ကုိယ္တုိ႔ တကၠသုိလ္ စတက္တဲ့ႏွစ္မွ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ တကၠသုိလ္ စဖြင့္တာ။ မဟုတ္ရင္ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ပဲခူးမွာ သြားတက္ရတယ္။ ကုိယ္က ေက်ာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေရစက္ပါသလဲဆုိ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြေတာင္ ေဆာက္လုိ႔မွမၿပီးေသးဘူး Human Resource Development အေနနဲ႔ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဖြင့္ရမယ္ဆုိေတာ့ အဲ့သင္တန္းကုိအားေနတာနဲ႔ တက္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီသင္တန္းက ဒစ္ပလုိမာေပးမယ္ဆုိပီး အဂၤလိပ္စာဌာနေတြ မဖြင့္မေနရဖြင့္ရတဲ့သင္တန္းေပါ့။
ေက်ာင္းက သံုးထပ္ေဆာင္ သံုးေဆာင္ေဆာက္တယ္။ ဟုိး... ၿမိဳ႕ျပင္ လယ္ကြင္း ထန္းေတာေဘးမွာ ေက်ာင္းလုပ္ထားတာေပါ့။ တကၠသုိလ္ကားေတြၾကည့္ထားတာ အလကားမွမဟုတ္တာေလ။ အလယ္ေဆာင္မွာ သင္ရတာဆုိေတာ့ အတန္းအားရင္ ေအာက္ေျပးဆင္းလုိက္ RC ထဲ သြားတာလုိ႔ေအာ္လုိက္... အေပၚျပန္တက္လုိက္ မိန္းထဲေရာက္ပီလုပ္လုိက္... ေအာက္ဆံုးထပ္ထိဆင္းလုိက္ လုိက္ဘရီ ေရာက္ပီလုပ္လုိက္နဲ႔ သင္တန္းသား ၂၀ ေလာက္က လြဲၿပီး တကၠသုိလ္တခုလံုးဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ဘယ္ရွိမလဲ ေက်ာင္းက ၿပီးလဲမၿပီးေသး၊ ဘယ္ဌာနကမွလည္း မေရာက္ေသးဘူးေလ။ အဂၤလိပ္စာဌာနကေတာင္ ဒီသင္တန္းသင္မယ့္ ဆရာေတြပဲေရာက္ေသးတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက သံုးထပ္ကုိ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္တာမ်ား ဆူပါမင္း ထုိင္ငုိင္သြားမယ္။ ဝီကုိေခၚလုိ႔။ အပင္ေတြဆုိတာလဲ ေျခဖမုိးလံုတဲ့အပင္ေတာင္မရွိဘူး။ မုိးတြင္းသာဆုိ မုိးၾကိဳးလြဲၾကမွာမဟုတ္။
အဲ့လုိေက်ာင္းမွာ တက္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ တရက္... ဆရာမလာေသးေတာ့ အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္ကုိတက္ၿပီး ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ေနရင္း တုိင္ကုိမွီမယ္အလုပ္မွာ အရမ္းလွတဲ့လက္ေရးေလးသြားေတြ႕တယ္။ ဘယ္မွာရွိမတုန္းေလ။ ဒုိ႔ေရႊျပည္သား လူေတာ္မ်ားေလးေတြပဲဟာ... တုိင္မွာေရးထားတာေပါ့။ မလုပ္သင့္ဘူးပဲလုိ႔ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ဖတ္ေနလုိက္တာ ႀကိဳက္သြားၿပီး အခန္းထဲျပန္ စာအုပ္ယူၿပီး ကူးထားလုိက္တယ္။ ဒင္းက နာမည္ေတာ့ မေရးထားဘူးရယ္။ ပင္ကုိယ္ေရးလား ကူးစာ လားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။
*လွ်ဳိ႕ဝွက္အခ်စ္
လိပ္ျပာငယ္ထံ
မသိုဝွက္တတ္တဲ့ ရနံ႔တခုရဲ႕ပလြႊားမွဳေၾကာင့္
ေလညွင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
သိပ္လွတဲ့ပန္းတပြင့္ရွိမွန္း...
သူစိမ္းတေယာက္ထံ
မၿမိဳသိပ္တတ္တဲ့ သက္ျပင္းတခုေၾကာင့္
အသံလွဳိင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ေသာကတခုရွိမွန္း...
ဘာကုိမွ စိတ္မခ်ရေတာ့
မ်က္ဝန္းတခုကုိ
ကဗ်ာကယာမွိတ္လုိက္ရရဲ႕
သူ႔ထံအမွတ္မထင္ေပါက္ၾကားသြားေလမလား
တသက္တာလံုၿခံဳသိမ္းဆည္းထားသင့္တဲ့အခ်စ္
သက္ဆုိင္သူႏွစ္ဦး မနာက်င္မီ...။
အမည္မသိ
ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္
အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္မွ
၁၉ ၀၄ ၀၂
ဆုိပဲ... မွတ္ထားပံုက။ ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ဆုိလုိ႔ တခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာက္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ဖုန္းနဲ႔မုိလုိ႔။ ဘာစံုစမ္းမလုိ႔လဲမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ပါခ်ဳပ္ရံုးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ကပါလားရွင္ သြားလုပ္တာ ဘာေညာင္ကုိင္းလည္း ေတာင္ငူတကၠသုိလ္ ဆုိပီး ေအာ္ထည့္လုိက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တကယ္ေတာ့ မဗ်ဳိင္းေတြပါ။ ေညာင္ကုိင္းရြာက လယ္ေတာေတြထဲမွာလည္း ေဆာက္ထားေသးတယ္ အဲ့လုိေခၚေတာ့ မေခၚရဘူးတဲ့။ ႏုိ႔... သိမွသိပဲေလ။
ေက်ာင္းက သံုးထပ္ေဆာင္ သံုးေဆာင္ေဆာက္တယ္။ ဟုိး... ၿမိဳ႕ျပင္ လယ္ကြင္း ထန္းေတာေဘးမွာ ေက်ာင္းလုပ္ထားတာေပါ့။ တကၠသုိလ္ကားေတြၾကည့္ထားတာ အလကားမွမဟုတ္တာေလ။ အလယ္ေဆာင္မွာ သင္ရတာဆုိေတာ့ အတန္းအားရင္ ေအာက္ေျပးဆင္းလုိက္ RC ထဲ သြားတာလုိ႔ေအာ္လုိက္... အေပၚျပန္တက္လုိက္ မိန္းထဲေရာက္ပီလုပ္လုိက္... ေအာက္ဆံုးထပ္ထိဆင္းလုိက္ လုိက္ဘရီ ေရာက္ပီလုပ္လုိက္နဲ႔ သင္တန္းသား ၂၀ ေလာက္က လြဲၿပီး တကၠသုိလ္တခုလံုးဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ဘယ္ရွိမလဲ ေက်ာင္းက ၿပီးလဲမၿပီးေသး၊ ဘယ္ဌာနကမွလည္း မေရာက္ေသးဘူးေလ။ အဂၤလိပ္စာဌာနကေတာင္ ဒီသင္တန္းသင္မယ့္ ဆရာေတြပဲေရာက္ေသးတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက သံုးထပ္ကုိ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္တာမ်ား ဆူပါမင္း ထုိင္ငုိင္သြားမယ္။ ဝီကုိေခၚလုိ႔။ အပင္ေတြဆုိတာလဲ ေျခဖမုိးလံုတဲ့အပင္ေတာင္မရွိဘူး။ မုိးတြင္းသာဆုိ မုိးၾကိဳးလြဲၾကမွာမဟုတ္။
အဲ့လုိေက်ာင္းမွာ တက္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ တရက္... ဆရာမလာေသးေတာ့ အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္ကုိတက္ၿပီး ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ေနရင္း တုိင္ကုိမွီမယ္အလုပ္မွာ အရမ္းလွတဲ့လက္ေရးေလးသြားေတြ႕တယ္။ ဘယ္မွာရွိမတုန္းေလ။ ဒုိ႔ေရႊျပည္သား လူေတာ္မ်ားေလးေတြပဲဟာ... တုိင္မွာေရးထားတာေပါ့။ မလုပ္သင့္ဘူးပဲလုိ႔ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ဖတ္ေနလုိက္တာ ႀကိဳက္သြားၿပီး အခန္းထဲျပန္ စာအုပ္ယူၿပီး ကူးထားလုိက္တယ္။ ဒင္းက နာမည္ေတာ့ မေရးထားဘူးရယ္။ ပင္ကုိယ္ေရးလား ကူးစာ လားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။
*လွ်ဳိ႕ဝွက္အခ်စ္
လိပ္ျပာငယ္ထံ
မသိုဝွက္တတ္တဲ့ ရနံ႔တခုရဲ႕ပလြႊားမွဳေၾကာင့္
ေလညွင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
သိပ္လွတဲ့ပန္းတပြင့္ရွိမွန္း...
သူစိမ္းတေယာက္ထံ
မၿမိဳသိပ္တတ္တဲ့ သက္ျပင္းတခုေၾကာင့္
အသံလွဳိင္းကတဆင့္ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့ေပါ့
လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ေသာကတခုရွိမွန္း...
ဘာကုိမွ စိတ္မခ်ရေတာ့
မ်က္ဝန္းတခုကုိ
ကဗ်ာကယာမွိတ္လုိက္ရရဲ႕
သူ႔ထံအမွတ္မထင္ေပါက္ၾကားသြားေလမလား
တသက္တာလံုၿခံဳသိမ္းဆည္းထားသင့္တဲ့အခ်စ္
သက္ဆုိင္သူႏွစ္ဦး မနာက်င္မီ...။
အမည္မသိ
ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္
အလယ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္မွ
၁၉ ၀၄ ၀၂
ဆုိပဲ... မွတ္ထားပံုက။ ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ဆုိလုိ႔ တခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာက္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ဖုန္းနဲ႔မုိလုိ႔။ ဘာစံုစမ္းမလုိ႔လဲမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ပါခ်ဳပ္ရံုးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေညာင္ကုိင္းတကၠသုိလ္ကပါလားရွင္ သြားလုပ္တာ ဘာေညာင္ကုိင္းလည္း ေတာင္ငူတကၠသုိလ္ ဆုိပီး ေအာ္ထည့္လုိက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တကယ္ေတာ့ မဗ်ဳိင္းေတြပါ။ ေညာင္ကုိင္းရြာက လယ္ေတာေတြထဲမွာလည္း ေဆာက္ထားေသးတယ္ အဲ့လုိေခၚေတာ့ မေခၚရဘူးတဲ့။ ႏုိ႔... သိမွသိပဲေလ။
ပို႔စ္အသစ္ေလး လာဖတ္သြားတယ္။ ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကဗ်ာေတာ့မေရးတတ္ေတာ့ သိပ္မေ၀ဖန္တတ္ဘူး။ ဖတ္ပဲ ဖတ္တယ္။
ReplyDelete@အမည္မသိ
@အမည္မသိ... ကုိယ္လဲေရးတတ္တယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲေပၚလာတာ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။ ေဝဖန္ေလာက္ေအာင္လည္း ကုိယ္က မရပါဘူးေလ။ ကုိယ္လဲ ဖတ္သူတေယာက္ပါပဲ ဘာလုိ႔ဆုိ သူမ်ားကဗ်ာေတြ ကူးထားတာက ပုိမ်ားတယ္ေလ :D ။ အခုကဗ်ာေလးကလဲ သူမ်ားဟာပါပဲေလ။ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိလုိ႔ဝမ္းသာပါတယ္။
ReplyDeleteျမန္မာကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုေဆာင္းထားတ့ဲ ဆိုဒ္ေလးတစ္ခု Share ဦးမယ္။ သိၿပီးသားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။
ReplyDeletehttp://sites.google.com/site/poetmyatwai/
အဲဒီဆိုဒ္က အၿမဲဖတ္ျဖစ္တ့ဲ ကဗ်ာဆိုဒ္ပါ။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးေတြကိုေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ ၀ယ္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။
@ အမည္မသိ
ေအးေလ.. ေညာင္ကိုင္းမို႕လို႕ ေညာင္ကိုင္းလုိ႕ေခၚတာပဲ ဟာကို လုိ႕...
ReplyDeleteေညာင္းကိုင္း အသံၾကားေတာ့ ေတာင္ငူေက်ာင္းကိုလြမ္းသြားၿပီ...
ေဇာ္ အေဆာင္(ဧကရီေဆာင္) ေကာ... ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းေသးေသးေလးေကာ...
ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲကေန အေဆာင္ကို ၿမိဳ႕ပတ္ကားစီးၿပီး ျပန္ၾကတာေတြေကာ...
ေက်ာင္းကို ေတာ္ေတာ္လြမး္သြားတယ္...
@အမည္မသိ... ကဗ်ာလင့္ခ္အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ။
ReplyDelete@ငယ္ငယ္... ကုိယ္လဲ ေတာင္ငူကုိ အရမ္းလြမ္းေနတာ။