အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေန ့ရက္

ပင့္ကူေလးကေတာ့
အေစးအမ်ွင္
သူ ့ခ်ည္ခင္ေတြနဲ ့
ေႏွာင္ငင္ရက္ခ်ဳပ္
အိမ္လုပ္ၿပီးေနတယ္။

ငွက္ကေလးကလည္း
ျမက္ေျခာက္ထံုးသီ
ေကာက္ရိုးေတြစီထည့္
အိမ္ဖြဲ ့ၿပီးေနတယ္။

ခါခ်ဥ္နဂ်ီ
ျခတုိင္းျပည္မွာလည္း
ကုိယ္စီသက္ဆုိင္
အုိးပုိင္အိမ္ပုိင္ေလးေတြနဲ ့။

လူေတြချမာမွာေတာ့
ျခံေျမေရာင္းတမ္း
ကိန္းဂဏန္းေတြေၾကာင့္
အိမ္ခန္းအငွားေတြအျဖစ္
ၿမိဳ ့ျပရဂံု
အပူဘံုမွာ
သုိက္ၿမံဳမဲ့ေနရွာေလရဲ ့။

ေမာင္နန္းေဝ (ဗန္းေမာ္)

*****

ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက တုိက္ခန္းခ တႏွစ္စာခ်ဳပ္ေရးအတြက္ စိတ္ေတြညစ္ၾကရတုိင္း အျမဲျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးေပါ့။ ကူးထားတဲ့ေန ့စြဲရယ္၊ မဂၢဇင္းနာမည္ရယ္ မွတ္မထားမိဘူး။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အတူေနခဲ့တဲ့သူေတြကုိ သတိရလုိ ့။ 

မိဘေတြနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ကတည္းကခြဲၿပီး တနယ္တေက်းမွာပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အတူေနတဲ့အခန္းေဖာ္ေတြကပဲ ညီအစ္မေတြျဖစ္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ငါးေယာက္ေနတဲ့အသုိက္အၿမံဳေလးေပါ့။ ခုေတာ့ သံုးေယာက္ေနတဲ့ အသုိက္အၿမံဳေလးထဲေရာက္ေနျပန္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါလဲၾကာၾကာမခံပါဘူး။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ေတာ့တယ္။ အမကေတာ့လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းေျပးၿပီ း)။ ေရွ့မွာ ဘယ္လုိအသုိက္အၿမံဳေလးေတြနဲ ့ ထပ္ၾကံဳရအုန္းမယ္မသိ။ 

တခါတေလလည္း ဘာေၾကာင့္မ်ားအတည္တက်မေနရပါလိမ့္လုိ့စဥ္းစားမိတယ္။ ခုဆုိ လူမ်ားမ်ားနဲ့ သုိက္သုိက္ဝန္းဝန္းမေနတတ္ေတာ့တာခက္တယ္။ နားညည္းစိတ္ရွုပ္လာေရာ။ ကုိယ့္ရဲ့ရင့္က်က္မွုအတုိင္းအတာက အသက္နဲ့ေျပာင္းျပန္မ်ား အခ်ဳိးက်ေနလားဆုိတာ ျပန္စဥ္းစားရအုန္းမယ္။ အေမေျပာသလုိ တေယာက္ထဲဒီေလာက္ေတာင္ေနခ်င္ေနရင္ လယ္ကြင္းထဲက သစ္ပင္ခြၾကားမွာ သြားထုိင္ေနတဲ့။ ဘာသြားစားရပါ့။ ခက္တယ္။