Tuesday 3 January 2012

ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း - ၆

သမီးအေဖက ေဒါင္လကုိ လံုးဝ လ်စ္လ်ဴရွဳထားလုိက္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က ေဒါင္လဟာ သူနဲ႔ သူ႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းစားရပါတယ္။ ေဒါင္လက သမီးကုိ အိမ္ထဲဝင္ဖုိ႔ေျပာရင္း အိမ္တဝက္ေလာက္ေနရာယူထားတဲ့ ေကာက္ရုိးဖ်ာေပၚမွာ ထုိင္ခုိင္းပါတယ္။ ဖ်ာေဘးက မီးဖုိေသးေသးေလးေပၚမွာေတာ့ ေရေႏြးေတြ ပြက္ေနပါတယ္။

"ႏူဂြ်တ္... သမီး ဘာေတြစိတ္ပူေနတာလဲ" လုိ႔ မေသခ်ာ မေရရာသလုိ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သမီးလည္း သမီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကုိ ဖြင့္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေဒါင္လ လည္း သမီးရဲ႕ စကားေတြ
အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခံစားသြားရသလုိပါပဲ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေအာင္ တိတ္တဆိတ္ စဥ္းစားေနၿပီး သမီးအတြက္ လဖက္ရည္ ငွဲ႔ေပးပါတယ္။ သမီးကုိ လွမ္းေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ္ကုိ ကုိင္းလုိက္ၿပီး သမီးမ်က္လံုးထဲကုိ စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။

"ႏူဂြ်တ္"   လုိ႔ တုိးတုိးေလးေခၚတယ္။  

"သမီးကုိ တေယာက္မွ နားမေထာင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သမီး တရားရံုးကုိသာ တန္းသြားေပေတာ့"

"ဘယ္ကုိ"

"တရားရံုး"

ဟုတ္ပါတယ္။ တရားရံုး ကုိဆုိတာ သမီး သိပါတယ္။ သမီးအာရံုထဲမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ တရားသူႀကီးေတြရယ္၊ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးေတြရယ္၊ မိသားစုအေရး ခုိးမွဳ အေမြမွဳေတြကုိ လာေရာက္တုိင္တန္းေန တဲ့ ေယာက္က်ား၊ မိန္းမႀကီးေတြရယ္ဟာ တန္းစီၿပီး ေပၚလာပါတယ္။ တရားရံုးခန္းရဲ႕ ျမင္ကြင္းကုိလည္း ဟုိးအရင္ ၾကည့္ေနက် အိမ္နီးခ်င္းေတြအိမ္မွာ ျပတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား ရွဳိးတခုမွာ ျမင္ဖူးတယ္။

ေဒါင္လက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ 

"တရားရံုးကုိသာ သြားေပေတာ့... ေရာက္ရင္ တရားသူႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာ... သူ႔အလုပ္ဟာ မတရားခံရတဲ့သူေတြကုိ ကယ္ဖုိ႔ပဲ..."

သမီး ေဒါင္လကုိ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားမိတယ္။ သမီးလက္ထဲကုိ ေဒါင္လ္စ္ ၂၀၀ (70 cents) ထည့္ေပးတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ သူ တမနက္လံုး ေတာင္းလုိ႔ ရထားတဲ့ ပုိက္ဆံ အကုန္ပဲဆုိတာ။

ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ အေမႏုိးဖုိ႔ကုိ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနမိတယ္။ " ႏူဂြ်တ္"  လုိ႔ အေမက ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါင္လ္စ္ ၁၅၀ ေပးရင္း  "မနက္စာ ေပါင္မုန္႔ဝယ္စား"  လုိ႔ ေျပာတယ္။

"ဟုတ္ကဲ့ အေမ" လုိ႔  ရုိက်ဳိးစြာ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

လမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ မုန္႔ဖုတ္တဲ့ဆုိင္ကုိ ဦးတည္တဲ့လမ္း အတုိင္း ေလ်ာက္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆုိၿပီး မိန္းလမ္းမႀကီးဆီကုိသြားဖုိ႔ လမ္းေျပာင္းလုိက္တယ္။ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ကာဖုိ႔အတြက္ ပုဝါကုိ ဆြဲဖံုးလုိက္တယ္။  ဒီအဝတ္စဟာ သမီးအတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အသံုးဝင္လာခဲ့တယ္။ သမီးေပ်ာက္ေနတာကုိ မိဘေတြမသိခင္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ထြက္ၿပီး  ၿမိဳ႔လယ္ကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အဝါ အျဖဴၾကား မီနီဘတ္စ္ေလးေပၚ ခုန္တက္လုိက္တယ္။

ကားျပတင္းက ပိတ္ထားပါတယ္။ ကားမွန္ျပတင္းကေနတဆင့္ ၿမိဳ႕ကုိ ေငးရင္းလုိက္လာခဲ့တယ္။

"ကဲ ဂိတ္ဆံုးၿပီ"   ဆုိတဲ့ ကားေမာင္းသူရဲ႕ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့ လက္နဲ႔ ေငြအေၾကြအနည္းငယ္ကုိ လက္မွတ္စစ္ကုိ ေပးလုိက္တယ္။ 

တရားရံုးဘယ္မွာလဲ ဆုိတာလဲ သမီးမသိ။ စိတ္ပူပန္ ေမာပန္းမွုေတြက သမီးတကုိယ္လံုးကုိ လႊမ္းၿခံဳထားတယ္။ လမ္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ ရပ္ေနရင္း အငွားကားတစီးကုိေတြ႔ေတာ့ သမီးရဲ႔ အေတြးစေတြကုိ ျပန္စုဆည္းလုိက္ႏုိင္တယ္။

မုိနာနဲ႔ အတူူ ဘာ့ဘ္ အယ္လ္ ယီမင္ ကုိ သြားတုန္းက ဒီလုိ အငွားကားမ်ဳိး သမီး စီးဖူးတယ္။ လက္ကုိ ေျမွာက္လုိက္ရင္း ကားကုိရပ္ေပးဖုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္ေတာ့တယ္။

"တရားရံုးကုိ သြားခ်င္ပါတယ္"  လုိ႔ တအံ့တၾသနဲ႔ သမီးကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ ကားဆရာကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာတခြန္းမွ မေမးပဲ သမီးကုိလုိက္ပုိ႔ေပးတာမွာ သမီး သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေက်းဇူးတင္တယ္ဆုိတာကုိ ကားဆရာႀကီးကေတာ့ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ 

ဘရိတ္နင္းသံနဲ႔အတူ သမီးစီးလာတဲ့ ကားေလးဟာ တရားရံုးရဲ႕ ဝင္းအေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္ပါတယ္။

တရားရံုး။

သမီး ကားေပၚကေန အျမန္ဆင္းၿပီး ကားဆရာႀကီးကုိ သမီးမွာ က်န္သမွ် ပုိက္ဆံ အကုန္လံုးကုိ ထုိးေပးလုိက္ေတာ့တယ္။ 


(ဆက္ရန္)

No comments:

Post a Comment