Sunday 16 September 2012

ဆီသည့္လက္သုတ္

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာ ၾကာလွၿပီေကာ။ ဘယ္လုိမွလည္း ေရးလုိ႔မထြက္။ ေရးမယ္ႀကံလုိက္ရင္ သင့္ပါမလား၊ ေကာင္းပါ့မလား ေတြက အရင္ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ေတြ အရင္လုိေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘယ္လုိမွ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ အရင္ေရးထားတဲ့ စာတခ်ဳိ႕ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရီသံစြက္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ကုိယ္ အဲ့ဒီလုိျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႕။

အသက္က ထိပ္စီးေနာက္တခုေျပာင္းေတာ့မယ္ စိတ္ကေတာ့ ရင့္က်က္မလာဘူးတဲ့အျပင္ ပုိ ပုိၿပီး ႏု နဲ႔ လာသလုိပဲ။ ခံႏုိင္ရည္ေတြကလည္း ပုိ ပုိ ပါးလ်ားလာတယ္။ စိတ္မရွည္၊ စိတ္အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ျဖစ္မလာေသးတာေတြကုိ ႀကိဳပူပန္ေနမိျပန္ေရာ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကုိယ္မပုိင္ႏုိင္ေသးတာေလာက္ ခံရခက္တာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ခုထိေပါ့ေလ။

ႀကံဳေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူတုိင္းနီးနီးကုိ စိတ္တုိင္းမက်ပဲ၊ သာမန္ကာ လွွ်ံကာပဲ သေဘာထားေနမိတဲ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ စိတ္ပ်က္ပါရဲ႕။ အမ်ားနဲ႔တေယာက္မွာ ကုိယ္ကပဲ မွားေနတာလား၊ အမ်ားကပဲ မွားသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွားသလား၊ မွန္ေနၾကတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ကုိယ့္အတၱနဲ႔ကုိယ္ေတာ့ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္ေနမိတယ္။ 

အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေနႏုိင္ၿပီဆုိ မိဘအတြက္ ပူပန္ေနရတဲ့စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္လုိ႔ ထင္မိတာ အမွားႀကီးမွားတာပဲ။ ငယ္ရြယ္တုန္းမုိ႔ မိဘကုိ အားကုိးေနရတာမုိ႔ သူတုိ႔မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနခဲ့မိတယ္လုိ႔ ထင္ထားတာ၊ အသက္ႀကီးလာေလ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္စိတ္ပုိမ်ားလာေလပါပဲလား။ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သူတေယာက္အေနနဲ႔ သူတုိ႔သာမန္ေလး ဖ်ားနာတယ္ဆုိတဲ့စကားကုိေတာင္ မခံစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ္အသည္းငယ္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။  

သြားေနက်ေနရာက ျမင္ေနက်သစ္ပင္တပင္ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္ ခံစားရခက္တဲ့ကုိ္ယ္... တေန႔ေန႔ကုိ မေတြးရဲဘူး။ ေဆးလိပ္နဲ႕ကြမ္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အေဖ၊ ေသြးတုိး၊ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးခ်ဳိရွိၿပီး ဗုိက္ေလးခါခဲြထားတဲ့၊ က်န္းမာေရးကို လံုးဝဂရုမစုိက္တဲ့အေမ၊ သူတုိ႔နားမွာ မေနေပးႏုိင္ေသးတဲ့ကုိယ္။

သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။