မိန္းမေတြအတြက္ ေရြးခ်ယ္မွဳဆုိတာမရွိ ဆုိတဲ့သင္ရုိးရွိတဲ့ ယီမင္က ရြာေလးတရြာျဖစ္တဲ့ ခါတ္ဒ္ဂ်ီ မွာ သမီး ကုိ ေမြးပါတယ္။ သမီးအေမ ရွဳိရာဟာ အသက္ ၁၆ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္မွာ သမီးအေဖ အလီ မုိဟာမက္ အာလ္ အဒဲလ္ ကုိ ခုခံ ျငင္းဆုိျခင္း တစံုတရာမရွိဘဲနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူေနာက္ထပ္မိန္းမ ယူသင့္ၿပီလုိ႔ သမီးအေဖက ဆံုးျဖတ္ေတာ့လဲ အေမက ရုိက်ဳိးစြာ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိပဲ သမီးလည္း သမီးရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥကုိ ေနာက္ဆက္တြဲအေျခအေနေတြဘာမွ မသိဘဲနဲ႔ အေမ့လုိပဲ ပထမေတာ့ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ သမီးတုိ႔ အရြယ္ကေလးငယ္ေတြဟာ တကယ္တန္းေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမးခြန္းေတြသိပ္အမ်ားႀကီး မေမးတတ္ၾကတာကလည္း သဘာဝပဲမဟုတ္လားေလ။
အေမဟာ သမီးကုိလည္း သူ႔ကေလး ၁၆ေယာက္လံုးကုိ ေမြးခဲ့သလုိ အိမ္မွာပဲ ေမြးပါတယ္။ သမီးဟာ အေမအိမ္အလုပ္ေတြပဲ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း၊ သမီး အစ္မႏွစ္ေယာက္ စမ္းေခ်ာင္းေလးကေန ေရသြားသယ္ရင္ အတူတူလုိက္သြားႏုိင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ဖုိ႔ကုိ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔
ေစာင့္ဆုိင္းရင္းနဲ႔ပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရပါတယ္။
သမီး ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ အရြယ္ေလာက္မွာ အေဖနဲ႔ ရြာသားေတြ ျပႆနာတက္တာ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ သမီးသိသမွ်ကေတာ့ ဒုတိယအႀကီးဆံုး အမ မုိနာ ရုတ္တရက္ လက္ထပ္လုိက္တာပါပဲ။ သူ႔အသက္ ရွိလွ လြန္ေရာ ကြ်ံေရာ ၁၃ႏွစ္ေပါ့။ သမီးတုိ႔လည္း ရြာကေန ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။
သမီးတုိ႔ ဆာနာ ၿမဳိ႕ကုိ ေရာက္လာတာ ရုတ္ခ်ည္းဆုိသလုိပါပဲ။ ၿမဳိ႕ေတာ္ဟာ ဖုန္ေတြနဲ႔ မွဳန္မွဳိင္းေနၿပီးေတာ့ ဆူညံလြန္းလွပါတယ္။ အယ္လ္ကြာ အရပ္က လူေနထူထပ္ ျပြတ္သိပ္လွတဲ့ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္တခုထဲကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရပါတယ္။
အေဖဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်န္းမာေရး အဖြဲ႔အတြက္ တံမ်က္လွည္းတဲ့အလုပ္ကုိ ရရွိခဲ့ပါေတာ့တယ္။သမီးတုိ႔ ရြာကထြက္လာၿပီး ႏွစ္လၾကာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သမီးအစ္မ မုိနာ သူ႔ေယာက္က်ားနဲ႔ အတူ သမီးတုိ႔ဆီ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
သမီးတုိ႔ အခုေနတဲ့ အရပ္ထဲက ေက်ာင္းကေလးမွာ ပထမတန္းကုိ ေကာင္းမြန္စြာနဲ႔တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး အခုဆုိရင္ သမီးရဲ႕ ဒုတိယတန္း စာသင္ႏွစ္အစေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။
၂၀၀၈၊ ေဖေဖာ္ဝါရီရဲ႕ တခုေသာ ညေနခင္းမွာ အေဖက သတင္းေကာင္းတခုရွိတယ္လုိ႔ သမီးကုိေျပာရင္း
"ႏူဂြ်တ္.. ညည္းလက္ထပ္ရေတာ့မယ္..." လုိ႔ ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၾကားၾကားခ်င္း သမီးေတာ္ေတာ္ေလး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိ အိမ္မွာေနရတဲ့ဘဝက တျဖည္းျဖည္း ခက္ခဲ ၾကပ္တည္းလာေနခဲ့တယ္ေလ။
အေဖဟာ တံမ်က္လွည္းတဲ့အလုပ္ ျပဳတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ထပ္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအတြက္ သမီးတုိ႔ဟာ အိမ္လခေပးဖုိ႔ရာ အၿမဲ ေနာက္က်လာတယ္။ သမီးအစ္ကုိေတြလည္း
လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီး မီးပြိဳင့္မွာ မီးနီေနတုန္း ကားေရွ႕မွန္ေတြကုိ ပုတ္ကာ ေငြအေၾကြေလးရဖုိ႔အတြက္ တစ္ရွဴးထုပ္ေတြလုိက္ေရာင္းၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ သမီး ညီမ ဟုိင္ဖွာ နဲ႔ သမီး အလွည့္ေပါ့။ သမီးအဲ့ဒီအလုပ္ကုိ မလုပ္ခ်င္ဘူး။
အခုတေလာ အေဖကလည္း မၾကာမၾကာဆုိသလုိ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ခက္ထ္ ( Khat - အရြက္တမ်ဳိး -ေဆးရြက္ႀကီး ဝါးသကဲ့သုိ႔) ဝါးရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔ေန႔လည္ခင္းေတြကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနေတာ့တယ္။
အေဖကေတာ့ ေျပာတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီလုိ ဝါးေနတာဟာ သူ႔ဒုကၡေတြကုိ ေမ့ႏုိင္ေစတယ္တဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခက္ထ္ ဝါးေနၾက ေန႔လည္တခုမွာ အေဖ့ကုိ အသက္ ၃၀ အရြယ္ ေယာက္က်ားတေယာက္က ခ်ည္းကပ္လာခဲ့တယ္။
သူက "က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစု စုစုေဝးေဝး သုိက္သုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္" လုိ႔ အေဖ့ကုိ ေျပာသတဲ့။ သူ႔နာမည္က ဖက္ဇ္ အလီ သာမာ။ ကုန္စည္ပုိ႔တဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္တဲ့သူ။ သူဟာ သမီးတုိ႔လုိပဲ ခါတ္ဒ္ဂ်ီက လာတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူက သူလက္ထပ္ဖုိ႔အတြက္ ဇနီး အရွာထြက္ေနတဲ့သူေပါ့။
အေဖက သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ သမီး အစ္မႏွစ္ေယာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အစီအစဥ္အရ လက္ထပ္ဖုိ႔ရာ သမီးပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီညေနမွာပဲ အေဖနဲ႔ အေမ စကားေျပာေနတာကုိ သမီးၾကားလုိက္တယ္။ " ႏူဂြ်တ္ က အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ရာ မေစာလြန္းေသးဘူးလား" လုိ႔ အေမက ေျပာေမးေလး ေမးေနတာကုိပါ။
"ဒါက သူ႔ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ရာ အမွန္ကန္ဆံုးလမ္းပဲေလ။ ဆုိးယုတ္တဲ့ ေကာဟာလေတြထြက္လာႏုိင္တဲ့ သူစိမ္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ျပဳခံရမဲ့ ရန္ကေနလည္း လြတ္ျပီသားျဖစ္သြားတာေပ့ါ။ ဒီလူက ရုိးသားပံုလည္းေပါက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကတိေပးၿပီးသား။ ႏူဂြ်တ္ အရြယ္မေရာက္မခ်င္း လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိပါဘူးလုိ႔။ ဒါ့အျပင္ ငါတုိ႔မွာလည္း တမိသားစုလံုးကုိ ေကြ်းထားဖုိ႔ ေငြအလံုအေလာက္မရွိဘူးေလကြာ..."
ဝမ္းနည္းေနတာကုိ ၿမိဳသိပ္ရင္း အေမလည္း ဘာတခြန္းမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သမီးတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေယာက္က်ားသားကသာ အမိန္႔ေတြေပးရုိးထံုးစံမဟုတ္လားေလ။
(ဆက္ရန္)
