တြယ္ငင္တဲ့ ရင္ထဲကသစ္ပင္
ရွင္သန္ေအာင္သူပ်ဴိးလုိ႔
မညွဳိးေစခဲ့အစဥ္။ ။
ေလျပည္တုိး မက်ဳိးေစရ
ေနျခည္ထုိး မညွဳိးေစရ
ေရစင္သြန္း မမြန္းေစရ။ ။
သုိ႔ေပမယ့္လည္းကြယ္
ပန္းပ်ဴိးတဲ့လက္ မုန္းမီးသက္၍
ႏွဳတ္ေႁခြရက္စက္ ရွင္ဖုိ႔ခက္ၿပီ။ ။
ကုိယ့္ရင္ထဲက သစ္ပင္ေလး။
“ေလျပည္တုိး မက်ဳိးေစရ
ReplyDeleteေနျခည္ထုိး မညွဳိးေစရ
ေရစင္သြန္း မမြန္းေစရ”
အသံုးေလးေတြ သိပ္လွတာပဲ ညီမေလး... ဒီကဗ်ာေလး ႀကိဳက္လိုက္တာ။ “ပန္းပ်ိဳးတဲ့လက္ မုန္းမီးသက္၍” တဲ့လား...
@ေရႊျပည္သူ...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အမ။
ReplyDeleteကဗ်ာေလးအရမ္းေကာင္းတာပဲ.... ကန္ဒီကဗ်ာေတြဖတ္ရတာ ၾကိဳက္တယ္.. ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရးတတ္ဘူး... မမပန္းခ်ီလင့္ကေရာက္လာတာပါ... :D
ReplyDelete@Candy...ကဗ်ာေလးကုိ ေကာင္းတယ္ဆုိလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိယ္လဲ ဒီလုိပဲ၊ သိပ္ေရးတတ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ReplyDelete