စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာ ၾကာလွၿပီေကာ။ ဘယ္လုိမွလည္း ေရးလုိ႔မထြက္။ ေရးမယ္ႀကံလုိက္ရင္ သင့္ပါမလား၊ ေကာင္းပါ့မလား ေတြက အရင္ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ေတြ အရင္လုိေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘယ္လုိမွ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ အရင္ေရးထားတဲ့ စာတခ်ဳိ႕ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရီသံစြက္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ကုိယ္ အဲ့ဒီလုိျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႕။
အသက္က ထိပ္စီးေနာက္တခုေျပာင္းေတာ့မယ္ စိတ္ကေတာ့ ရင့္က်က္မလာဘူးတဲ့အျပင္ ပုိ ပုိၿပီး ႏု နဲ႔ လာသလုိပဲ။ ခံႏုိင္ရည္ေတြကလည္း ပုိ ပုိ ပါးလ်ားလာတယ္။ စိတ္မရွည္၊ စိတ္အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ျဖစ္မလာေသးတာေတြကုိ ႀကိဳပူပန္ေနမိျပန္ေရာ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကုိယ္မပုိင္ႏုိင္ေသးတာေလာက္ ခံရခက္တာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ခုထိေပါ့ေလ။
ႀကံဳေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူတုိင္းနီးနီးကုိ စိတ္တုိင္းမက်ပဲ၊ သာမန္ကာ လွွ်ံကာပဲ သေဘာထားေနမိတဲ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ စိတ္ပ်က္ပါရဲ႕။ အမ်ားနဲ႔တေယာက္မွာ ကုိယ္ကပဲ မွားေနတာလား၊ အမ်ားကပဲ မွားသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွားသလား၊ မွန္ေနၾကတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ကုိယ့္အတၱနဲ႔ကုိယ္ေတာ့ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္ေနမိတယ္။
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေနႏုိင္ၿပီဆုိ မိဘအတြက္ ပူပန္ေနရတဲ့စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္လုိ႔ ထင္မိတာ အမွားႀကီးမွားတာပဲ။ ငယ္ရြယ္တုန္းမုိ႔ မိဘကုိ အားကုိးေနရတာမုိ႔ သူတုိ႔မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနခဲ့မိတယ္လုိ႔ ထင္ထားတာ၊ အသက္ႀကီးလာေလ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္စိတ္ပုိမ်ားလာေလပါပဲလား။ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သူတေယာက္အေနနဲ႔ သူတုိ႔သာမန္ေလး ဖ်ားနာတယ္ဆုိတဲ့စကားကုိေတာင္ မခံစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ္အသည္းငယ္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
သြားေနက်ေနရာက ျမင္ေနက်သစ္ပင္တပင္ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္ ခံစားရခက္တဲ့ကုိ္ယ္... တေန႔ေန႔ကုိ မေတြးရဲဘူး။ ေဆးလိပ္နဲ႕ကြမ္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အေဖ၊ ေသြးတုိး၊ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးခ်ဳိရွိၿပီး ဗုိက္ေလးခါခဲြထားတဲ့၊ က်န္းမာေရးကို လံုးဝဂရုမစုိက္တဲ့အေမ၊ သူတုိ႔နားမွာ မေနေပးႏုိင္ေသးတဲ့ကုိယ္။
သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။
သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။
ReplyDelete@မမခင္ဦး... စိတ္ကူညစ္ေပးလုိ႔ သုိင္းက်ဴး
Deleteကုိယ္လည္း ခုေနာက္ပိုင္း သာမန္ကာ လွ်ံကာေတြ သိပ္မ်ားလာတယ္။ အရင္က သာမန္ကာ လွ်ံကာေတြ ခုေနာက္ပိုင္း စီးရီးယပ္စ္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ReplyDeleteဟုတ္ပအမရယ္။ အဲ့ေလာက္ အေျပာင္းအလဲမ်ားလာတဲ့ကုိယ့္စိတ္ကုိလည္း လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ကုိ ႀကိဳးစားရအုန္းမယ္။ ညီမေလးေျပာဖူးသလုိပဲ... အသက္ႀကီးလာရတာ အဲ့ေလာက္ေတာင္ စိတ္ရွဳပ္ဖုိ႔လားတဲ့။
Deleteအားတင္းထားပါ မမ
ReplyDeleteအားလုံး အဆင္ေျပမွာပါ
ခုထိေတာ့ တင္းထားႏုိင္ေသးတယ္ညီမေလး။ ဆက္မတင္းႏုိင္ေတာ့မွာကုိ ေၾကာက္ေနတာ။ အားေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲေနာ္။
Deleteစိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေလာက္ ဆိုးတာ ႐ွိမယ္မထင္ဘူးလို႔ တခါတခါ ေတြးမိတယ္၊ စိတ္က ပင္ပန္းသလို ကိုယ္ကလည္း ေမာရတယ္၊ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြကို အေဝးကေန ပူပန္ေနရတဲ့ စိတ္နဲ႔ နိစၥဓူဝ ခရီးဆက္ေနရတဲ့ အခါေပါ့..၊
ReplyDeleteခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ‘ညည္းခ်င္း’ လို႔ က်ေနာ္ေခၚခ်င္တဲ့ ဒီပို႔စ္ေလးမွာ လူသားဆန္မႈေတြ ေတြ႔ရပါတယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ္နဲ႔ ေခတ္ကာလ အေျပာင္းအလဲ၊ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္စိတ္အတင္အခ်...၊ ဝန္နဲ႔ႀကိဳးေတြကို အထင္းသား ေတြ႔ရတဲ့ ဒီလိုပို႔စ္ေလးေတြ ဖတ္မိတဲ့အခါ လူနဲ႔ေလာကရဲ႕ အေမာမွာ ေမ်ာပါ ေတြးေတာမိသြားတယ္...။
(ဟိုအရင္က ဘာသာျပန္ေတြ၊ ကဗ်ာေတြပါ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ...)
ကုိညီလင္းသစ္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ဖတ္မိမွ ကုိယ္ျဖစ္ေနတာေတြကုိ ပုိၿပီး ထင္းထင္းလင္းလင္းျမင္သြားမိတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ ေခတ္ကာလ အေျပာင္းအလဲဆုိတာနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္စိတ္အတင္အခ်ဆုိ တဲ့မွတ္ခ်က္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိညီလင္းသစ္ မွတ္ခ်က္ဖတ္ၿပီးမွ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ အဲ့လိုျဖစ္ေနပါလားလုိ႔ ျပန္ျမင္မိတာ။ အရင္က စာေဟာင္းေတြဖတ္သြားတယ္ဆုိလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Delete- တစ္ခုခုေရးဖို႔ေတာင္ သင့္ပါ့မလား၊ ေကာင္းပါ့မလားလို႔ ေတြးလိုက္ကိုက ပိုရင့္က်က္လာတ့ဲ သေဘာပါ။
ReplyDelete- ထိပ္စီးေျပာင္းခါနီး အေတြးမ်ားတာကေတာ့ လူတိုင္းနဲ႔ တူပါတယ္။
- လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္မေျပရင္ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ မေကာင္းဖူး။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ႀကိဳးစားပါ။
အဲဒီက႑အတြက္ေတာ့ သင့္ေတာ္တ့ဲ စာအုပ္မ်ဳိးကို ရွာဖတ္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြကို အရမ္းမေမွ်ာ္လင့္ထားပါနဲ႔။ ကိုယ့္ေပတံနဲ႔
သူတို႔ကို လိုက္မတိုင္းပါနဲ႔။ ကိုယ့္ေပတံက ကိုယ့္အတြက္ပါပဲ။
- မိဘေတြအတြက္ စိတ္ပူရတယ္ဆိုတာထက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ားေတြ႔ပါ။ ေတြ႔တ့ဲရက္ေတြ တူတူေနရတ့ဲရက္ေတြမွာ emotionally ျပဳစုယုယေပးပါ။
အမွတ္တရျဖစ္စရာေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ပါ။ တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ ေက်နပ္စရာေတြ ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။
- ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တာေတြကို မတတ္ႏိုင္ဖူးလို႔ လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။
စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။
အမည္မသိ
အမည္မသိေရ... တခ်က္ခ်င္းစီ ေသေသခ်ာခ်ာကုိ မွတ္ခ်က္ေပးသြားတဲ့အတြက္ အရမ္းကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိယ့္ေပတံဟာ ကုိယ့္အတြက္ပါပဲ ဆုိတဲ့စကားလံုးအတြက္ေရာေပါ့။ ကုိယ္ အဲ့ဒီအရာကုိ ေမ့ေမ့ေနမိတယ္။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔လည္း ျပည့္ပါေစ။
ReplyDelete