မထိခလုတ္ အလြမ္းမ်ား...

ဘာလုိလုိနဲ႔ ေအာက္တုိဘာ ၃၁ ကုိေရာက္ၿပီ။ ေရေတြႀကီးေနတာ မက်ေသးေပမယ့္ မနက္ မနက္ဆုိ ေဆာင္းသရုပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေပၚလာေနေလရဲ႕။

ေဆာင္းဝင္ၿပီဆုိတာနဲ႔ပန္းႏြယ္ေတြ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ ၿခံစည္းရုိးေပၚကေန ပြင့္လာတဲ့ ေဂၚသဇင္ပြင့္ေတြကုိ လြမ္းတယ္။ ေျမေပၚမွာေၾကြက်ေနတာ နည္းေနၿပီဆုိ ပင္စည္ေသးေသးေလးကုိ လက္နဲ႔လွဳပ္လုိ႔ ေၾကြလာတာ အားမရလုိ႔ လူႀကီးေတြအလစ္ ေျခေထာက္နဲ႔ဝုိင္းကန္မွ ေၾကြလာတဲ့ ဆိပ္ဖလူးပန္းေလးေတြကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ညမွာတုိက္တဲ့ ေလစိမ္းစိမ္း ခဲခဲ၊ မနက္ေစာေစာမွာ  ေနေရာင္ႏုႏုေလးကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေအးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလကေလးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စက္ဘီးစီးခါနီး ေရစက္ေတြသီးေနတဲ့ ထုိင္ခံုကုိ သုတ္ရတုိင္း လက္ေတြေအးသြားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း ကုန္းေပၚမွာပြင့္ေနတဲ့ တပင္တည္းေသာ ငုခ်ယ္ရီ ပန္းေရာင္ေလးေတြကုိလည္း လြမ္းတယ္။ မနက္စာ သြားဝယ္ရတုိင္း မသဲကြဲတဲ့ ျမဴေတြၾကားထဲ ခ်မ္းတေအးေအးနဲ႔ စက္ဘီးစီးရတာကုိ လြမ္းတယ္။ အေမဝယ္ လာတဲ့ ထန္းျမစ္စည္းႀကီးကုိလည္း လြမ္းတယ္။ 

သူ႔ ေဒၚဆယ္ စားမိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေဒၚဆယ္မွ စားလုိ႔မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေဒၚဆယ္ေမွာ္ ေအာင္ေနလားထင္ရတဲ့ ျပန္ၾကားေရးရံုးေရွ႕က ေဒၚဆယ္ဆုိင္ေလးကုိလြမ္းတယ္။
All Souls Day အတြက္ သင္းခ်ဳိင္းရွင္းၾကရင္း ခံတက္ရြက္ေတြခူးရတာကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ေျမပံုေလးေတြ၊ အုတ္ဂူေလးေတြေပၚထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေတြက ဖေယာင္းေတြ ခြါၾကရင္း ဖေယာင္းလံုး အၾကီး၊ အေသးၿပိဳင္ၾကတာကုိလည္း လြမ္းတယ္။ မနက္က်ဴရွင္သြားရင္း စြယ္ေတာ္ပင္ေတြနားျဖတ္သြားရင္ ရတတ္တဲ့ စြယ္ေတာ္ပန္းေရာင္ေလးေတြရဲ႕ အနံ႔ကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ေႏြဦး ေဆာင္းဦး မုိးဦးေလးေတြဟာ လူကုိဖမ္းစားႏုိင္လြန္းလွတယ္။ လြမ္းစရာ မည္မည္ရရ ခ်ျပလုိ႔မရပဲ လြမ္းေနရတဲ့အျဖစ္ကုိက လြမ္းစရာေလးပါပဲေလ။

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။    ။