အေၾကြးဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလေကာင္းေလမ်ားျဖစ္ေနမလားမသိ။ တက္ဂ္ခံလုိက္ရတုိင္း ေနာက္က်ခါမွ ျမင္ျမင္ေနတတ္သည္။ ခုလည္း ကန္ဒီတက္ဂ္ထားတဲ့ ၾသဂုတ္လထဲကပုိစ့္ကုိ ခုမွေတြ႔သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာပါေလ ခုသိေတာ့ ခုဆပ္ရုံေပါ့... ေနာ့။
ႏုိင္ငံအျပင္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ဆုိတာေတြနဲ႔ေဝးခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကုိလည္း ကီလုိမ်က္ႏွာနဲ႔ ယူမလာႏုိင္။ စာငတ္တာေလာက္ခံရခက္တာဘာမွမရွိဘူးလုိ႔ေတာင္ထင္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေလး ေကာင္းမွဳနဲ႔ ပုိစ့္ေလးတပုဒ္ ကုိစျမင္ဖူးခဲ့ရသည္။ အဲ့ဒါကုိ ဘေလာ့လုိ႔ေခၚမွန္းလည္းမသိ။ ဘာဆုိဘာမွန္းကုိမသိ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္သိတာတခုပဲရွိတယ္။ ငါျမန္မာလုိဖတ္လုိ႔ရဘီဆုိတာပါပဲ။ ဖတ္ဖတ္ခ်င္းကုိပဲ ဇာတ္လမ္းေရာ အေရးအသားကုိေရာ အရမ္းကုိသေဘာက်သြားမိသည္။ အဲ့ပုိစ့္ဖတ္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွုကုိ အခုျပန္ေတြးရင္ ကုိယ္အခုျပန္ရတယ္။
အဲဒီဘေလာ့ကမွတဆင့္ တျခားဘေလာ့ေတြကုိ သြားလည္တတ္လာခဲ့တယ္။ တခုခုဆုိ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္တတ္တဲ့ကုိယ္ဟာ ဘေလာ့ဖတ္သူအျဖစ္ကုိ အခ်ိန္ျပည့္ကုိေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကဘေလာ္ဂါေတြကလည္း ေရးအားေတာ္ေတာ္ေလးကုိေကာင္းၾကပါတယ္။ တရက္ေလာက္လြတ္သြားရင္ လုိက္ေပေတာ့ပဲ။ ဖဘ ကလည္း ေခတ္မွမစားေသးတာကုိးေလ။ ဘေလာ္ဂါေတြကုိ တိမ္းေပြေအာင္လုပ္တဲ့ ဖဘကုိ ကုိယ္မုန္းတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ စာသိပ္မေရးျဖစ္ၾကေတာ့သလုိလဲ ခံစားရတယ္။
ခုထက္ထိကုိယ္လြမ္းေနတဲ့ဘေလာ္ဂါေတြရွိတယ္။ မင္းတေစဆုိတဲ့ဘေလာ့ဂါကေတာ့ ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ခုေတာ့သူမေရးေတာ့ဘူးတဲ့။ ေနာက္တခုက မေလးမ နဲ႔ မဂ်စ္တူး။ သူတုိ႔လည္း မေရးၾကေတာ့ဘူး။
လက္ရွိေရးေနတဲ့သူေတြထဲမွာ ကုိယ္အႀကိဳက္ဆံုးက ရီတာကုိ နဲ႔ အမ ေရႊျပည္သူ ပဲ။
အသစ္ေတြထဲက ကုိယ္မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာက (တကယ္ေတာ့ ကုိယ္လဲအသစ္ပါပဲ။) အီးတီ။ ကုိယ္သိတဲ့ ဘေလာ့အသစ္က ဒါပဲရွိတာမုိ႔ပါ။
ဘေလာ္ဂါေတြ စိတ္သြားတုိင္းလက္ပါစြာ စာေရးႏုိင္ၾကပါေစ။
