စာမေရးတာၾကာေနေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြက အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ခ်မေရးျဖစ္ ျဖစ္ေနတာပဲရွိတယ္။ လုပ္မယ္လုိ႔ရည္စူးၿပီး မလုပ္ျဖစ္တဲ့သူေတြထဲမွာ ကုိယ္ကထိပ္ဆံုးကပဲ။ အဲ့ဒီလုိမျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္ျဖစ္ေနမိတယ္။
ဒီေန႔ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ ေရာက္လာေတာ့မွ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ ေအးရွားကုိ စာပုိ႔မယ္လုပ္ၿပီး မပုိ႔ျဖစ္ေသးတာ သတိရသြားတယ္။ ဂြ်န္လမွာပါတဲ့ သူတုိ႔ စာတပုဒ္ကုိ သေဘာမက်လုိ႔ပါ။ အစားအေသာက္အေၾကာင္းေရးထားတာပါ။ အာရွရဲ႕ လမ္းမတန္း၊ တိတိက်က်ေျပာရရင္ လမ္းေဘးအစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္းေပါ့။ အဲ့ဒီစာပုဒ္ရဲ႕ စစခ်င္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေစ်းဆုိင္ေတြပံုကို တင္ထားပါတယ္။ ႏုိင္ငံအမည္ေရာ အစားအစာအမည္ပါ ပံုမွာ မပါပါဘူး။ ပံုရဲ႕ ကပ္(ပ္)ရွင္က "A typical busy street food scene in Asia" ပါတဲ့။ ထားပါေလဆုိၿပီး ဆက္ဖတ္ပါတယ္။
စင္ကာပူ၊ ထုိင္း၊ မေလးရွား၊ ဖိလစ္ပုိင္၊ အင္ဒုိနီးရွား နဲ႔ တုိင္ဝမ္က စားစရာေတြအေၾကာင္းကုိ ႏုိင္ငံတခုခ်င္းစီကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီပံုေတြမွာ ကပ္(ပ္)ရွင္ကုိ ႏုိင္ငံအမည္နဲ႔ အစားအစာအမ်ဴိးအမည္နဲ႔ပါ အတူတကြ ထုိးပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေအာ္...ျမန္မာျပည္ကုိ သြားရလာရတဲ့အခါ သတင္းေထာက္ဆုိသြားရခက္ေတာ့ မသိႏုိင္ဘူးေပါ့လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းေသခ်ာျပန္စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ ပံုမွာထည့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဘာၿမိဳ႕ဆုိတာေလးေတာင္ မထည့္ေပးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္မာဟာ အာရွမွာ လူမသိသူမသိျဖစ္ေနလုိ႔လား။ အဲ့ဒီဓါတ္ပံုကုိ ရုိက္ယူခဲ့တဲ့ သတင္းေထာက္ကေရာ မသိဘူးလား။ ျမန္မာ့ အစားအစာမွာ လူသိမ်ားတဲ့ အရာနည္းတယ္ဆုိတာဝန္ခံပါတယ္။ မေလးရွားဆုိ နာစီလမက္၊ ထုိင္းဆုိ သေဘႍာသီးသုပ္နဲ႔ တုန္႔ယမ္းဟင္းခ်ဴိဆုိတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေဆာင္းပါးက အာရွက အစားအစာေတြကုိမိတ္ဆက္ေပးတဲ့ စာပါ။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ေလးကုိခံျပင္းမိတယ္။
ေဆာင္းပါးမွာ အဲ့ဒီဓါတ္ပံုလည္းမပါ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကအစားအစာအေၾကာင္းလည္းမပါ ဆုိရင္ ကုိယ္ဘာမွမေျပာလုိပါဘူး။ သူတုိ႔မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသြားဖုိ႔ အခက္အခဲရွိမွာေပါ့ေလလုိ႔ ေတြးေပးလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ခုေတာ့...။
ခုပဲ ဂ်ဴလုိင္လေရာက္ေနပါၿပီ။ သိပ္ေနာက္မက်ေသးခင္ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ကုိ စာေရးျဖစ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားအုန္းမယ္။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ အပုိေတြေရးေနေသးတယ္ေျပာရင္လဲ ေျပာတာခံရုံပါပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ လံုးဝမေက်နပ္ဘူး။
ေတြးမိတာေနာက္တခုကေတာ့ ခ်က္နည္းကုိေမးရင္ ေစ့ေစ့ငွငွ ေျဖႏုိင္ေလာက္တဲ့ အင္းဂလိပ္စာ မၾကြယ္ဝလုိ႔လားဆုိတာပါ။ အေတြးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားတယ္။ တင္ထားတဲ့ ပံုက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါသည္ သူတုိ႔အလုပ္၊ နည္းရေအာင္ရွာသင့္တယ္ဆုိတာလည္း ဆက္ေတြးမိသြားျပန္ေရာ။ မီးခုိးမဆံုး မုိးမဆံုး အေတြးအမွ်င္ေတြတန္းသြားေစတဲ့ ေဆာင္းပါးတခုပါပဲေလ။
ဒီေန႔ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ ေရာက္လာေတာ့မွ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ ေအးရွားကုိ စာပုိ႔မယ္လုပ္ၿပီး မပုိ႔ျဖစ္ေသးတာ သတိရသြားတယ္။ ဂြ်န္လမွာပါတဲ့ သူတုိ႔ စာတပုဒ္ကုိ သေဘာမက်လုိ႔ပါ။ အစားအေသာက္အေၾကာင္းေရးထားတာပါ။ အာရွရဲ႕ လမ္းမတန္း၊ တိတိက်က်ေျပာရရင္ လမ္းေဘးအစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္းေပါ့။ အဲ့ဒီစာပုဒ္ရဲ႕ စစခ်င္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေစ်းဆုိင္ေတြပံုကို တင္ထားပါတယ္။ ႏုိင္ငံအမည္ေရာ အစားအစာအမည္ပါ ပံုမွာ မပါပါဘူး။ ပံုရဲ႕ ကပ္(ပ္)ရွင္က "A typical busy street food scene in Asia" ပါတဲ့။ ထားပါေလဆုိၿပီး ဆက္ဖတ္ပါတယ္။
စင္ကာပူ၊ ထုိင္း၊ မေလးရွား၊ ဖိလစ္ပုိင္၊ အင္ဒုိနီးရွား နဲ႔ တုိင္ဝမ္က စားစရာေတြအေၾကာင္းကုိ ႏုိင္ငံတခုခ်င္းစီကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီပံုေတြမွာ ကပ္(ပ္)ရွင္ကုိ ႏုိင္ငံအမည္နဲ႔ အစားအစာအမ်ဴိးအမည္နဲ႔ပါ အတူတကြ ထုိးပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေအာ္...ျမန္မာျပည္ကုိ သြားရလာရတဲ့အခါ သတင္းေထာက္ဆုိသြားရခက္ေတာ့ မသိႏုိင္ဘူးေပါ့လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းေသခ်ာျပန္စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ ပံုမွာထည့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဘာၿမိဳ႕ဆုိတာေလးေတာင္ မထည့္ေပးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္မာဟာ အာရွမွာ လူမသိသူမသိျဖစ္ေနလုိ႔လား။ အဲ့ဒီဓါတ္ပံုကုိ ရုိက္ယူခဲ့တဲ့ သတင္းေထာက္ကေရာ မသိဘူးလား။ ျမန္မာ့ အစားအစာမွာ လူသိမ်ားတဲ့ အရာနည္းတယ္ဆုိတာဝန္ခံပါတယ္။ မေလးရွားဆုိ နာစီလမက္၊ ထုိင္းဆုိ သေဘႍာသီးသုပ္နဲ႔ တုန္႔ယမ္းဟင္းခ်ဴိဆုိတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေဆာင္းပါးက အာရွက အစားအစာေတြကုိမိတ္ဆက္ေပးတဲ့ စာပါ။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ေလးကုိခံျပင္းမိတယ္။
ေဆာင္းပါးမွာ အဲ့ဒီဓါတ္ပံုလည္းမပါ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကအစားအစာအေၾကာင္းလည္းမပါ ဆုိရင္ ကုိယ္ဘာမွမေျပာလုိပါဘူး။ သူတုိ႔မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသြားဖုိ႔ အခက္အခဲရွိမွာေပါ့ေလလုိ႔ ေတြးေပးလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ခုေတာ့...။
ခုပဲ ဂ်ဴလုိင္လေရာက္ေနပါၿပီ။ သိပ္ေနာက္မက်ေသးခင္ ရီးဒါးဒုိင္ဂ်က္စ္ကုိ စာေရးျဖစ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားအုန္းမယ္။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ အပုိေတြေရးေနေသးတယ္ေျပာရင္လဲ ေျပာတာခံရုံပါပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ လံုးဝမေက်နပ္ဘူး။
ေတြးမိတာေနာက္တခုကေတာ့ ခ်က္နည္းကုိေမးရင္ ေစ့ေစ့ငွငွ ေျဖႏုိင္ေလာက္တဲ့ အင္းဂလိပ္စာ မၾကြယ္ဝလုိ႔လားဆုိတာပါ။ အေတြးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားတယ္။ တင္ထားတဲ့ ပံုက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါသည္ သူတုိ႔အလုပ္၊ နည္းရေအာင္ရွာသင့္တယ္ဆုိတာလည္း ဆက္ေတြးမိသြားျပန္ေရာ။ မီးခုိးမဆံုး မုိးမဆံုး အေတြးအမွ်င္ေတြတန္းသြားေစတဲ့ ေဆာင္းပါးတခုပါပဲေလ။
