စိတ္ေရျပင္ေပၚက အတိတ္ေျခရာမ်ား... ၁

ေက်ာင္းေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ စီးလာသည့္ကားႀကီးက ကဆုန္ဆုိင္းလာရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔ေပးသည္။ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ေယာင္နနႏွင့္ ဆင္းလာၾကသည္။ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ 

အစိမ္းေရာင္ေနာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္စာသားေတြနဲ႔ေရးထားတဲ့ သစ္ေတာေက်ာင္းဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔တက္ရမယ့္ ကြန္ျပဴတာေကာလိပ္တဲ့။

ေက်ာက္စရစ္ခင္းထားတဲ့ ဝင္ေပါက္ကုိေက်ာ္လာေတာ့ ေျမနီလမ္း မက်ဉ္းမက်ယ္ေလးက တေမွ်ာ္တေခၚ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ေက်ာင္းပထမေန႔ဆုိ၍ ဝတ္လာသည့္ထမီႏွင့္ ဒီလမ္းကုိေလ်ာက္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့စိတ္ညစ္သြားမိသည္။ အေမ့ဘီဘဲလ္ထမီက ေျခေထာက္အလြန္ရွသည္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကေလးအင္မတန္သာယာတာကုိေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ သတိထားလုိက္မိ၏။ 

တလမ္းလံုးမွာ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သစ္ပင္ေတြခ်ည္းပဲရွိသည္။ တာရုိးဖုိ႔ထားသလုိလမ္းျမင့္ျမင့္ေလးႏွင့္ ယူကလစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ ေဘးတဖက္တခ်က္ေျမအနိမ့္မွာ သီဟုိပင္ေတြမ်က္ေစ့တဆံုး...။ လမ္းဆံုးရြာေတြ႔ထံုး ႏွလံုးမူရင္း ဆက္ေလ်ာက္လာၾကရာ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေတာ့ လမ္းကေလးက ညာဖက္ကုိ လမ္းသြယ္ေလးတခုအျဖစ္ခ်ဳိးသြားသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တုိက္တန္းပုေလးတလံုး။ လူကတေယာက္မွမရွိ။ ဒါနဲ႔မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ၾကျပန္သည္။ 


ဒီတခါေတာ့ ေနာက္ထပ္လမ္းခ်ဴိးေလးေတြ႔ဖုိ႔အတြက္ သိပ္မေလ်ာက္ရေတာ့ပါ။ ဒီလမ္းေလးကေတာ့ နည္းနည္း ပုိရွည္သည္။

ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႔ဆက္ေလ်ာက္ရမလား ညာခ်ဳိးရမလား စဉ္းစားရင္း ညာဖက္ကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ အေဆာက္အဉီေလးေတြ စီရရီ ႏွင့္ လူငယ္တခ်ဳိ႔ကုိ စေတြ႔လုိက္ရ၏။ ဆက္ေလ်ာက္ဖုိ႔အၾကံကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ၿပီး ညာဖက္ကုိပဲခ်ဴိးလုိက္ၾကသည္။ ဒီလမ္းသည္ ကုိယ့္ဘဝကုိ တဆစ္ခ်ဳိးေပးလုိက္တဲ့ ပထမဆံုး လမ္းခ်ဳိးေလးမွန္း ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ သိလာရသည္။

ဒီလမ္းသြယ္ေလးက တုိပါသည္။ ဆက္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ အမဲေလးတလံုးႏွင့္ ညာဖက္မွာ တုိက္တန္းလ်ားေလးတခု။ စာသင္ေဆာင္ကေတာ့ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဟု ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆံုးျဖတ္ကာ တုိက္တန္းလ်ားေလးဖက္ ထပ္ ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေျမနီလမ္းကေန လူတေယာက္ေလ်ာက္စာ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးဆီသုိ႔ နိမ့္ဆင္းသြားရာအဆံုးတြင္ ကုိယ္တုိ႔တက္ရမည့္ ႏွစ္ခန္းတြဲ စာသင္ခန္းရွိပါသည္။ တခန္းက ေက်ာင္းရံုးခန္းလုပ္ထားေတာ့ စာသင္ခန္းက တခန္းထဲေပါ့။ 

ကြန္ျပဴတာေတြကုိ ဘယ္မွာထားမွန္းေတာ့ မသိေသးေပ။

*****
(ဆက္ရန္)