ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၁

သမီး ခါင္း ခ်ာခ်ာလည္ေနပါၿပီ။ ဒီေလာက္မ်ားလွတဲ့ လူစုလူေဝးကုိ သမီး တခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ တရားရံုးအေဆာက္အဦရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ လူေတြ... လူေတြ...။ ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ ဖုိင္တြဲ ခ်ဳိင္းၾကားညွပ္ထားကာ ဟုိဒီ သြားေနတဲ႔လူႀကီးေတြ၊ ေျမာက္ပုိင္းယီမင္ရုိးရာဝတ္စံုနဲ႔ လူႀကီးေတြ၊ ဘာစကားေျပာေနမွန္းကုိ ခန္႔မွန္းလုိ႔မရေလာက္ေအာင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ သူတုိ႔ေတြၾကားမွာ သမီးရဲ႕ တည္ရွိမွုက ေပ်ာက္လုိ႔ေနသည္။ တေယာက္မွ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ေတြအတြက္ သမီးက ေသးသြယ္ သိမ္ငယ္လြန္းလွသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း သမီးအသက္ ၁၀ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၉ႏွစ္မ်ားလား...။  အင္းးးး ဘယ္သူအမွန္သိႏုိင္မွာလဲေလ။


လူေတြေျပာၾကတာက တရားသူႀကီးဆုိတာ လုိအပ္ေနသူေတြ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ ကူညီတဲ့သူကုိ ေခၚတာတဲ့။ အဲ့ဒါဆုိရင္ေတာ့ အခု သမီး လုိက္ရွာရမွာ တရားသူႀကီးတေယာက္ေပါ့။  သမီး အေၾကာင္းကုိေျပာျပဖုိ႔အတြက္ေလ။ 


တကယ္ေတာ့ သမီး အရမ္း ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာကာ ကလည္း ပူလုိက္တာ။ ေခါင္းကလည္းကုိက္။ အဲ့ဒါေတြထက္ ဆုိးတဲ့ ခံစားခ်က္က... ရွက္ရြံ႕မွဳ။


အျဖဴအမဲ ဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ သမီးဆီေလ်ာက္လာေနတာ ေတြ႔ရသည္။ တရားသူႀကီးမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္... ေရွ႕ေနလား။

"ေက်းဇူးျပဳ၍... ဦးေလးႀကီးရွင့္..  သမီး တရားသူႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္.."


"ဟုိမွာေတြ႔လား၊ အဲ့ဒီေလွကားေတြအတုိင္း တက္သြားလုိက္.."


ေျပာေျပာသြားသြားနဲ႔ပဲ သမီး ကိုေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္အားပဲ လူအုပ္ႀကီးထဲ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ မာဘယ္ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚ  ေျခခ်မိလုိက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကုိ သမီး ေကာက္ေကာက္ပါသြားေတာ့တယ္။ တေနရာမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တူညီဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ လူတစုကုိ ေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ သမီးကုိျမင္ရင္ ဖမ္းမွာပဲ။ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အိမ္ေျပးကေလးတေယာက္အေနနဲ႔ေပါ့။ 

တုန္တုန္လွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ပဲ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကုိ

"သမီး တရားသူႀကီးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္.. "  လုိ႔ မဝံ့မရဲနဲ႔ေျပာလုိက္တယ္။ မ်က္ဝန္းနက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ တအ့ံတၾသစုိက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ -

"ဘယ္တရားသူႀကီးကုိ ေတြ႔ခ်င္တာလဲ.."

"ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ပါ.. တရားသူႀကီးတေယာက္ေယာက္ဆီကုိ သမီးကုိ ေခၚသြားေပးပါ.."


ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ အံ့ၾသစြာနဲ႔ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီး.. ေနာက္ဆံုး-

"လာ.. လုိက္ခဲ့.."


အခန္းတံခါးပြင့္သြားတဲ့အခါ ခန္းလံုးျပည့္နီးပါး လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ အဆံုး၊ စားပြဲတလံုးရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ လူတေယာက္ကုိ ေတြ႔ပါတယ္။ တရားသူႀကီးပဲေပါ့။ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္းမွ ထုိင္ခံုေနာက္ကုိေခါင္းမွီလုိက္ၿပီး သမီးအလွည့္ေရာက္ဖုိ႔ကုိ နားေနရင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။


"ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ ကေလးမ.."   ဆုိတဲ့ အသံက သမီးကုိ လွုပ္ႏွဳိးလုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့  ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေမးလုိက္တာပါပဲ။ သမီး မ်က္ႏွာကုိပြတ္သုတ္လုိက္ရင္းနဲ႔မွ သမီးေရွ႔မွာရပ္ေနသူဟာ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ တရားသူႀကီးမွန္း သတိရလုိက္တယ္။ တခန္းလံုးလည္း လူကုန္လုနီးနီး ရွိေနပါၿပီ။ 


"သမီး... ကြာရွင္းခ်င္လုိ႔ပါ.."

(ဆက္ရန္)