တၿမိဳ႕လံုး အံုးအံုးကြ်က္ကြ်က္နဲ႔ ေတြ႕သမွ်လူ အၿပံဳးကုိယ္စီနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ေန႔ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္သာမျမင္ခဲ့ရရင္ ဘယ္လုိမွကုိ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေန႔ေပါ့။ သူလာမယ္ဆုိတဲ့ေန႔။
ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ေန႔။
မနက္ကတည္းက ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ပဲပိတ္ရမလား၊ ထုိင္ရမလား၊ ထရမလား ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကုိ မသိဘူး။ ပန္းသည္ကလည္း ဒီေန႔က်မွ လာခ်ိန္မွာ မလာေသးဘူး။ စိတ္ကလည္း ပူလာၿပီ။ ကံ့ေကာ္ေရာ စံပယ္ေရာ ႏွင္းဆီေရာ အကုန္ေပးခ်င္ေနတာ။
သူ႔ကားတန္းျဖတ္မယ့္ ေနရာက လမ္းမတန္းႀကီးကေနပဲ ျဖတ္မလုိလုိ၊ ကုိယ္တုိ႔ဆုိင္ေရွ႕လမ္းကပဲ ျဖတ္မလုိလုိနဲ႔ သတင္းက ႏွစ္ခုထြက္ေနတယ္။ ညီမက ဆုိင္တဖက္ ကေလးတဖက္၊ ကုိယ္က မီးဖုိေခ်ာင္တဖက္ အိမ္ေရွ႕က အလုပ္သမားေတြတဖက္ ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမယ္မွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။ ဆုိင္ေရွ႕ကသာ မျဖတ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလုိ႔လဲ ခဏခဏေတြးမိတယ္။
လာမယ့္အခ်ိန္ကလည္း အလုပ္သမားေတြ ထမင္းစားျပန္မယ့္အခ်ိန္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့လုိ႔မရရင္ ဒုကၡဆုိတာလည္း စိတ္ထဲေရာက္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အေမက ရန္ကုန္သြားေနေတာ့ အိမ္မွာ လူႀကီးက ကုိယ္ပဲျဖစ္ေနရတာ တဖူနာတာပဲ။
သူလာမယ့္အခ်ိန္က ပထမၾကားထားသလုိမဟုတ္ဘဲ ေဟာတမ်ိဳး ေဟာတမ်ဳိး ေျပာတာ ၾကားလာရျပန္တယ္။ အလုပ္သမားေတြလဲ ထမင္းသြားစားၾကၿပီ၊ ပန္းကလည္းမရေသး။ ဒီအခ်ိန္မွာမ်ားလာလုိက္လုိ႔ကေတာ့ကြာဆုိၿပီး မခ်င့္မရဲေတြျဖစ္လာရျပန္ေရာ။
အ့ဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီမေလးက ႏွင္းဆီပန္းစည္း၊ စံပယ္ကံုးနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြကုိင္ၿပီး အိမ္ထဲ ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ကမန္းကတန္း ပန္းစည္း စည္းဖုိ႔ျပင္ၾကေရာ။ ခက္တာက တခါမွ မစည္းဖူးတာပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာဆုိပီး You Tube ထဲက တခါၾကည့္ဖူးတဲ့အတုိင္း ပန္းေတြကုိ စီလုိက္တယ္။ ဆူးေတြကလဲ တုတ္ခို္င္လြန္းေတာ့ ေရစုိဝတ္နဲ႔လဲသပ္ခ်လုိ႔မရ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ညီမေလးကုိ အိမ္ေရွ႕က သတင္းစာ သြားယူခုိင္းၿပီး တေစာင္လံုးနဲ႔ပတ္ပလုိက္တယ္။ ၿပီးေရာ။ ၿပီးေတာ့ တိပ္နဲ႔ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ အလွစကၠဴနဲ႔ပတ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒါေတြ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီမက အိမ္ေရွ႕ေျပးလုိက္ စနည္းနာလုိက္ ျပန္လာလုိက္နဲ႔။ သမီးေလးက ဟုိဖက္ေျပးလုိက္ ဒီဖက္ေျပးလုိက္နဲ႔။ မ်က္ႏွာမွာလည္း သူ႔ဦးေလးကပ္ေပးထားတဲ့ စတစ္ကာနဲ႔ ဟုတ္ေနတာ။
ကုိယ္အံ့ၾသမိတာ အဲ့ဒီ ပန္း စည္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ကုိယ့္စိတ္ကုိပဲ။ ပန္းေတြကလဲ ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာ အရမ္းကုိ လွေနတာ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ပန္းေတြ သူရပါေစဆုိတဲ့စိတ္။ သူ႔ကုိေပးဖုိ႔ ငါပန္းစည္း စည္းေနပါ့လားဆုိတဲ့စိတ္က ရင္ထဲမယ္ ဘယ္လုိေအးျမမွန္းကုိ မသိဘူး။ တခါမွလည္း အဲ့ေလာက္ ေစတနာစိတ္ မျဖစ္ဖူးဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမေလးကုိေျပာမိေတာ့ သမီးလည္း အဲ့လုိပဲတဲ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကုိယ္က သူ႔ကုိ အရမ္းသေဘာက် ႏွစ္သက္တဲ့၊ ဘာလုပ္လုပ္အေကာင္းျမင္ေပးႏုိင္တဲ့ သူမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာင္ အ့ဲဒီလုိျဖစ္ရင္ သူ႕ကုိ ကုိယ့္ထက္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြရဲ႕ သူ႔အေပၚထားတဲ့ စိတ္ေစတနာ ရုိက္ခတ္မွဳေတြကုိ သူရမွာ မလြဲပါဘူး။ ေမတၱာဓါတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး သက္ေရာက္တယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ္ယံုတယ္။ တႏုိင္ငံလံုးနီးပါးရဲ႕ ေမတၱာဓါတ္ရတဲ့သူ႔မွာ ခြန္အားေတြအနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ျပည့္မွာပါ။
ကုိယ့္ေမေမနဲ႕ ညီမေလးက ကားအရမ္းမူးတတ္တယ္။ တကယ္ကုိ မခံႏုိင္ေအာင္ မူးတာ။ ကုိယ္အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ သူတုိ႔ကုိ အရမ္းသနားတာပဲ။ လူဆုိတာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္တယ္။ သူလည္း အင္မတန္ကားမူးတတ္တယ္တဲ့။
ပန္းစည္း စည္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားမလုိ႔ အိမ္က လက္သမားေတြလဲျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔အိမ္ကုိထားခဲ့ၿပီး သမီးနဲ႔ညီမေလးေခၚၿပီး ဆုိင္ကုိထြက္ခဲ့တယ္။ အခုထိေတာ့ ကားကုိ မျမင္ရေသးဘူး။ လူေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာၿပီ။ ေဟာေျပာမယ့္ ကြင္းထဲမွာလည္း သြားေစာင့္ေနရာဦးထားတာ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ အခ်ိန္ေနာက္က်ရတာက လမ္းမွာ ႏွုတ္ဆက္တဲ့သူေတြ တအားမ်ားလုိ႔ လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ကုိယ္လဲ ဆုိင္ကယ္ဆြဲၿပီး တေထာက္နား ထမင္းစားမယ့္ ေဟာ္တယ္ကုိ ထြက္လာလုိက္တယ္။ အခ်ိန္ စနည္းနာရေအာင္လုိ႔ပါ။ ေနာက္ ဘယ္လမ္းကလာမလဲ လဲ သိခ်င္လုိ႔။ ေဟာ္တယ္ေရွ႕မွာလဲ ဆုိင္ကယ္ေတြဆုိတာ ေအာတုိက္။ ခဏေန လာေတာ့မယ္ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ဘာသတင္းထူးမွ မရတာနဲ႔ ဆုိင္ကုိ ျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကေတာ့
လာပါၿပီ ကားတန္းႀကီး။
ၾကည့္မိတဲ့ သတင္းေတြ၊ တျခားၿမိဳ႕ေတြကသတင္းေတြအရဆုိ ကားက ေျဖေျဖးေလးပဲလာလုိ႔ လူေတြ သူ႔ကုိ ေသခ်ာျမင္ၾကရေတာ့ ကုိယ္လဲ အဲ့လုိေမွ်ာ္လင့္ထားတာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕က်မွ တလြဲ။ လူေတြက ေဟာမယ့္ကြင္းထဲ အကုန္နီးနီးေရာက္ေနေရာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကုိယ္စီနဲ႔ ကားတန္းေနာက္ကေနပါလာတယ္။ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ လူမရွိေတာ့ ကားက ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ဇယားအတုိင္းဆုိ ေနာက္က်ေနၿပီဆုိေတာ့ ကားကုိ အျမန္ေမာင္းပါေလေရာ။ ပန္းစည္းေပးမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ယဲ့ယဲ့ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ သမီးေလးကေတာ့ ခ်ီထားတဲ့ ညီမေလးေပၚမွာ ပန္းစည္းႀကီးကုိင္ၿပီး "အေမသု အေမသု" လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒင္းက ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သူ႔ပံုေတြ႔ရင္ ဘယ္သူမွလည္း သင္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အၿမဲနမ္းတယ္။ "ဒါ အေမစု လုိ႔ေခၚတယ္ သိလားသမီး" လုိ႔ေတာ့ ေျပာျပဖူးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ မယ္မင္းႀကီးမက တခြန္းေမးဖူးတယ္ "အာ့ပါစု" ေရာတဲ့။ ပထမ ဘာေျပာလုိက္မွန္း နားမလည္လုိက္ဖူး။ သူက သူ႔အေမကုိ အေမလုိ႔ေခၚၿပီး အေဖကုိ ကရင္လုိ အာ့ပါလုိ႔ေခၚတယ္ေလ။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တယ္။ အေမစု ဆုိတာရွိရင္ အာ့ပါစု ေရာဘယ္မွာလည္းလုိ႔ ေမးတာ ဆုိတာကုိ။
အဲ့လုိပန္းစည္းေပးမယ့္သူက ကုိယ္တုိ႔ဆုိင္ပဲရွိေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ညီမေလးကုိ တျခားဆုိင္ေတြကလူေတြက ဝုိင္း ၾကည့္ေနၾကေရာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သေဘာတက်က် နဲ႔ "ဟဲ့ ေရွ႕နားတုိးထားေလ ေတာ္ၾကာ မေပးလုိက္ရပဲေနမယ္" လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အိမ္မွာသာ ညီမႏွစ္ေယာက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာ လူၾကားထဲၾကေတာ့မွ ရွက္ေနၾကေရာ။ အျပင္ထြက္ေစာင့္ရင္လဲ ေနက တအားပူေတာ့ ပန္းေတြ ညွဳိးမွာကလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုး ပူပူကြာ ဆုိၿပီး အျပင္ထြက္ရပ္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ထီးလာေဆာင္းေပးတယ္။ ကားတန္းလဲအနားေရာက္လာေရာ ေနာက္နားကတေယာက္က "ပန္းစည္းေပးခ်င္လုိ႔၊ ပန္းစည္းေပးခ်င္လုိ႔" လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ ကားက နည္းနည္းေႏွးသြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဖ်ပ္ဆုိ ဘယ္နားကမွန္းမသိေရာက္လာတဲ့မိန္းမတေယာက္က ပန္းစည္းကုိ ဆြဲယူလုိက္ၿပီး လွမ္းေပးလုိက္တယ္။ ညီမေလးဆုိတာေလ ေဒါသေတြထြက္လုိက္တာမွ။ ကုိယ္က အဲ့ဒါေတြ ဘာမွမသိလုိက္ဘူး။ ဓါတ္ပံုရုိက္ႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးျမင္ရဖုိ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနလုိ႔။
ကားက ေႏွးတယ္ဆုိေပမယ့္ အရမ္းမေႏွးေတာ့ ကုိယ္ သူ႔ကုိ မျမင္လုိက္ရဘူး။ ညီမေလးကေတာ့ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ဝတ္ထားတာက အနီေရာင္ေလး။ အသားဝင္းတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ သိသာတာ။ ကုိယ့္မွာ လက္ဖ်ံေလးပဲျမင္လုိက္ရတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ ေက်နပ္သြားတာေပါ့။
ကုိယ္လဲ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမေလးကုိ ငါ ကြင္းထဲလုိက္သြားမယ္ေျပာၿပီး ကြင္းထဲ ထြက္ခဲ့တယ္။ ထင္တ့ဲအတို္င္းပါပဲ။ တုိးလုိ႔ကုိ မေပါက္ဘူး။ ေျခက်င္မဟုတ္ေတာ့ စီးလာတဲ့ဆုိင္ကယ္ ဘယ္သြားထုိးရမလဲမသိဘူး။ ဆုိင္ကယ္စီးရင္း ကုိယ္သတိထားမိတာတခုက ေနပူတယ္လုိ႔မထင္ရတာပဲ။ ကုိယ္လဲ ကုိယ့္ေနာက္ကပါလာတဲ့ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းကုို "ေနက ပူတယ္လုိ႔မထင္ရဘူးေနာ္" ဆုိၿပီး မေနႏုိင္လုိ႔ေျပာမိေတာ့ သူကလည္း "ဟုတ္တယ္အမ သမီးလည္းအဲ့လုိပဲ" တဲ့။
ကံမေကာင္းတတ္တဲ့ကုိယ္ ကြင္းထဲမွာလည္း ေဝးေဝးကပဲလြမ္းခဲ့ရျပန္တယ္။ ေျပာသမွ် ဆံုးတဲ့အထိနားေထာင္ခဲ့ရင္း တေန႔ေန႔ေတာ့ အနီးကပ္ ေတြ႔ကုိ ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္လုပ္အုန္းမယ္လုိ႔ ႀကံဳးဝါးရင္း ျပန္လာခဲ့လုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆက္သြားတဲ့ ေနာက္တၿမိဳ႕ုကုိ လုိက္ခ်င္ေသးတာ။ အိမ္မွာ လူေစာင့္မရွိေတာ့ ျပန္ရမွာမုိ႔သာ။
တေန႔ေန႔ေပါ့။ ။
