ေတြးမိေရာက္ရာ

ကုိယ္ကသာစာမေရးတတ္တာ၊ စာေရးေကာင္းတဲ့သူဆုိ ကုိယ္အင္မတန္သေဘာက်တာ။ ၾကိဳက္တဲ့စာေတြဆုိ သိမ္းထားၿပီး ျပန္ျပန္ဖတ္ရတာအေမာ။ ဘာျဖစ္လုိ့လည္းဆုိေတာ့ သိမ္းထားရေလာက္ေအာင္ၾကိဳက္ရတဲ့စာေတြက အျမဲလိုလုိမွမဖတ္ရတာ။ ဂ်ဴး ဆုိ တအုပ္ဆုိ၊ ဆုိသေလာက္ပဲ။ ေစာင့္ရတာ လည္ပင္းေညာင္ေရအုိးမကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာစြဲ မထားေတာ့ ဖတ္စရာသိပ္ေတာ့မရွားဘူးေပါ့။

ရွစ္တန္း ကုိးတန္းေလာက္တုန္းကေတာ့ မဂၢဇင္းထဲက ၾကိဳက္သမွ်စာေတြကို ျဖဲထားၿပီးသိမ္းေတာ့တာပဲ။ အတၱၾကီးတာေလ။ အိမ္ကလည္း အဲဒီအက်င့္ကုိလံုးဝမွမၾကိဳက္။ ေနာက္ေတာ့မွျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ သူမ်ားေတြလည္းဖတ္ခ်င္မွာပဲဆုိတာ။ အဲဒီအသိကလည္း ကုိယ္တိုင္ၾကံဳလုိက္ရမွ သိလုိက္တာပါ။ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘာအေၾကာင္းအရာလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးနိဂံုးခ်ဳပ္ခါနီးဆုိတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ စာရြက္ၾကီးက ၿပဲေနေရာေလ။ ေနာက္တမ်က္ႏွာမွာပါတဲ့ မင္းသမီးပံုကုိလုိခ်င္လုိ့ေနမွာေပါ့။ ကုိယ့္မွာေတာ့ေလ တေနကုန္ေနရခက္လုိက္တာ။ ေနာက္စာအုပ္ဆုိင္မွာထပ္ငွားရေအာင္ကလည္း စာအုပ္က လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးလေလာက္ကဟာဆုိေတာ့ ႏွမလက္ေလ်ာ့ေနေလေတာ့ေပါ့။

အဲဒီကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွစာရြက္မၿဖဲေတာ့ဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္တာရွိရင္ မိတၱဴပဲသြားဆြဲလုိက္ေတာ့တယ္။ မိတၱဴကလည္း ဆြဲသာဆြဲရတာ၊ ေစ်းကလည္းႀကီးေသး။ အဲဒီေတာ့ မိတၱဴဖုိးက ဘတ္ေငြေလးေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ (အေမေျပာသလုိေပါ့ေလ။ အေဖ႔ပုိက္ဆံလည္း က်မပုိက္ဆံ၊ က်မပုိက္ဆံလည္း  က်မပုိက္ဆံ…တဲ့။ ကုိယ္ကသူတုိ့ႏွစ္ေယာက္လံုးသမီးပဲဟာ…ေနာ့…။) တခ်ဳိ့ စာတုိတာေလးေတြဆုိ လက္ေရးနဲ့ကူးထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့လည္းအရင္ကတည္းကပါ။ (အမွဳေလးမ်ား နည္းနည္းေပါ့မလားလုိ့။) အဲဒီေတာ့ ေကာင္းလာတာေလးေတြက စာေတြျပန္ဖတ္ရင္ ခုိးမဖတ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ စာရြက္ေတြလည္းမဖြက္ရေတာ့ဘူးေလ။ မဟုတ္ရင္အိမ္ကဆူမွာစုိးလုိ့ခုိးဖတ္၊ ျပီး ဖြက္ေနရတာ ရည္းစာစာ က်ေနတာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္စိတ္ေပါ့သြားပါလားေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အိမ္ကသိမွာ တထင့္ထင့္နဲ့ေလ။ အေမကဆူလုိက္ရင္ ေတာ္ပါေတာ့၊ ရုိက္သာသတ္လုိက္ပါေတာ့လုိ့ ေျပာရေလာက္ေအာင္ကုိ ဆူတတ္တာ။

ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘယ္ခုႏွစ္ကမွန္းမသိေတာ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိ အမွတ္တရေလးသိမ္းထားခ်င္လုိ႔ ဘေလာ့ေပၚမွာ တင္ထားလုိက္တယ္။ (ေတာ္ေသးတယ္ ကဗ်ာဆရာနာမည္ကုိသိလုိ့)။ ေဘႆဝုိင္း၊ ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ လက္နဲ့ကူးၿပီးသိမ္းထားတဲ့ ထဲက တခုပါ။

*****

ကုိၿငိမ္းအေမ
ပုိက္ဆံအေၾကြအသိမ္းေကာင္း
မီးဖုိေဘးကျပာပံု
အေၾကြမ်ဳိးစုံအေမဝွက္တတ္

တစ္မူး၊ တစ္ပဲ၊ တစ္မတ္

အေဖၾကီးက
စည္းကမ္းတင္းတင္း
ပံုသြင္းျပင္းတတ္

တစ္ေန့…အေဖ့ေရွ့မွာ
အေမ့ဆီမုန့္ဖုိးေတာင္းမိ

”ေဟ့…စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ
ပုိက္ဆံကုိ ဂရီး ဂရီး မေပးနဲ့” တ့ဲ

အေဖ့အမိန့္စကား
ဓါးတစင္းလုိထက္လုိ့
ဇီးရြက္ရဲ့ အခ်င္း မ်ဳိးျဖစ္ေအာင္
သားမ်က္ႏွာ က်ဥ္းျဖစ္ေနခဲ့

အေမ့ရဲ့စကားယမထာကလည္း
ေအာ္…အမိန့္ေနာက္သံေယာင္လုိက္သြား

အမိန့္ တုဖံုးထားတဲ့ အေမ့ရဲ့စကား
ရတနာသုိက္ ညႊန္းလုိက္ပံုက

”ဟဲ့…ေကာင္ေလး၊ မီးဖုိေဘးကျပာေတြ
သြား…အခုသြန္စမ္း”

(ကိုၿငိမ္း)

***ကဗ်ာေခါင္းစဥ္လည္း မသိဘူးဗ်***