက ဒစ္ပလုိမာေပးမယ္ဆုိပီး အဂၤလိပ္စာဌာနေတြ မဖြင့္မေနရဖြင့္ရတဲ့သင္တန္းေပါ့။ 
ေက်ာင္းက သံုးထပ္ေဆာင္ သံုးေဆာင္ေဆာက္တယ္။ ဟုိး... ၿမိဳ႕ျပင္ လယ္ကြင္း ထန္းေတာေဘးမွာ ေက်ာင္းလုပ္ထားတာေပါ့။ တကၠသုိလ္ကားေတြၾကည့္ထားတာ အလကားမွမဟုတ္တာေလ။ အလယ္ေဆာင္မွာ သင္ရတာဆုိေတာ့ အတန္းအားရင္ ေအာက္ေျပးဆင္းလုိက္ RC ထဲ သြားတာလုိ႔ေအာ္လုိက္... အေပၚျပန္တက္လုိက္ မိန္းထဲေရာက္ပီလုပ္လုိက္... ေအာက္ဆံုးထပ္ထိဆင္းလုိက္ လုိက္ဘရီ ေရာက္ပီလုပ္လုိက္နဲ႔ သင္တန္းသား ၂၀ ေလာက္က လြဲၿပီး တကၠသုိလ္တခုလံုးဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ဘယ္ရွိမလဲ ေက်ာင္းက ၿပီးလဲမၿပီးေသး၊ ဘယ္ဌာနကမွလည္း မေရာက္ေသးဘူးေလ။ အဂၤလိပ္စာဌာနကေတာင္ ဒီသင္တန္းသင္မယ့္ ဆရာေတြပဲေရာက္ေသးတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက သံုးထပ္ကုိ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္တာမ်ား ဆူပါမင္း ထုိင္ငုိင္သြားမယ္။ ဝီကုိေခၚလုိ႔။ အပင္ေတြဆုိတာလဲ ေျခဖမုိးလံုတဲ့အပင္ေတာင္မရွိဘူး။ မုိးတြင္းသာဆုိ မုိးၾကိဳးလြဲၾကမွာမဟုတ္။
 အဲ့လုိေက်ာင္းမွာ တက္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ တရက္...  ဆရာမလာေသးေတာ့ အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္ကုိတက္ၿပီး ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ေနရင္း တုိင္ကုိမွီမယ္အလုပ္မွာ အရမ္းလွတဲ့လက္ေရးေလးသြားေတြ႕တယ္။ ဘယ္မွာရွိမတုန္းေလ။ ဒုိ႔ေရႊျပည္သား လူေတာ္မ်ားေလးေတြပဲဟာ... တုိင္မွာေရးထားတာေပါ့။ မလုပ္သင့္ဘူးပဲလုိ႔ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ဖတ္ေနလုိက္တာ ႀကိဳက္သြားၿပီး အခန္းထဲျပန္ စာအုပ္ယူၿပီး ကူးထားလုိက္တယ္။ ဒင္းက နာမည္ေတာ့ မေရးထားဘူးရယ္။ ပင္ကုိယ္ေရးလား ကူးစာ လားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။




*လွ်ဳိ႕ဝွက္အခ်စ္


လိပ္ျပာငယ္ထံ
မသိုဝွက္တတ္တဲ့ ရနံ႔တခုရဲ႕ပလြႊားမွဳေၾကာင့္
ေလညွင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
သိပ္လွတဲ့ပန္းတပြင့္ရွိမွန္း...


သူစိမ္းတေယာက္ထံ
မၿမိဳသိပ္တတ္တဲ့ သက္ျပင္းတခုေၾကာင့္
အသံလွဳိင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ေသာကတခုရွိမွန္း...


ဘာကုိမွ စိတ္မခ်ရေတာ့
မ်က္ဝန္းတခုကုိ 
ကဗ်ာကယာမွိတ္လုိက္ရရဲ႕
သူ႔ထံအမွတ္မထင္ေပါက္ၾကားသြားေလမလား
တသက္တာလံုၿခံဳသိမ္းဆည္းထားသင့္တဲ့အခ်စ္ 
သက္ဆုိင္သူႏွစ္ဦး မနာက်င္မီ...။


အမည္မသိ
ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္
အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္မွ
၁၉ ၀၄ ၀၂ 


ဆုိပဲ... မွတ္ထားပံုက။ ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ဆုိလုိ႔ တခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာက္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ဖုန္းနဲ႔မုိလုိ႔။ ဘာစံုစမ္းမလုိ႔လဲမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ပါခ်ဳပ္ရံုးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ကပါလားရွင္ သြားလုပ္တာ ဘာေညာင္ကုိင္းလည္း ေတာင္ငူတကၠသုိလ္ ဆုိပီး ေအာ္ထည့္လုိက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တကယ္ေတာ့ မဗ်ဳိင္းေတြပါ။ ေညာင္ကုိင္းရြာက လယ္ေတာေတြထဲမွာလည္း ေဆာက္ထားေသးတယ္ အဲ့လုိေခၚေတာ့ မေခၚရဘူးတဲ့။ ႏုိ႔... သိမွသိပဲေလ။

လက္ေရြးစင္ ၂

တလက္ေရြးထဲ လက္ေရြးစင္ေနတာ အိမ္မွာ ေကာ္ဖီမွဳန္႔ကုန္သြားလုိ႔လဲ ပါ ပါတယ္။ မွတ္စုထဲကူးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကုိ မွ်ခ်င္တာလဲပါ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြက ဘယ္သူေရးမွန္းမသိပဲ အမေတြ သိမ္းထားတာေတြ႕ရင္းဖတ္လုိ႔ ႀကိဳက္ရင္ ကူးထားလုိက္တယ္။ တခါ တခါ မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႕ရင္ ကူးထားလုိက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီလုိကူးထားတာေတြမွာ စ ကူးခါစက ဘယ္ကယူတယ္ဆုိတာ မွတ္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ စာသားခ်ည့္ ယူထားမိတယ္။ ေနာက္ ကုိယ္ျပန္ဖတ္ေတာ့ ဘယ္မွာ ပါတာပါလိမ့္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ဘယ္သူေရးတယ္၊ ဘယ္ထဲမွာပါတာ ဆုိတာကုိ မွတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေရးသူပဲ မွတ္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္ထဲမွာပါတာကုိ မမွတ္ျဖစ္တဲ့ကဗ်ာက မ်ားေနေသးတယ္။ 

*အခ်ဳိးညီ ျဖစ္စဥ္မ်ား

ခ်ိန္ေတာ့ အတည့္သား
ျမားမေျဖာင့္စင္း
ပစ္ကြင္းလြဲေခ်ာ္...။


သြက္သြက္ေတာ့လွမ္းသား
လမ္းေကာက္လိမ္ေကြး
ခရီးေဝးကြာ...။


ၿပံဳးေတာ့ ၿပံဳးရွာသား
စိတ္ထားေကာက္က်စ္
ႏွလံုးညစ္ေတာ့
ခ်စ္သူေလ်ာ့လုိ႔
ေအာ့သူကုေဋ...။

တုိးေဝ
---------------

*ထမင္းပြဲ အဘိဓမၼာ

သမာအာဇီဝနဲ႔ 
စားရတဲ့ ဟင္းတခြက္
ကန္စြန္းရြက္ေပမယ့္
ခံတြင္းမပ်က္ပါနဲ႔ေမ ။     ။


မိစာၦဇီဝနဲ႔
စားရမယ့္ၾကက္သားဟင္း
မဆလာနံ႔သင္းေပမယ့္
မရွင္းတဲ့ခံတြင္း
ထမင္းနင္လွသေလ ။     ။


ေမာင္ခင္မွဳိင္း (ေခ်ာက္)


...ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာပါ။ ဒီကဗ်ာမွာ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းက "သေလ" နဲ႔ ဆံုးထားလုိ႔ မလွလုိက္တာဆုိပီး ကုိယ္ကူးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ "ထမင္းနင္လွတယ္ေမ" ဆုိပီး ျပင္ေရးထားလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ဖတ္တုိင္း "သေလ" ကုိပဲ သြားသြားသတိရေနမိတယ္။...
---------------


၀၆ ၀၈ ၉၉ တဲ့... ကူးထားတဲ့ေန႔

*ႏွစ္ေယာက္တြဲစီးရီး


"နား"
ၾကားသ၍မွတ္တမ္းျပဳ
စုေဆာင္းထားသမွ်...။
ပါးစပ္ကေတာ့
အလကားရတုိင္း ခ်န္မထား
အတင္းေကာင္းပါးေလ၏...။


ေမာင္ႏွင္းပန္ (ေရနံေခ်ာင္း)

လက္ေရြးစင္

ေမာင္လွမ်ဳိးကုိ အသဲအသန္ၾကိဳက္ခဲ့တုန္းက ကူးထားခဲ့တဲ့ သူ႔ကဗ်ာေတြထဲကမွ ရွိတဲ့ပံုနဲ႔လုိက္တဲ့ကဗ်ာကုိ ေရးထားတာ။

စာၾကြင္း။     ။ အသီးေရ... အဖက္မလုပ္တာ မဟုတ္ရေပါင္ေအ။ ဒီရက္ေတြမွာ မအားလုိ႔ပါ။ ေနာက္မွ ရွည္ရွည္ေရးမယ္ေနာ္။

ဒုတိယမိခင္

လူမ်ဳိးစံု၊ ဘဝစံု၊ ေဒသစံုနဲ႔ စဥ္ကာပတ္ဝန္း တင့္ရႊန္းတဲ့ မိခင္

ရသေပါင္းစံု၊လမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ တံတားတည္ခင္း ျဖတ္ေလ်ာက္ေစရင္းနဲ႔ ပင့္တြန္းတဲ့မိခင္

လူမ်ဳိးစိမ္းက်က္၊ ဓနနည္းမ်ား အမွဳမထား ပညာရင္ႏုိ႔ေသာက္စုိ႔ေစ၍ ဝံ့စြမ္းေစတဲ့မိခင္

ေၾသာ္... မိခင္ေရ... ခြဲရေတာ့မွာပါလား။

ေလာကသစၥာ

ပ်ဳိျမစ္ႏုသစ္ေနေပမယ့္

ယုိယြင္းေပ်ာက္ရွင္းသြားႏုိင္တဲ့

သြင္ျပင္ၾကန္အင္ ရုပ္လက္သြင္ကုိ

ထုဆစ္ပံုသြင္း အေျခတည္ေစရင္းနဲ႔

သခၤါရကုိေမ့ခဲ့တယ္။     ။

All Saints Day ႏွင့္ ကုိယ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း

ႏုိဝင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔ဟာ ခရစ္ယာန္ေတြအတြက္ ေန႔ထူးတရက္ပါပဲ။ အဲဒီေန႔ဟာ ရုိမန္ကက္သလစ္ခ္ ဘာသာဝင္တုိင္းရဲ႕ ပြဲလုိ႔လည္း ေခၚလုိ႔ရတယ္။ ကက္သလစ္ခ္ ေတြ ဟာ ကေလးေမြးဖြားလာလုိ႔ ကေလးေလး  လသားအရြယ္ေလာက္( တခ်ဳိ႔ဆုိ ရက္ပုိင္းေလာက္)  ေရာက္ရင္ ေဆးေၾကာျခင္း မဂၤလာခံယူေစရင္းနဲ႔ သူေလးေမြးတဲ့ ရက္၊ လ အလုိက္ အဲ့ဒီေန႔ရဲ႕ သူေတာ္စင္ တပါးပါးရဲ႕နာမည္ကုိ ေပးၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ရက္ေတြဆုိ သူေတာ္စင္ ႏွစ္ပါး၊ သံုးပါးရဲ႕ ပြဲေန႔ေတြျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ All Saints Day လုိ႔ေခၚတဲ့ ႏုိဝင္ဘာ ၁ ရက္ကေတာ့ သူေတာ္စင္ အားလံုးရဲ႕ ပြဲပါ။ 


သူမ်ားကုိ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးျဖစ္ေစမွာ အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ့၊ ေဆးလိပ္အရမ္းၾကိဳက္တဲ့၊ ကြမ္းအရမ္းၾကိဳက္တဲ့၊ ဆုိင္ကယ္ ကား မေမာင္းတတ္တဲ့၊ အရက္ေသာက္ရင္ အလာဂ်ီျဖစ္တဲ့၊ မိသားစုဆံုဆံုညီညီမွ ထမင္းစားခ်င္တဲ့၊ ထမင္းေအးေအး ဟင္းေအးေအးလံုးဝမစားတတ္တဲ့၊ ရုိက္ဖုိ႔ထက္ ဆံုးမစကား တနာရီနီးပါး မနားတမ္းေျပာတတ္တဲ့၊ သူမ်ားကုိ စပရုိက္စ္ လုပ္ရတာ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့၊ အိမ္မွာေနရင္ ပုဆုိးပဲဝတ္ၿပီး ခရီးသြားရင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲဝတ္တတ္တဲ့၊ အျပင္ထြက္ရင္ လူကသာ အျပင္ေရာက္တာ အေမႊးနံ႔ေတြက ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာမွ အိမ္ကေန ခြာသြားတတ္တဲ့ ကုိယ့္ဒယ္ဒီကုိ ဒီ ႏုိဝင္ဘာ ၁ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔ေနခ်ိန္မရွိပဲ သူ႔အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔ဘဝအစိတ္အပုိင္းအားလံုးနီးပါးကုိ မိသားစုအတြက္ မိသားစုနဲ႔ေဝးရာမွာေနရၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးေနတဲ့ ဒယ္ဒီ့ကုိ ဒယ္ဒီနားပါေတာ့ သမီးကလွည့္ေရာက္ၿပီလုိ႔ေျပာႏုိင္တဲ့ေန႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ 

ဒယ္ဒီ့ဘာသာနာမည္က နတ္ဆုိးေတြနဲ႔ၾကံဳေတြ႕ရင္ ရင္ဆုိင္တုိက္ခုိက္ေပးတဲ့၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သိၾကားတမာန္ေတာ္အၾကီးအကဲ Saint Michael ကုိ ယူထားတာပါ။ (Archangle: Treading on Satan or a serpent; carrying a banner, sacles, and sword) လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ (Guardian of the Catholic Church) လုိ႔လည္း သတ္မွတ္ပါတယ္။ Saint Michael က ဘုရားၿပီးရင္ သူပါပဲ။ သာသနာေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဘာသာသူမ်ားအေပၚမွာလည္း ကာကြယ္မွဳေတြေပးသလုိ ကုိယ့္ဒယ္ဒီ U Michael ကလည္း အိမ္ရဲ႕ဦးစီး၊ ကာကြယ္ေရးမွဴး ေစာင့္ေရွာက္ေရးမွဴးတာဝန္ကုိ ေက်ေက်ပြန္ပြန္နဲ႔ကို ထမ္းေဆာင္ပါတယ္။ အေဖေက်ပြန္ခဲ့တဲ့ ေက်ပြန္ေနဆဲျဖစ္တဲ့တာဝန္ေတြကုိ ပခံုးေျပာင္းယူရင္း ဒယ္ဒီနဲ႔ မာမီႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ေကြ်းျပဳစုခြင့္ကုိ ရခ်င္ပါတယ္။


HAPPY BIRTHDAY, AND HAPPY FEAST DAY DADDY  !!!


*****

(Saint Michael အေၾကာင္းကုိ ဝီကီကေန ယူပါတယ္။) 
ပထမပံုကုိ ဒီက ယူၿပီး ဒုတိယပံုကုိ ဒီက ယူပါတယ္။

မထိခလုတ္ အလြမ္းမ်ား...

ဘာလုိလုိနဲ႔ ေအာက္တုိဘာ ၃၁ ကုိေရာက္ၿပီ။ ေရေတြႀကီးေနတာ မက်ေသးေပမယ့္ မနက္ မနက္ဆုိ ေဆာင္းသရုပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေပၚလာေနေလရဲ႕။

ေဆာင္းဝင္ၿပီဆုိတာနဲ႔ပန္းႏြယ္ေတြ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ ၿခံစည္းရုိးေပၚကေန ပြင့္လာတဲ့ ေဂၚသဇင္ပြင့္ေတြကုိ လြမ္းတယ္။ ေျမေပၚမွာေၾကြက်ေနတာ နည္းေနၿပီဆုိ ပင္စည္ေသးေသးေလးကုိ လက္နဲ႔လွဳပ္လုိ႔ ေၾကြလာတာ အားမရလုိ႔ လူႀကီးေတြအလစ္ ေျခေထာက္နဲ႔ဝုိင္းကန္မွ ေၾကြလာတဲ့ ဆိပ္ဖလူးပန္းေလးေတြကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ညမွာတုိက္တဲ့ ေလစိမ္းစိမ္း ခဲခဲ၊ မနက္ေစာေစာမွာ  ေနေရာင္ႏုႏုေလးကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေအးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလကေလးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စက္ဘီးစီးခါနီး ေရစက္ေတြသီးေနတဲ့ ထုိင္ခံုကုိ သုတ္ရတုိင္း လက္ေတြေအးသြားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း ကုန္းေပၚမွာပြင့္ေနတဲ့ တပင္တည္းေသာ ငုခ်ယ္ရီ ပန္းေရာင္ေလးေတြကုိလည္း လြမ္းတယ္။ မနက္စာ သြားဝယ္ရတုိင္း မသဲကြဲတဲ့ ျမဴေတြၾကားထဲ ခ်မ္းတေအးေအးနဲ႔ စက္ဘီးစီးရတာကုိ လြမ္းတယ္။ အေမဝယ္ လာတဲ့ ထန္းျမစ္စည္းႀကီးကုိလည္း လြမ္းတယ္။ 

သူ႔ ေဒၚဆယ္ စားမိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေဒၚဆယ္မွ စားလုိ႔မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေဒၚဆယ္ေမွာ္ ေအာင္ေနလားထင္ရတဲ့ ျပန္ၾကားေရးရံုးေရွ႕က ေဒၚဆယ္ဆုိင္ေလးကုိလြမ္းတယ္။
All Souls Day အတြက္ သင္းခ်ဳိင္းရွင္းၾကရင္း ခံတက္ရြက္ေတြခူးရတာကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ေျမပံုေလးေတြ၊ အုတ္ဂူေလးေတြေပၚထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေတြက ဖေယာင္းေတြ ခြါၾကရင္း ဖေယာင္းလံုး အၾကီး၊ အေသးၿပိဳင္ၾကတာကုိလည္း လြမ္းတယ္။ မနက္က်ဴရွင္သြားရင္း စြယ္ေတာ္ပင္ေတြနားျဖတ္သြားရင္ ရတတ္တဲ့ စြယ္ေတာ္ပန္းေရာင္ေလးေတြရဲ႕ အနံ႔ကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ေႏြဦး ေဆာင္းဦး မုိးဦးေလးေတြဟာ လူကုိဖမ္းစားႏုိင္လြန္းလွတယ္။ လြမ္းစရာ မည္မည္ရရ ခ်ျပလုိ႔မရပဲ လြမ္းေနရတဲ့အျဖစ္ကုိက လြမ္းစရာေလးပါပဲေလ။

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။    ။

အႏွစ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ...

ေမြးခ်င္း ငါးေယာက္မွာ ဒုတိယျဖစ္ေပမယ့္ အမႀကီးအမိအရာဆုိတဲ့ဘြဲ႔ကုိ ရထားတယ္။ မိသားစုအေရးနဲ႔ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ခရီးေဝးသြားသြားေနရတဲ့အေဖနဲ႔ အားကုိးလို႔သိပ္မရတဲ့ အစ္ကုိႀကီးေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေပၚပဲက်ခဲ့ရျပန္တယ္။ ညီအမသံုးေယာက္မွာလည္း အရုိး၊ အ အဆံုး။

ဒီလုိနဲ႔ ပုလဲနဲ႔ငါးမွာလုပ္တဲ့ ေကာင္ကေလးတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မုဆုိးမအေမကုိမခြဲႏုိင္တာနဲ႔ အေမနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ပဲ ခ်ဳိ႔ခ်ဳိ႔တဲ့တဲ့ ေနခဲ့ရတယ္။ တေန႔ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားအျဖစ္လူေရြးတဲ့အထဲကုိ ပါသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာသြားရရင္း ခရစ္စမတ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေကာင္မေလးကုိ ကဒ္ကေလးလွမ္းပုိ႔ၿပီးႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ကဒ္ကေလးေရာက္လာေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္တာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ထူးဆန္းစြာပဲ ကဒ္ကေလးက ခရစ္စမတ္သီခ်င္းတီးလံုးေလးေတြျမည္လာပါေရာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ အိမ္သားေတြအားလံုးအရမ္းအံ့ၾသသြားၾကတယ္။ ေနာက္မွ အားလံုးသတိျပန္ဝင္လာၿပီး ကဒ္ကေလးကုိယူၿပီး ဒေရာေသာပါးနဲ႔ ဘုရားစင္ေပၚသြားတင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးၾကပါေလေရာ။ အသံျမည္တဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ကဒ္ကေလးကုိ တခါဖူးမွမျမင္ဘူးေတာ့ ဘုရားတန္ခုိးျပတယ္ထင္လုိ႔တဲ့ေလ။

ဒီလုိနဲ႕ ရက္ကုိလစား၊ လကုိႏွစ္စားရင္း ေကာင္ကေလးခရီးသြားရတဲ့အေရအတြက္ဟာ မ်ားလာတယ္။ ခရီးတခုက ျပန္လာေတာ့ ေကာင္မေလးအတြက္ ကက္ဆက္ကေလးဝယ္လာတယ္။  ေကာင္မေလးခမ်ာ တခါမွ် အဲ့လုိကက္ဆက္မ်ဳိးကုိ မျမင္ဖူးဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ေကာင္ေလးက ရွင္းျပတယ္။ ဒီကက္ဆက္က ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းနဲ႔လုပ္ထားေၾကာင္း၊ လူေတြအဆင္ေျပဖုိ႔ကုိ ဦးစားေပးထားေၾကာင္းေတြေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆုိ လူက အနားကပ္သြားရင္ အသံကုိ အလုိလုိတုိးေပးၿပီး လူက ကက္ဆက္နဲ႔ေဝးသြားရင္ အသံကုိ အလုိလုိက်ယ္ေပးတယ္ဆုိပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးက စမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ အဟုတ္ပဲ။ တကယ့္ကုိအ့ံမခန္းပဲဆုိပီး ေရွ႔တုိးၾကည့္လုိက္၊ ေနာက္ဆုတ္နားေထာင္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတုန္း ရယ္သံကထြက္လာေရာ။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ေကာင္ကေလးရယ္ေလ ရမုတ္ကြန္ထရုိး ကုိင္ၿပီး ေကာင္မေလးကုိ ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္တဲ့။

ေကာင္ကေလးက ရန္ကုန္ကုိ သြားသြားၿပီး ရံုးတက္ရတယ္။ မီးရထားလက္မွတ္က အဲ့အခ်ိန္တုန္းက သံုးရက္ႀကိဳဝယ္မွရတာေလ။ ၿပီးေတာ့တန္းကစီရေသးတယ္ အဲ့ဒီလက္မွတ္ကုိရဖုိ႔ရာ။ ရန္ကုန္က ရုတ္တရက္ဖုန္းဆက္ၿပီးလာပါဆုိေတာ့၊ လုိင္းကားေတြကမဆြဲေသးတဲ့အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ရထားကပဲအားကုိးစရာေပါ့။ ေကာင္မေလးက ဘူတာမွာသြားေမးေတာ့ ဗီအုိင္ပီေနရာေတြပဲက်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ အဲ့ေနရာေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး မေရာင္းရဲၾကဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ေကာင္မေလးက ဘယ္လုိနည္းနဲ႔  အဲ့ဗီအုိင္ပီလက္မွတ္ကုိရႏုိင္မလည္းေမးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ေရာင္းကဘုေတာလုိက္တယ္။ တုိင္းမွဴးဆီသြားေမးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ တကယ္မွတ္ၿပီး တုိင္းမွဴးေနတဲ့တပ္ထဲ ကားစီးသြားၿပီး လက္မွတ္တေစာင္ရေအာင္သြားေတာင္းလုိက္တယ္။ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ လက္မွတ္ရခဲ့သတဲ့။

ေကာင္မေလးက သူ႔သားသမီးေတြကုိလဲသိပ္ယံုတာ။ ဘာေျပာေျပာယံုတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သမီးအႀကီးဆံုးနဲ႔ သားအငယ္ဆံုးက လွည့္ပတ္ၿပီးေျပာတဲ့ေနရာမွာ ထိပ္ဆံုးကေနရာယူထားေပမယ့္ ၾကာေတာ့ မလုပ္ရက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ သူ႔ကုိဆုိ လိမ္မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။ ႀကီးလာမွ သူ႔သမီးအႀကီးကရိပ္မိလာတယ္။ ၿမိဳ႔ေလးေသးေသးေလးမွာ၊ ဆရာမလုပ္တဲ့ေကာင္မေလးဟာ တပည့္တပန္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြေၾကာင့္ သားသမီးေတြအျပင္မွာလုပ္သမွ် သူမသိပဲရွိႏုိင္ပါ့မလားေလ ဆုိၿပီးေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီကာင္မေလးဟာ အေဒၚႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေန႔မွာ ၅၇ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိ ဒယ္ဒီနဲ႔အတူတူ က်န္းမာစြာေနထုိင္ႏုိင္ၿပီး သားသမီးေတြတျပန္တလွည့္လုပ္ေကြ်းျပဳစုႏုိင္ခြင့္ကုိ ေပးႏုိင္ပါေစ။

HAPPY BIRTHDAY MOM !!!

အၾကြင္း

ႏုပ်ဳိခ်ိန္မွာ

ငါမွ... အဟုတ္။

ရင့္က်က္ခ်ိန္မွာ

ဘာမွ်မဟုတ္။

ေနဝင္ခ်ိန္မွာ

ျပာစတဆုပ္။

ေမာင္ခင္မွဳိင္း (ေခ်ာက္)

သည္းထိတ္ရင္ဖုိမဂၢဇင္း တြဲ- ၆၊ အမွတ္- ၁။

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၀၊ စာမ်က္ႏွာ ၇။

ကန္ဒီ့ အတြက္ -၂

အေၾကြးဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလေကာင္းေလမ်ားျဖစ္ေနမလားမသိ။ တက္ဂ္ခံလုိက္ရတုိင္း ေနာက္က်ခါမွ ျမင္ျမင္ေနတတ္သည္။ ခုလည္း ကန္ဒီတက္ဂ္ထားတဲ့ ၾသဂုတ္လထဲကပုိစ့္ကုိ ခုမွေတြ႔သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာပါေလ ခုသိေတာ့ ခုဆပ္ရုံေပါ့... ေနာ့။ 

ႏုိင္ငံအျပင္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ဆုိတာေတြနဲ႔ေဝးခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကုိလည္း ကီလုိမ်က္ႏွာနဲ႔ ယူမလာႏုိင္။ စာငတ္တာေလာက္ခံရခက္တာဘာမွမရွိဘူးလုိ႔ေတာင္ထင္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေလး ေကာင္းမွဳနဲ႔ ပုိစ့္ေလးတပုဒ္ ကုိစျမင္ဖူးခဲ့ရသည္။ အဲ့ဒါကုိ ဘေလာ့လုိ႔ေခၚမွန္းလည္းမသိ။ ဘာဆုိဘာမွန္းကုိမသိ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္သိတာတခုပဲရွိတယ္။ ငါျမန္မာလုိဖတ္လုိ႔ရဘီဆုိတာပါပဲ။ ဖတ္ဖတ္ခ်င္းကုိပဲ ဇာတ္လမ္းေရာ အေရးအသားကုိေရာ အရမ္းကုိသေဘာက်သြားမိသည္။ အဲ့ပုိစ့္ဖတ္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွုကုိ အခုျပန္ေတြးရင္ ကုိယ္အခုျပန္ရတယ္။ 

အဲဒီဘေလာ့ကမွတဆင့္ တျခားဘေလာ့ေတြကုိ သြားလည္တတ္လာခဲ့တယ္။ တခုခုဆုိ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္တတ္တဲ့ကုိယ္ဟာ ဘေလာ့ဖတ္သူအျဖစ္ကုိ အခ်ိန္ျပည့္ကုိေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကဘေလာ္ဂါေတြကလည္း ေရးအားေတာ္ေတာ္ေလးကုိေကာင္းၾကပါတယ္။ တရက္ေလာက္လြတ္သြားရင္ လုိက္ေပေတာ့ပဲ။ ဖဘ ကလည္း ေခတ္မွမစားေသးတာကုိးေလ။ ဘေလာ္ဂါေတြကုိ တိမ္းေပြေအာင္လုပ္တဲ့ ဖဘကုိ ကုိယ္မုန္းတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ စာသိပ္မေရးျဖစ္ၾကေတာ့သလုိလဲ ခံစားရတယ္။ 

ခုထက္ထိကုိယ္လြမ္းေနတဲ့ဘေလာ္ဂါေတြရွိတယ္။ မင္းတေစဆုိတဲ့ဘေလာ့ဂါကေတာ့ ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ခုေတာ့သူမေရးေတာ့ဘူးတဲ့။ ေနာက္တခုက မေလးမ နဲ႔ မဂ်စ္တူး။ သူတုိ႔လည္း မေရးၾကေတာ့ဘူး။ 

လက္ရွိေရးေနတဲ့သူေတြထဲမွာ ကုိယ္အႀကိဳက္ဆံုးက ရီတာကုိ နဲ႔ အမ ေရႊျပည္သူ ပဲ။ 

အသစ္ေတြထဲက ကုိယ္မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာက (တကယ္ေတာ့ ကုိယ္လဲအသစ္ပါပဲ။) အီးတီ။ ကုိယ္သိတဲ့ ဘေလာ့အသစ္က ဒါပဲရွိတာမုိ႔ပါ။ 

ဘေလာ္ဂါေတြ စိတ္သြားတုိင္းလက္ပါစြာ စာေရးႏုိင္ၾကပါေစ။

စိတ္ေရျပင္ေပၚက အတိတ္ေျခရာမ်ား... ၁

ေက်ာင္းေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ စီးလာသည့္ကားႀကီးက ကဆုန္ဆုိင္းလာရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔ေပးသည္။ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ေယာင္နနႏွင့္ ဆင္းလာၾကသည္။ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ 

အစိမ္းေရာင္ေနာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္စာသားေတြနဲ႔ေရးထားတဲ့ သစ္ေတာေက်ာင္းဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔တက္ရမယ့္ ကြန္ျပဴတာေကာလိပ္တဲ့။

ေက်ာက္စရစ္ခင္းထားတဲ့ ဝင္ေပါက္ကုိေက်ာ္လာေတာ့ ေျမနီလမ္း မက်ဉ္းမက်ယ္ေလးက တေမွ်ာ္တေခၚ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ေက်ာင္းပထမေန႔ဆုိ၍ ဝတ္လာသည့္ထမီႏွင့္ ဒီလမ္းကုိေလ်ာက္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့စိတ္ညစ္သြားမိသည္။ အေမ့ဘီဘဲလ္ထမီက ေျခေထာက္အလြန္ရွသည္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကေလးအင္မတန္သာယာတာကုိေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ သတိထားလုိက္မိ၏။ 

တလမ္းလံုးမွာ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သစ္ပင္ေတြခ်ည္းပဲရွိသည္။ တာရုိးဖုိ႔ထားသလုိလမ္းျမင့္ျမင့္ေလးႏွင့္ ယူကလစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ ေဘးတဖက္တခ်က္ေျမအနိမ့္မွာ သီဟုိပင္ေတြမ်က္ေစ့တဆံုး...။ လမ္းဆံုးရြာေတြ႔ထံုး ႏွလံုးမူရင္း ဆက္ေလ်ာက္လာၾကရာ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေတာ့ လမ္းကေလးက ညာဖက္ကုိ လမ္းသြယ္ေလးတခုအျဖစ္ခ်ဳိးသြားသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တုိက္တန္းပုေလးတလံုး။ လူကတေယာက္မွမရွိ။ ဒါနဲ႔မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ၾကျပန္သည္။ 


ဒီတခါေတာ့ ေနာက္ထပ္လမ္းခ်ဴိးေလးေတြ႔ဖုိ႔အတြက္ သိပ္မေလ်ာက္ရေတာ့ပါ။ ဒီလမ္းေလးကေတာ့ နည္းနည္း ပုိရွည္သည္။

ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႔ဆက္ေလ်ာက္ရမလား ညာခ်ဳိးရမလား စဉ္းစားရင္း ညာဖက္ကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ အေဆာက္အဉီေလးေတြ စီရရီ ႏွင့္ လူငယ္တခ်ဳိ႔ကုိ စေတြ႔လုိက္ရ၏။ ဆက္ေလ်ာက္ဖုိ႔အၾကံကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ၿပီး ညာဖက္ကုိပဲခ်ဴိးလုိက္ၾကသည္။ ဒီလမ္းသည္ ကုိယ့္ဘဝကုိ တဆစ္ခ်ဳိးေပးလုိက္တဲ့ ပထမဆံုး လမ္းခ်ဳိးေလးမွန္း ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ သိလာရသည္။

ဒီလမ္းသြယ္ေလးက တုိပါသည္။ ဆက္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ အမဲေလးတလံုးႏွင့္ ညာဖက္မွာ တုိက္တန္းလ်ားေလးတခု။ စာသင္ေဆာင္ကေတာ့ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဟု ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆံုးျဖတ္ကာ တုိက္တန္းလ်ားေလးဖက္ ထပ္ ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေျမနီလမ္းကေန လူတေယာက္ေလ်ာက္စာ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးဆီသုိ႔ နိမ့္ဆင္းသြားရာအဆံုးတြင္ ကုိယ္တုိ႔တက္ရမည့္ ႏွစ္ခန္းတြဲ စာသင္ခန္းရွိပါသည္။ တခန္းက ေက်ာင္းရံုးခန္းလုပ္ထားေတာ့ စာသင္ခန္းက တခန္းထဲေပါ့။ 

ကြန္ျပဴတာေတြကုိ ဘယ္မွာထားမွန္းေတာ့ မသိေသးေပ။

*****
(ဆက္ရန္)

ကန္ဒီ့ အတြက္

ဘာေတြႀကိဳက္ပါလိမ့္လုိ႔ စဉ္းစားလုိက္ေတာ့...


အေရာင္ဆုိရင္  ႏုႏုမွဳိင္းမွဳိင္းေလးေတြႀကိဳက္ေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႔ကမလုိက္ဘူး။ ေတာက္ခ်င္သလုိေတာက္ ဝတ္လုိ႔ရတယ္၊ မွဳိင္းၿပီဆုိ ေရွ႕မွာခြက္သာလာခ်လုိက္ ကြက္တိ ဆုိသလုိျဖစ္သြားတာ။ တခ်ဳိ႔ေတြမ်ား မွဳိင္းမွဳိင္းေလးေတြဝတ္လဲ ရုပ္ထြက္တယ္။ တကယ္က အေရာင္ကုိအားလံုးနီးပါးႀကိဳက္ပါတယ္။ အညဳိကုိေတာ့ ပုိဝတ္ျဖစ္သလုိပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တီရွပ္၊ ခါးတင္ရင္ဖံုး ၾကယ္သီးဆန္းဆန္း လံုခ်ည္ေျခဒလ်င့္တုိက္ႀကိဳက္တယ္။ လက္ထုိး ဆြယ္တာႀကိဳက္တယ္။ သနပ္ခါးႀကိဳက္တယ္။


အစားအစာဆုိ ဒညင္းသီး၊ စပ်စ္သီး၊ ဒူးရင္းသီး၊ ခ်ယ္ရီသီး၊ ေထာပတ္သီး၊ ပီဇာ၊ ေကာ္ဖီနဲ႔ ရွမ္းစာေတြဆုိ မျငင္းဘူး။ လုိင္ခ်ီးဝုိင္နဲ႔ ဂ်င္းဝုိင္ႀကိဳက္တယ္။ ငပိရည္ပ်စ္ပ်စ္ကုိ တုိ႔စရာ ကဒက္ခ်ဉ္၊ ေၾကာင္လ်ာခ်ဉ္၊ ပဲပင္ေပါက္၊ သရက္သီးကင္းေလးေတြနဲ႔ ဝက္သားနီခ်က္ကုိ ပဲနီေလးဟင္းခ်ဴိေလးနဲ႔ စားရမွာ ႀကိဳက္တယ္။ ပူရီႀကိဳက္တယ္။ ဒိန္ခ်ဉ္နဲ႔ မလုိင္မုန္႔အကုန္နီးပါးႀကိဳက္တယ္။ ေမၿမိဳ႕က ရွမ္း(မ္) ဆုိင္ဆုိ တဆုိင္လံုးဝယ္ခ်င္တယ္။


ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာ သစ္သားအိမ္ေလးနဲ႔ေနရမွာ ႀကိဳက္တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးရွိတာႀကိဳက္တယ္။ ေတာပန္းေလးေတြႀကိဳက္တယ္။ အန႔ံသင္းသင္းနဲ႔ပန္းေလးေတြႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိန္းပန္း အႀကိဳက္ဆံုး။ ထင္းရွဴးပင္ႀကိဳက္တယ္။


သူမ်ားအတြက္၊ ကုိယ့္အတြက္မွ်စဉ္းစားတဲ့သူကုိႀကိဳက္တယ္။ အမ်ားအတြက္သက္သက္၊ ကုိယ့္အတြက္ပဲသက္သက္ ၾကည့္တဲ့သူကုိ မႀကဳိက္ဘူး။ ကုိယ့္လစ္မစ္ ကုိယ္သိတဲ့သူကုိ ႀကိဳက္တယ္။ စကားကုိ ဟုိပုိ႔ဒီပုိ႔သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ေျပာသင့္တယ္ထင္လုိ႔ ေျပာတတ္တဲ့သူကုိ သေဘာက်တယ္။ မွ်ၾကည့္တတ္တဲ့သူကုိ ႀကိဳက္တယ္။


စာဖတ္ရတာႀကိဳက္တယ္။ အျမင္ေတြဖလွယ္ရတာႀကိဳက္တယ္။ ပန္းအုိးထုိးရတာႀကိဳက္တယ္။ ပန္းခူး၊ အသီးခူးရတာႀကိဳက္တယ္။ စိတ္လုိလက္ရရွိရင္ အိမ္ရွင္းရတာႀကိဳက္တယ္။ ပရိေဘာဂေတြ ေနရာေရႊ႕ရတာႀကိဳက္တယ္။ သစ္ပင္တက္ရတာႀကိဳက္တယ္။ ေျမေပါက္ရတာႀကိဳက္တယ္။ ၿခံရွင္းရတာႀကိဳက္တယ္။ 


အင္း... ဒါအကုန္ပဲထင္တယ္။

မမ မုိး အတြက္...

စာမေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ၾကာေနပါၿပီ။ ဘေလာ့ လည္တာေတြလည္း ရပ္ထားေတာ့ ဒီရပ္ဝန္းေလးထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကုိ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ႏုိင္ၿပီထင္လုိ႔ ဘေလာ့ဂင္းျပန္လုပ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အေၾကြးတခုနဲ႔ မေၾကြးတေၾကြးတခု တင္ေနမွန္း သိလုိက္မိတယ္။

အေၾကြးစစ္စစ္တခုက ညီမေလး Candy ရဲ႕ တက္ဂ္ေၾကြးပါ။ မေၾကြးတေၾကြးက မမ မုိးရဲ႕ မတက္ဂ္ တတက္ဂ္ ေၾကြးပါ။


ဘယ္ဟာကုိ အရင္ဆပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဉ္းစားေတာ့ မမ မုိးက July 12 ကတည္းကဆုိေတာ့ အရင္ဆပ္ရမွာပါ။ မဟုတ္ရင္ အတုိးတက္လာမလားလုိ႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ပုိ႔စ္ေအာက္ဆံုးမွာ တက္ဂ္ ျပန္ျဖဳတ္ေၾကာင္း ပါလာပါတယ္။ ပင္ပန္းမွာစုိးလုိ႔ပါတဲ့။ အပင္ပန္းခံပလုိက္ပါ့မယ္။ 

ကုိယ့္ဆီမွာလည္း ေရးေပးပါ ဆုိတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာက်န္ခဲ့ပါေရာလား။ ကုိယ္လဲ အဲ့ဒါမ်ဴိးေလးေတြကုိ အရမ္းဝါသနာပါ ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လက္ေရးေလးလဲ အမွတ္တရ သိမ္းထားလုိ႔ရတာေပါ့ေလ။ ေပါက္ကရေရးထားတာေတြက်ရင္လည္း ေကာက္ရုိးမီးေဒါသထြက္ရတာေပါ့။


လာပါဘီ... မမ မုိးအတြက္

ကုိယ့္နာမည္	း ကက္သရင္း ဒရူးဘယ္ရီ ဇီတာမုိးဂ်ဳန္း
ကုိယ့္ကုိသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလုိေခၚတယ္	းျခင္ေသ့
ကုိယ့္ကုိကုိယ့္ဒီလုိေခၚတယ္	း ေဟ့ေရာင္
ကုိယ့္ကုိဒီေန႔မွာေမြးတယ္	းဗုိလ္ခ်ဳပ္ထက္ ၃ရက္ႀကီးတယ္
ကုိယ္ဒီမွာေနတယ္	း အိမ္ျဖဴေတာ္
ကုိယ့္ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္	း ဆက္ကရီေထရီ ကုိ အရင္ဆက္
ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆုံးေတြက
အေရာင္ဆုိရင္	း ႏုေတာက္ေတာက္
အဝတ္အစားဆုိရင္	းအီဂ်စ္မံမီဒီဇုိင္း
ဆံပင္ပုံစံ	း ကတံုးရွည္ရွည္
ဆံပင္အေရာင္	း အနက္ႏုႏု
စားစရာ	း မညွီရင္ၿပီးေရာ
ေသာက္စရာ	း ပင္က်ရည္
ပစၥည္း	း စာအုပ္
ပန္း	း ဘိန္းပန္း
လုိခ်င္တဲ့လက္ေဆာင္	း မရွိ
အႀကိဳက္ဆုံးမင္းသား	း နတ္ရွင္ေနာင္
အႀကိဳက္ဆုံးမင္းသမီး	း ဆင္ျဖဴမရွင္
ရုပ္ရွင္၊ဗီဒီယုိဇာတ္ကား	း ကုိယ့္ကား
တီဗြီအစီအစဥ္၊ဇာတ္လမ္းတြဲ	း မၾကည့္
အဆုိေတာ္	းျခင္ေသ့
သီခ်င္း	း လူနားလည္ေအာင္ဆုိေနသေရြ႕နားေထာင္တယ္
ဝတၳဳ	း စိတ္ခံစားမွုေပၚမွာမူတည္တယ္
ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း	း ေဘာလံုးနဲ႔ ေဆးအေၾကာင္းကလြဲ အကုန္ဖတ္
အႀကိဳက္ဆုံး ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္	း ဘာဘီကလြဲရင္
အရုပ္	း ေခြးရုပ္
ဂိမ္းကစားနည္း	း ထုပ္စည္းထုိး
အားကစား	း မအားပါ
အႀကိဳက္ဆုံးစာေရးဆရာ	း စိတ္ခံစားမွုေပၚမွာမူတည္တယ္
အေလးစားဆုံးပုဂၢဳိလ္	း မာႆာေမရီ
ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘဝပုံစံ	း မွန္ထဲကပံုရိပ္ကုိ မရြံမရွာခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ၾကည့္ေနႏုိင္တဲ့ဘဝ
ကုိယ့္ရဲ့အခ်စ္ဆုံးသူ	း မသိ
အမုန္းဆုံးသူ	း မရွိ
အခ်စ္ဆုံးတိရစာၦန္	း ေအာက္ကႏွစ္ေကာင္က လြဲ၍
အမုန္းဆုံးတိရစာၦန္	း ၾကမ္းပုိး၊ ပုိးဟပ္
အေပ်ာ္ဆုံးေန႔	း စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ေန႔၊ ေနာင္တကင္းတဲ့ေန႔
ဝမ္းအနည္းဆုံးေန႔	း အေပၚကနဲ႔ေျပာင္းျပန္႔
ရင္အခုန္ဆုံးအခ်ိန္	း မွန္းလုိ႔မရတဲ့ အေျဖေတြ သိရမယ့္အခ်ိန္မ်ား
ကုိယ့္ရဲ့ဝါသနာ	း ေနရာအႏွံ႔ေလ်ာက္သြားခ်င္ျခင္း (မသြားျဖစ္)
ကုိယ္စုေဆာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြက	း တုိလီမုတ္စ ဘာမွန္းမသိမ်ား
ကုိယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့အတတ္ပညာ	း အားလံုးနီးပါဆုိေတာ့ တခုခ်င္းေျပာဖုိ႔ခက္တယ္ကြယ္
ကုိယ့္ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္	း ကေလးေလးေတြ ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္
ကုိယ့္ရဲ့အိပ္မက္	း လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္တဲ့ေန႔ အမိျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္ဖုိ႔
အားလပ္ခ်ိန္ကုိဒီလုိသုံးတယ္	း အိပ္၊ စာဖတ္၊ စဉ္းစား
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ဒီလုိျမင္တယ္	း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ၾကည့္ဖုိ႔မွန္ ျပဒါးသုတ္လုိ႔မၿပီးေသးဘူး
စိတ္ညစ္ရင္လုပ္တတ္တဲ့အျပဳအမူ	း အိပ္
ေပ်ာ္ရင္လုပ္တတ္တဲ့အျပဳအမူ	းစကားေပါက္ကရ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္မေရာက္ေတြ ေလ်ာက္ေျပာတယ္ (အရမ္းခင္တဲ့သူေတြကုိ)
၅ မိနစ္သာ အသက္ရွင္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ လုပ္မယ့္အလုပ္	း ေရခ်ိဳးျပီး (အလွျပင္၊ ေရေမႊးဆြတ္ကာ အဝတ္လွလွ၊ သစ္သစ္ဝတ္၍) ပက္လက္ကေလးလွဲအိပ္ေနလုိက္ေတာ့မယ္။ (ႏွစ္သက္လြန္း၍ ျဖည့္စြက္ကာေရးပါသည္။)
သိန္း ၁၀၀၀ ထီသာေပါက္ခဲ့ရင္	း နည္းလုိက္တာ
ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည့္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္းမယ့္ဆု	း အသည္းႀကီးႀကီးရွိပါေစ။
ဘဝမွာ အေရးႀကီးဆုံးက	း စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔
သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ	း ကုိယ္ဘာေၾကာင့္ငုိတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ရီတယ္ အနီးစပ္ဆံုး ခန္႔မွန္းတတ္တဲ့သူ
အခ်စ္ဆုိတာ	း ရရစ္နဲ႔ပဲေကာင္းပါတယ္
အမုန္းဆုိတာ	း ဇာတ္ရံ လူမုန္း ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတာေတာ့သိတယ္
ဘဝဆုိတာ	း အစမသိခဲ့... အဆံုးမသိေတာ့
တယ္လီဖုန္းဆုိတာ	း ပိတ္ထားဖုိ႔
အင္တာနက္ဆုိတာ	း ကူးစက္လြယ္ကုရခက္ေရာဂါတမ်ဳိး
ကြန္ပ်ဴတာဆုိတာ	း ဝယ္ရင္အရင္းၾကီးသေလာက္ ေရာင္းရင္ရွဳံးတဲ့ ကုန္
မင္းအေပၚကုိယ့္ရဲ့အျမင္
မင္းရဲ့စတုိင္လ္	း အင္းးးးးးးးးး ခက္သားလား အမရယ္
ဥာဏ္ပညာ	း အင္းးးးးးးးးး အီးကရူလား အုိင္ကရူလား ဘာေမးလဲ စဉ္းစားေနဆဲ
အက်င့္	း စာမွာေတြ႔ရသေလာက္ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းေထာက္ခံပါသည္။
စိတ္ဓာတ္	း စာမွာေတြ႔ရသေလာက္ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းေထာက္ခံပါသည္။
ျခံဳေျပာရရင္	း မမ မုိးသည္ စတုိင္ေပ်ာက္၍ ဉာဏ္ရည္ႏွစ္မ်ဴိးလံုး စဉ္းစားဆဲရွိကာ အက်င့္ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ မွာ ဖတ္မွတ္ရသမွ် ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းေထာက္ခံပါသည္။
မင္းနဲ႔ကုိယ့္ရဲ့ အမွတ္တရျဖစ္ရပ္	း ကြန္မန္႔ေလး စေတြ႔တဲ့ေန႔
ကုိယ့္ရဲ့လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္	း This, too, will pass.
မင္းအတြက္စကား	း လုပ္ခ်င္တာ၊ လုပ္သင့္တာ၊ လုပ္ေနတာ သံုးခု အၿမဲထပ္တူက်ႏုိင္ပါေစ။
ကိုယ္ရဲ့လက္မွတ္	း PV
ဒီစာေရးတဲ့ေန႔	း စင္ကာပူ အမ်ဳိးသားေန႔ (အမ်ဴိးသမီးမ်ားမပါ)

မမ မုိးေရ...
ေပ်ာ္စရာေလးျဖစ္ေအာင္ေရးလုိက္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိးစရာမ်ား ပါသြားခဲ့ရင္ ေမးလ္ပုိ႔လုိက္ပါေနာ္။