သူေျပာေတာ့မွ တသီႀကီး ေတြးေနမိတယ္။ ကုိယ္အခုအထိ လုပ္ခဲ့သမွ်အရာတုိင္းဟာ ရက္လြန္ဒိတ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြခ်ည္းလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တခ်ိန္ ကုိယ္ထားခဲ့ႏုိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရက္မလြန္ခင္ ကုန္ေအာင္ သံုးလုိက္၊ လုပ္လုိက္နုိင္မယ္။ ခုထိေတာ့ မေနခ်င္ရင္ ထြက္ေျပးလုိ႔ရေသးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကုိယ္ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလအပုိင္းအျခားတခုအထိေတာ့ ကုိ္ယ္ဟာ ကုိယ္မဟုတ္ေသးသလုိေတာ့ ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒီလုိေနတာ ၾကာလာရင္ အစတခုခု ေတြ႔တာနဲ႔ ထြက္ေျပးခ်င္ေျပးလုိ႔ရမယ့္ အစလား၊ ထားခဲ့မယ္ဆုိ ထားခဲ့လုိ႔ရမယ့္ အစလား ကုိယ္ေတြးေနမိေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္။ သိပ္စိတ္ခ်လုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ တာဝန္ယူလုိစိတ္မရွိတာလည္း ျဖစ္ေနမလားပဲ။ အင္းးး ျပစ္ခ်က္ေတြကလည္း မ်ားလုိက္တာ။
စကားမစပ္ ခုတေလာ ကင္ဆာ ဆုိတဲ့ စကားလံုး ကုိယ့္အနားမွာ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာကုိ မုန္းတယ္။
စိတ္အေျခအေနေတြဟာ လုပ္ငန္း ကြ်မ္းက်င္လာတာနဲ႔အမွ်၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေကာင္းတဲ့ ကူညီတတ္တဲ့ သူေတြရွိေနတာနဲ႔အမွ် တက္လုိက္က်လုိက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ ပံုမွန္လား။ ဟုတ္မွာပါ။ မွ်တေတြး၊ ျဖန္႔ထြက္ေတြး၊ ျဖန္႔က်က္ေတြး၊ သူ႔ေနရာဝင္ေတြး၊ ေတြး... ေတြး... ေတြး...။ ဒါေတြနဲ႔ တည့္တည့္တုိးေတာ့ ေတြးရမွာ ပ်င္းတဲ့ကုိယ္နဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္သလားလည္း မေမးနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ေတြးတာေကာင္းပါတယ္။ အေတြးေနာက္ အလုပ္ပါ ပါႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
အလုပ္ထဲမယ္ ကုိယ္ေခါင္းခနခနေမာ့ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အဲ့ဒီလုိေမာ့မိတာ။ မေန႔က ဖဘ ထဲမယ္ ေလ်ာက္ဖတ္ရင္း ေတြ႔တာက စိတ္ဖိဆီးမွဳမ်ားလာရင္ ေခါင္းေမာ့ေပးရတယ္ဆုိပဲ။ အဲ့ဒါဆုိ သက္သာတယ္တဲ့။ ကုိယ့္ခႏၵာခမ်ာ သနားပါတယ္။ ကုိယ္ဂရုမစုိက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ၾကည့္က်က္ေနရွာတယ္။ စိ္တ္မပူပါနဲ႔ဟယ္၊ ငါေရကူးဝတ္စံုဝယ္ၿပီးသြားၿပီ...ေနာ္။
No comments:
Post a Comment